Teraźniejsza Prawda nr 65 – 1933 – str. 56
przyjęci przez Niego, ponieważ właściwie był uczyniony. Tym więc sposobem oni przynieśli swoją ofiarę na korzyść pozafiguralnego Ołtarza.
(25) Wiersz 11-ty pokazuje nam figuralnie, iż Jehowa pragnie przyjąć ofiary od książąt pozafiguralnego Izraela, to jest od wodzów, którzy utracili korony. To daje się wywnioskować z figuralnego rozkazu Jehowy danego Mojżeszowi, aby wyznaczył dzień osobny dla każdego z książąt na przyniesienie figuralnych ofiar; to reprezentuje jak Jehowa rozkazał naszemu Panu, jako Swemu Wykonawcy, ażeby przygotował odrębne i oddzielne okresy dla dwunastu pozafiguralnych książąt, podczas których mogliby przynosić swoje ofiary. Te pozafiguralne okresy były w niektórych razach daleko jeden od drugiego, a w innych razach były bardzo blisko siebie. W niektórych wypadkach te okresy nie są podane w figurze w chronologicznym porządku pozafigury; ponieważ figura przedstawia dwunastu książąt ofiarujących w porządku, w jakim 4 Moj. 2 przedstawia pokolenia w ich stanowiskach przy Przybytku ; na to, ażeby przedstawić porządek czterech, przymiotów Boskich w ich pokrewieństwie do czterech grup czyli obozów w pozafiguralnym Izraelu. Te punkty będą omawiane w każdym pojedynczym wypadku w ciągu naszego badania tego przedmiotu. Tym sposobem porządek, w którym te cztery obozy i pokolenia w nich znajdujące się maszerowały (4Moj. 10:14-28) jest ten sam, co i porządek, w którym oni byli liczeni, w 4 Moj. 2 i w którym ich książęta ofiarowali (4Moj. 7:12-89), dlatego powinniśmy szukać za głównymi przyczynami takiego samego porządku. Jest tam kilka przyczyn, lecz niektóre z nich nie będziemy teraz omawiali, aż dopiero gdy będziemy studiowali 4Moj. 10:14-28. Lecz przyczyna, którą podaliśmy powyżej tj. porządek działania czterech przymiotów Bożych, z punktu ich ludzkiego pojmowania, będzie wystarczającą w naszym badaniu 4Moj. 7:12-89.
(26) Izrael w jego zorganizowanym stanie i przybytek miał być obrazem Boskich pozafiguralnych zamiarów. Jeden z tych Jego zamiarów był, aby objawić Samego Siebie działającego doskonale w Mocy, Mądrości, Sprawiedliwości i Miłości, i to według porządku powyżej wymienionego, co widzimy z Jego wielkich czynów (Obj. 4:6-11). Te przymioty były dla Kapłanów symbolizowane przez nienakrytą ubłagalnię, przez dwa Cherubiny i częściowo przez światło Szekinah w Świątnicy Najświętszej. Dla Lewitów te przymioty były symbolizowane przez te same rzeczy, lecz zakryte, a dla Izraelitów przez chorągwie tych czterech obozów. Chociaż nie możemy tego jasno udowodnić z Biblii, rabini jednak twierdzą, że godłem na chorągwi obozu Judowego był lew, obozu Rubenowego – orzeł, obozu Efraimowego – wół, a obozu Danowego – twarz ludzka i to zdaje się być możliwe, ponieważ te godła są użyte za symbole czterech wielkich przymiotów Boskich, (Obj. 4:7, Ezech. 1:10) i jest rzeczą pewną, że zasadnicze myśli wyznaniowe tych czterech obozów pozafiguralnego Izraela, są tymi czterema przymiotami – jeden na każdy obóz. Zapewne, że pojęcie o Mocy Boskiej jest podstawową myślą wyznaniową Kalwinizmu. Cambelizmu i Adwentyzmu. tych trzech denominacji na wschodzie pozafiguralnego Przybytku. Pojęcie o Mądrości Bożej jest podstawową myślą wyznaniową Greckiego, Rzymskiego i Anglikańskiego Katolicyzmu, tych trzech denominacji, na południu pozafiguralnego Przybytku. Pojęcie o Sprawiedliwości jest bez wątpienia podstawową myślą wyznaniową Luteranizmu, Kongrecjonalizmu i sekt fanatycznych, trzech denominacji, na zachodzie pozafiguralnego Przybytku. Tak też i pojęcie o Miłości Bożej jest podstawową myślą wyznaniową Baptyskich, Metodyskich i Unitario-Uniwersalnych Kościołów, trzech denominacji na północy pozafiguralnego Przybytku. Ze względu na fakt, że wyznania wiary są tymi denominacyjnymi chorągwiami i że każda z tych czterech denominacyjnych grup, posiada inny przymiot za swoje godło, dla tego jest rzeczą rozumną wierzyć według twierdzeń rabinów, że na figuralnych chorągwiach znajdowały się symbole tych czterech przymiotów.
