Teraźniejsza Prawda nr 65 – 1933 – str. 55
(4) systematycznych (Husy jelito wie), tj. wykłady i dzieła odnoszące się do Biblii i religii chrześcijańskiej, które były ich służbą około pozafiguralnego Przybytku; z tego widzimy, że oni nie potrzebują organizacji do spełniania tej pracy. Jak mogłaby organizacja pisać wprost książki i dawać wykłady? Widocznie, iż jest to osobista praca jednostek i ten osobisty zarys tej pracy jest reprezentowany przez Kaatów niosących ciężary na ramionach. Ale przy pisaniu książek i przygotowywaniu wykładów pozafiguralni Kaatowie otrzymują także pomoc jeden od drugiego – tak przez ustne jak i piśmienne instrukcje. Czasami pracują razem, pisząc osobne części tych samych książek np. pisząc artykuły do słowników biblijnych i encyklopedii religijnych. Otóż ta ich wzajemna pomoc i obustronne współdziałanie jest reprezentowane przez dwóch lub więcej Kaatów niosących na drągach sprzęty i naczynia Przybytku.
(21) Powyższe badanie wykazuje nam, że nasze wytłumaczenie figury i pozafigury z 4Moj. 7:1-9 jest rozumne i faktyczne, dodając równocześnie dowodnej i potwierdzającej siły naszym poprzednim tłumaczeniom z czwartej księgi Mojżeszowej rozdziałów 1. 3 i 4. Tak to, jak i poprzednie badania pokazują nam zgodność zestawień zasad Pisma Świętego i faktów Historii kościelnej, jakich spodziewaliśmy się znaleźć między figurami a pozafigurami. Przez cały ciąg naszych badań staraliśmy się trzymać ściśle określeń danych nam przez naszego Pastora; a porównując te jego określenia z faktami przytoczonymi na poparcie tak jak porównujemy figurę z pozafigurą, znaleźliśmy zupełną zgodność między nimi i to taką jaką odznaczają się tylko figury i pozafigury Jehowy. Dlatego mamy zupełność wiary, że Pan nam w tern dopomaga do dalszego rozwijania Prawdy epifanicznej. odnoszącej się do obrazu Wieku Ewangelji — dając nam więcej światła z księżyca, teraz przyświecającego w nocy ucisku (Ps. 121:6) Za to dziękujemy, wielbimy i chwalimy Ojca Światłości, od którego pochodzi każdy dobry i doskonały dar.
(22) Zanim postąpimy dalej z naszym badaniem tego rozdziału pragniemy powtórzyć w streszczeniu to, cośmy badali poprzednio w rozdziałach od 1-go do 6-go i w roz. 26, ufając, iż to dopomoże nam do zauważenia poza-figuralnego znaczenia tej księgi, a tym sposobem lepiej rozpoznamy jak ogólne zarysy ludu Bożego na Wiek Ewangelji są figurowane w ogólnych zarysach 4 Ks. Mojżeszowej. Najpierw powtórzymy w krótkości nasze badanie z 4 Moj. 1 :1-17. Tc wiersze przedstawiają figuralne narzędzia Pańskie, jakie Pan używał do oznaczenia, określenia i ograniczenia itd. tych dwanaście denominacji chrześcijańskich. Potem w wierszach 18-46 jest podane figuralnie oznaczenie, określenie, ograniczenie itd. tych denominacji. Zaś w wierszach od 47—54 są wykazani tymczasowo usprawiedliwieni z wiary, znajdujący się w tych denominacjach i figuralnie określeni jako odrębni od tych denominacji, pozaobrazowego obozu. Rozdział 2-gi określa figuralnie denominacje z punktu zapatrywania (1) na ich główną myśl wyznaniową odnoszącą się do przymiotów Bożych. A tak ci na pozafiguralnym wschodzie ześrodkowali swoją myśl na Mocy Bożej, ci na pozafiguralnym południu na Jego Mądrości, zaś ci na pozafiguralnym zachodzie na Jego Sprawiedliwości, a ci na pozafiguralnej północy na Jego Miłości; i (2) czas i logiczny porządek ich rozwoju, tak dalece na ile to się zgadza z zasadniczą myślą wyznaniową tych czterech grup. Tym sposobem te dwa. rozdziały podają figuralnie rozwój kościoła nominalnego w dwunastu denominacjach jako odrębnego od Kościoła Prawdziwego, gdy zaś 4 Moj. 26 podaje figuralnie główne subdywizje, a w niektórych razach główne podziały subdywizji tych dwunastu denominacji.
