Teraźniejsza Prawda nr 65 – 1933 – str. 59
reprezentowała ludzkie istoty spłodzone z ducha, którym była przypisana doskonałość oraz nowe stworzenia, lecz dwoistego umysłu: (3) ofiarowali złote i srebrne naczynia; (4) te naczynia należały do złotego ołtarza; (5) przynieśli ofiarę paloną; (6) przynieśli ofiarę spokojną; i (7) oni są reprezentowani w ofierze palnej i spokojnej przez bydlę osobne i różniące się od bydląt, które przedstawiają Jezusa i Kościół.
(36) W poprzednich paragrafach zastanawialiśmy się nad szczegółami o misach, czasach, łyżkach, ich zawartościach i różnych ofiarach z bydląt, danych nam pod uwagę w wierszach 12-17, a połączonych z ofiarami Naasona. W zastanawianiu się nad ofiarami tych drugich jedenastu książąt nie będzie potrzeba wchodzić w szczegóły, albowiem figura podaje te same rzeczy i w tych samych słowach, ponieważ one są, ogólnie mówiąc, takie same i w pozafiguralnych ofiarach. Różnica w pozafigurze zachodzi tylko pomiędzy dwunastoma doktrynami, na które pozafiguralni książęta odpowiednio przedstawiali swoje poglądy. Każdy z nich ofiarował naprawienia (misy), zbijania błędu (czaszę) i instrukcje czyli ćwiczenia w sprawiedliwości (łyżki), różniące się od tych drugich jedenastu na tyle, na ile odnośna Prawda była przedstawioną przez każdego z pozafiguralnych książąt na inny przedmiot. Z tego więc powodu, w omawianiu ofiar tych drugich jedenastu książąt, opuścimy szczegóły o misach, czaszach, łyżkach i różnych ofiarach bydląt, odsyłając naszych czytelników do poprzednich paragrafów tego artykułu.
(37) Wiersz 18: Zauważmy, że każdy z figuralnych książąt ofiarował innego dnia. Te dni pozafiguralnie następują po sobie tylko miedzy trzema pozafiguralnemi pokoleniami, z których każda z tych czterech grup się składa. Gdybyśmy próbowali ułożyć te dni tak. aby następowały w porządku czasowym, jeden po drugim według wszystkich pozafiguralnych pokoleń to wnet byśmy się znaleźli w niedającej się pogodzić ze sobą trudności. Np. Naasan, który ofiarował w dniu pierwszym jak to już widzieliśmy, reprezentuje utracjuszy koron, wodzów Presbyterjańskiego Kościoła, gdy zaś Elisur (wiersz 30) reprezentuje utracjuszy koron wodzów Grecko – katolickiego Kościoła. Pozafiguralny Naasan zaczął ofiarowywać około 1535 roku po Chrystusie, gdy zaś pozafiguralny Elisur zaczął ofiarowywać przed 250 rokiem po Chrystusie, pomimo faktu, że figura podaje, że Naason złożył swoją ofiarę w dniu pierwszym, a Elisur w dniu czwartym. Natanael (w. 18) i Elijab (w. 24) reprezentują utracjuszy koron, pierwszy wodzów denominacji, która się nazywa Chrześcijanami, a drugi Kościołów wtórego Adwentu czyli adwentystów, Selumijel (w. 36) reprezentuje utracjuszy koron, wodzów Kościoła rzymsko – katolickiego a Elijasaf (w. 42) wodzów Kościoła Episkopalnego. Ci czterej ostatnio wspomniani pozafiguralni książęta zaczęli ofiarowywać jak następuje: Natanael około roku 1815, Elijab około roku 1850, Selumijel około roku 400, a Elijasaf około roku 1550 po Chrystusie. Tym więc sposobem widzimy, że porządek czasowy składania ofiar jest podany w obrębie każdego pozafiguralnego obozu, ale nie między każdym obozem. Te uwagi muszą być zapamiętane, gdy się zastanawia nad porządkiem dni w figurze i pozafigurze. Pozafiguralny Naason, Natanael i Elijab. zaczynają stosunkowo ofiarowywać około lat 1535, 1815 i 1850, uważamy, że porządek czasowy jest kolejny w tym pozafiguralnym obozie: jak również to samo będziemy mogli zauważyć w tych trzech innych pozafiguralnych obozach.
(38) Doktryna, którą Bóg dał wiernym członkom denominacji, którą nazywamy Chrześcijanami, czyli Kościołem Uczni, jako jej szafarstwo, jest następująca: Jedność ludu Bożego uzasadniona na Biblji będącej jej jedynem wyznaniem wiary. Ta nauka była najpierw ogłoszoną przez Barton’a W. Stone w 1804 roku w stanie Kentucky, St. Zj. Tak jak nasz Pan zaczął dawać przez Zwingli’ego prawdę o Wieczerzy Pańskiej, w obronie której pozafiguralny Naason ofiarował nauki ku naprawieniu, zbijaniu i ćwiczeniu w sprawiedliwości, jako nauki odnoszących się
kol. 2
do specjalnej Prawdy Prezbiteriańskiego Kościoła, reprezentowane przez odnośną misę, czaszę i łyżkę; tak też on zaczął dawać przez Bartona W. Stone specjalną Prawdę na podstawie jedności ludu Bożego, w obronie której pozafiguralny Natanael ofiarował odpowiednie naprawienia, zbijania i ćwiczenia reprezentowane przez przyniesioną na ofiarę misę, czasze i łyżkę. Ale tak jak do Zwingli’ego przyłączyli się inni Kapłani w przedstawianiu Prawdy o Wieczerzy Pańskiej tak samo i do Brata Stone przyłączyli się drudzy kapłani w przedstawianiu Prawdy o jedności ludu Bożego, będące podstawą Biblji ich jedynem uznaniem wiary.