kol. 2
Jednakże nie przedstawiamy tych myśli jako absolutnie jasno nauczających w Biblii, ale jako rozumne wnioskowanie z jej faktów, uważanych z punktu zasad wyznaniowych tych czterech pozafiguralnych obozów; bo wiemy, że jest to faktem, że jeden osobny z tych czterech przymiotów Boskich jest podstawą myśli wyznaniowej każdego jednego z tych czterech pozafiguralnych obozów. Człowiek naturalny przez rzeczy go otaczające jest przede wszystkim zachwycony ideą mocy Bożej. To jest prawdopodobnie powodem dlaczego książęta z obozu przedstawiającego symbolicznie Moc, byli pierwszymi, którzy ofiarowali po porządku jako przedstawiciele swych trzech pokoleń. Z tymi wstępnymi uwagami przystępujemy teraz do szczegółów, lecz najpierw zastanowimy sic nad naczyniem i innemi ofiarami w figurze i pozafigurze książęcia Judzkiego.
POZAFIGURALNY NAASON
(27) Wiersz 12: Naason (czarownik), syn Aminadaba (mój lud jest rozmyślny), jako książę pokolenia Judy (pochwała), jest figurą na wodzów utracjuszy koron, którzy zamienili w sektę ruch Zwingli’ego, który nauczał, że chleb i wino w Wieczerzy Pańskiej reprezentuje ciało i krew Jezusa i że jedzenie i picie tegoż reprezentuje przyswajanie wiarą zasługi Chrystusowej na usprawiedliwienie, a także wzajemną społeczność chrześcijańską. Ta doktryna, na ile była przedstawioną była prawdziwą. Nauczać ją zaczął Zwingli, w czem mu pomagali Oskolampadius. Haller, Mykoniusz i duża liczba innych kapłanów przyłączyła się. Henryk Bullinger, następca Zwingli’ego, jako naczelny pastor w Zurychu (Szwajcarji) zaczął pracę, zdaje się, przekręcania tego ruchu w sektę; ale był on wkrótce zaćmiony przez Jana Kalwina, który był jednym z najbystrzejszych myślicieli wszystkich czasów i który jest zwykle uważany za najzdolniejszego teologa z czasu Reformacji. Następny po Kalwinie był Teodor Beza, główny pomocnik Kalwina, jego główny porucznik i jego następca; a następny po nim był Jan Knox, reformator Szkotlandji. Było tam rozumie się, wiele mniejszych świateł, jak dwóch Spanheimów, Chanier i inni.
(28) Bystrość umysłowa głównych Kalwinistycznych teologów jest zwykle uznawana jako co najmniej równająca się jakiejkolwiek innej grupie denominacyjnych teologów. To jest znamiennem w imieniu Naason, czarownik; ponieważ przez swoje chytre nauczanie wielu oczarowali. Słowo hebrajskie, z którego Naason pochodzi znaczy wąż – to co czaruje (zwabia) – i ma moc czarować (umysł poplątać) – symbolizuje chytrość; a upartość (Aminadab) Kalwini stycznych teologów jest przysłowiową. Tym sposobem ci teologowie są w figurze właściwie znamionowani przez znaczenie imion, Naason i Aminadab. W Europie kalwinistyczne Kościoły są zwykle zwane zreformowanemu np. holenderski Kościół zreformowany, niemiecki Kościół zreformowany, itd., ale w państwie Brytyjskim i w Ameryce one zwykle są nazwane kościołami Prezbyterjańskiemi. Ci, jakto już poprzednio wykazaliśmy w tern piśmie, są pozafiguralnym pokoleniem Judy (pochwałą), to imię właściwie stosuje się do tej denominacji z powodu jej intelektualnych, moralnych i religijnych zalet i pracy. Podstawową zasadą ich teologicznego systemu jest Moc, co można wnioskować z ich szyboletu czyli hasła „Boskiej Wszechmocności”. Pozafiguralny Juda, będąc historycznie i prawie z każdego innego punktu widzenia pierwszy z tych trzech pokoleń na wschodzie pozafiguralnego Przybytku, zajmuje pierwsze miejsce w tym obozie; i dlatego jego wodzowie, utracjusze koron są reprezentowani jako przynoszący ofiarę pierwszego pozafiguralnego dnia jako najpierwsi ze wszystkich.
(29) Wiersz 13: Według tego wierszu, Naason przyniósł trzy naczynia na użytek ołtarza, misę srebrną raczej półmisek, czaszę srebrną i złotą łyżkę (nie kadzielnicę, jak to błędnie przetłumaczono w tym rozdziale). Każdy z książąt przyniósł takie same naczynia, jak również wszyscy przynosili takie same trojakie ofiary, każda z tych ofiar składała się z tej samej ilości i z tych samych rodzajów bydląt. A nawet słowa określające służbę wszystkich