(23) Czwarta 4 Moj. 3:1-4 przedstawia figuralnie Kościół prawdziwy, gdy zaś wiersze 4 Moj. 3:5 – 4:49 przedstawiają figuralnie Lewitów Wieku Ewangelii w trzech grupach i ośmiu subdywizjach i ich usługi, jakoteż pokrewieństwo Kapłanów do tychże usług. Tym sposobem te cztery rozdziały przedstawiają Kościół prawdziwy i Kościóły nominalne podczas Wieku Ewangelicznego i ich
kol. 2
pokrewieństwo na tyle, na ile jest zgodne z przyzwoleniem Bożym. 4 Moj. 5:1-10 przedstawia trzy klasy grzeszników Wieku Ewangelii: Wielkie Grono, Klasę Wtórej Śmierci i Nominalnych Chrześcijan; gdy zaś wiersze 11-31 przedstawiają pokrewieństwo Chrystusa do Prawdziwego Kościoła i do Kościołów Nominalnych z punktu zapatrywania na ich pokrewieństwo do symbolicznej czystości. Tym więc sposobem ten rozdział przedstawia niektóre dalsze pokrewieństwo zachodzące między Kościołem prawdziwym a nominalnym, aniżeli te przedstawione w pierwszych czterech rozdziałach tej księgi, podając figuralnie powód tych różnic zachodzących między nimi. Rozdział 6 przedstawia figuralnie nauczycieli Kościoła, szczególnie Apostołów i tych z drugorzędnych proroków, którzy byli użyci, jako Pańskie specjalne oko, usta i ręka. Potem, rozdział 7 przedstawia w sposób figuralny dobroć służby wodzów Wielkiego Grona podczas Wieku Ewangelji, która okazała się pomocną tak Lewitom (wiersze 1-9) jak i Kapłanom (wiersze 10-89). Wszystkie te zarysy przedstawiają, lecz bardziej szczegółowo, pewne rzeczy nadmienione w Księdze Objawienia, mianowicie w rozdziałach 1; 2; 3; 7; 17 . Tym sposobem organizacja Izraela, jego podziały i czynności są figurą na odnośne wydarzenia, które miały miejsce w Wieku Ewangelji. Z tern krótkiem powtórzeniem rzeczy, które już poprzednio były dosyć szczegółowo omawiane w tem piśmie przystępujemy teraz do omawiania dalszych zarysów z 4 Moj. z roz. 7-go, począwszy od wiersza 10-go, pamiętając, że ten cały rozdział traktuje w sposób figuralny o dobrej służbie dokonywanej w Wieku Ewangelji przez wodzów, utracjuszy koron: (1) o dobrej służbie dla Lewitów (wiersze 1-9) i (2) o dobrej służbie dla kapłanów (wiersze 10-89).
(24) Wiersz 10: Ołtarzem tego wierszu jest ołtarz złoty. Ponieważ naczynia ofiarowane przez książąt były ze złota i srebra, lecz. gdyby była mowa o ołtarzu miedzianym, naczynia byłyby z miedzi. Wyrażenie „przed ołtarzem”, z którem wiersz l0ty się kończy, powinno być „dla ołtarza (to znaczy na korzyść ołtarza”) Plebrajskie słowo „liphne”, tutaj przetłumaczone przed, często znaczy dla w znaczeniu na korzyść (Ps. 116:14). Nasze zwrócenie uwagi na to tłumaczenie jest konieczne, ponieważ książęta nie wchodzili do Świątnicy przed złoty ołtarz. Ołtarz, rozumie się, jest figurą na Chrystusa i na nowe stworzenia z punktu Boskiego zapatrywania na Jego zdolność pocieszania, zachęcania, poprawiania i ostrzegania Kapłaństwa w czasie składania ze siebie ofiary. Pomazanie złotego ołtarza byłoby figurą na wykwalifikowanie Chrystusa w potrzebne do tej pracy zdolności i cnoty. To pomazanie stało się w Wieku Ewangelji. — „w dzień” — a mianowicie po każdym okresie podczas Wieku Ewangelii. w którym wodzowie Maluczkiego Stadka dali podnietę ruchom, które później wodzowie, utracjusze koron zamienili na sekty. Wiec w każdym razie było to po pewnym czasie po rozpoczęciu się każdego ruchu, co znaczy, że nastąpiło podczas pomazania pozafiguralnego Ołtarza; bo Chrystus otrzymuje Swoje pomazanie stopniowo przez wierność w ofiarowaniu i pomaganiu spółofiarnikom. W każdym komplecie reprezentanci Maluczkiego Stadka byli tak pomazani ; pomazanie nastąpiło po pewnym czasie, gdy ta część Kościoła rozpoczęła odpowiedni ruch, który później został zamieniony na sektę przez wodzów utracjuszy koron. Na przykład, gdy Zwingli a nieco później jego współpracownicy, Oekolampadius. Haller i inni, zaczęli ruch Maluczkiego Stadka o Wieczerzy Pańskiej, który był ich symboliczną służbą i przez Słowo i Opatrzność Pańską otrzymali swoje pomazanie jako na on czas stojący ołtarz, Bullinger. Kalwin. Beza, Knox i inni, ofiarowali te pozafiguralne naczynia itd. jako książęta (wodzowie) pozafiguralnego pokolenia Judy. Te pozafiguralne naczynia itd. były ofiarowane ku poświęceniu Ołtarza — ku pomocy, obronie i usprawiedliwieniu wiernych w ich przedstawianiu i popieraniu podstawowej Prawdy odnośnego ruchu, pokazując i dowodząc, że ich służba i oni pod tym względem byli poświęceni (ofiarowani) Bogu we właściwy sposób i byli