(39) Najprzedniejszy między nimi był Tomasz Kampbell, ojciec Alexandra Kampbell’a, który był główną figurą (osobą) w pozafiguralnym Natanaelu. tak jak Kalwin był główną jednostką pozafiguralnego Naasona. Tomasz Kampbell w roku 1809 zapoczątkował w Zachodniej Pennsylvanji (St. Zjedn.) ruch z tą samą nauką, jaką już od pięciu lat prowadził Barton W. Stone. Ale przez wiele lat obaj pracowali osobno, lecz żaden z nich nie wiedział, iż nauczali tej samej doktryny, aż dopiero później dowiedzieli się, że Duch Pański wprowadził ich do tej samej Prawdy. Każdy z osobna protestował piórem i ustnie przeciw sekciarstwu, każdy z osobna zaczął jako Presbyterjanin, ale tak jeden jak i drugi wnet odrzucił sekciarstwo i doktrynę absolutnego przeznaczenia. Każdy z osobna obstawał za tern, że jedność chrześcijan ma być na podstawie Biblji wolną od wszystkich elementów sekciarstwa; każdy z osobna wierzył w zanurzenie w wodzie przy chrzcie i każdy z osobna, nie wiedząc jeden o drugim, pracował wytrwale i skutecznie jako antysekciarz.
(40) Aleksander Campbell był tym, który zamienił ten ruch Maluczkiego Stadka w sektę zwaną chrześcijanami czyli Kościołem Uczni. Tak jak Kalwin zepsuł ruch Zwingliego, tak Aleksander Campbell był powodem zepsucia ruchu Stone’a i Campbell’a. Ponieważ on wprowadził zanurzenie w wodzie na przebaczenie grzechów — chrzest Jana — i tygodniowe obchodzenie Wieczerzy Pańskiej, tak jak Kalwin wprowadził doktryny absolutnego przeznaczenia i prezbiterianizmu do ruchu Zwingliego. Tym sposobem Aleksander Campbell okazuje się być najprzedniejszym z wodzów utracjuszy koron reprezentowanych przez Natanaela (dar Boży) syna Sucharów (mały). Byli inni, którzy byli w pozafiguralnym Natanaelu, np. Samuel Rogers, Jan Smith, Tomasz Allen, Władysław Scott i Izaak Erret. Ci byli zawsze gotowi głosić doktrynę, że lud Boży jest jeden i że powinien połączyć się na podstawie Biblji ich jedynem wyznaniem wiary. Oni byli zawsze gotowi na formalne debaty w obronie tego stanowiska. Aleksander Campbell był jednym z najzdolniejszych religijnych debaterów i oratorów dziewiętnastego stulecia. On nigdy nie był zwyciężony w debatach. Jego główne debaty były prowadzone z p. Owen. niedowiarkiem, na tle świadectw chrześcijanizmu. z biskupem rzymsko – katolickiego Kościoła Purcellem, na tle religii rzymsko – katolickiej i z księdzem Rice, prezbiterianinem, na tle Chrztu i jedności Kościoła. Za jego przykładem kaznodzieje z Kościoła Uczni, szukając za sposobnością debatowania, mianowicie na temat chrześcijańskiej jedności, zawsze wygrywali w debatach na ten przedmiot.
(41) Gdy zapamiętamy., że specjalna Prawda, którą nasz Pan powierzy! denominacji zwanej chrześcijańską czyli Kościołowi Uczni, jest jedność ludu Bożego,, która zasadza się na Piśmie Św. jako ich jedynym wyznaniem wiary, to będziemy mogli lepiej zrozumieć, jak koronę tracący wodzowie tego Kościoła — pozafiguralny Nataniel — ofiarowali swoją pozafiguralną misę (naprawienia), czaszę (zbijania) i łyżkę (ćwiczenie w sprawiedliwości). Oni będąc nazwani symbolicznie Natanaelem — co znaczy dar Boży, nazwa ta zdaje się nasuwać myśl, że oni proponują pokój podzielonemu Chrześcijaństwu jako dar od Boga. Będąc symbolicznie nazwani Suchar (mały) zdaje się odnosić do faktu, że ich domagania się jedności między ludem Bożym nie gruntują się na wielkich, lecz na małych warunkach, a mianowicie: przyjęcie Jezusa jako Zbawiciela,, posłuszeństwo Jemu jako Panu i przyjęcie Biblii, za jedyne wyznanie wiary. Te wymagania porównane z