Teraźniejsza Prawda nr 65 – 1933 – str. 53
znaczy odłączyć go od samolubstwa i światowości, szczególnie od tych, jakie się przejawiały w Judaizmie i poganizmie, a zastosować na użytek Boski, jako miejsce mieszkania, objawienia i błogosławienia Bożego. Sprzęty wierszu I-go zdają się odnosić szczególnie do sprzętów w Świątnicy i Świątnicy Najświętszej. Jezus jako jedyna część Chrystusa w pozafiguralnej Arce w dzień Zielonych Świątek, gdy był w ciele przechodził pozafiguralne namaszczenie i uświęcenie; tym więc sposobem, gdy On stał się Arką, można było mówić o Nim, jako o pomazanym. Tymczasowy i reprezentacyjny Kościół, w dzień Zielonych Świątek stał się Świecznikiem zdolnym do oświecania braci, Stołem zdolnym do wzmacniania braci i Ołtarzem zdolnym do pocieszania i zachęcania braci. Pomazanie go w ten trojaki sposób znaczyłoby udzielanie mu zalet i zdolności Ducha Świętego, ażeby mógł skutecznie działać w tych trzech czynnościach; gdy zaś jego uświęcenie pod temi trzema czynnościami byłoby figurą na jego odłączenie się od siebie i świata, a oddanie się na użytek Panu.
(10) Ołtarz z wierszu I-go zdaje się odnosić do ołtarza miedzianego i byłby figurą na usprawiedliwione człowieczeństwo Chrystusa. Ołtarz ten jest pomazany w tern znaczeniu, że Chrystusowi dane są zalety i zdolności Ducha, odnoszące się do Jego pracy ofiarniczej tyczącej się Jego człowieczeństwa, zmuszając je do takich poświęceń, jak prawdziwa ofiara, ożywiona dla Pana postępować powinna (Rzym. 8:10,11). Poświęcenie ołtarza byłoby figurą na odłączenie ofiarowanego człowieczeństwa Chrystusowego od siebie i świata, a także od grzechu i błędu ku ofiarniczej pracy dla Pana. Naczynia ołtarza – pięciorakie – są figurą na doktryny, strofowania, naprawiania, ćwiczenia w sprawiedliwości i ustępy Biblijne, używane w łączności z ofiarą człowieczeństwa Chrystusowego. Pomazanie tych naczyń byłoby figurą, że mają być używane zgodnie z zaletami i zdolnościami Ducha oraz tłumaczone i używane w takiej zdolności; gdy zaś ich poświęcenie byłoby figurą, że mają być odłączone od siebie, świata, grzechu i błędu a użyte dla Pana w uczynku i Prawdzie.
(11) Łączność między wierszami 1 i 2 pokazuje, że wszystkie czynności wierszu I-go poprzedzają czynności reszty rozdziału. Innemi słowy, że dopiero po pomazaniu i poświęceniu Kościoła w dzień Zielonych Świątek książęta pozafiguralnego Izraela mieli przynieść ofiary. I tak jak było pokazane w figurze, tak się też rzecz miała w pozafigurze. W Teraźniejszej Prawdzie w Nr. 26 w artykule Izraelici Wieku Ewangelji w par. 7, tłumaczyliśmy pozafigury tych książąt. Wyjaśniliśmy tam, co jest figurowane przez ich uczestniczenie z Mojżeszem i Aaronem w liczeniu ludu, tj. w określeniu, ograniczeniu, oznaczeniu i przynależności każdej sekty. Każdy pozafiguralny książę czynił to tylko dla swego pozafiguralnego pokolenia. Obecny rozdział pod figurą ofiar książąt Izraelskich pokazuje, jak oni dokonywali przynajmniej częściowego liczenia pozafiguralnego z 4 Moj.1 ; 2. Gdy w wierszu 2-im jest podane, że figuralni książęta ofiarowali, rozumiemy, że to reprezentuje, że wodzowie różnych sekt, którzy utracili korony wykonywali religijną posługę dla Pana, która była posługą dobrą i godną pochwały. Nie mamy rozumieć, że te ofiary były charakteru Azazelowego. bo gdyby były takimi, to nie mogłyby być ofiarowane Panu, ale Szatanowi, któremu Kozieł Azazela aktualnie służy. Że ta sama klasa może wykonywać dwojaką służbę, to dzieje się z przyczyny ich dwoistego umysłu – dobra część ich umysłów służy i służyła do pewnego stopnia Bogu, a zła służy w pewnej mierze Szatanowi. W tym rozdziale tylko dobra część ich służby jest podana figuralnie.
(12) Wiersz 3-ci podaje pierwszy komplet, ofiar, jakie figuralni książęta przynieśli, a mianowicie: sześć wozów i dwanaście wołów. Zdanie, że przynieśli ofiary swe przed Pana, przedstawia, iż odnosi się do służby Bożej wchodzącej w zakres religijny. A postawienie tych ofiar przed przybytkiem pokazuje, że to odnosi się do pracy publicznej wchodzącej również w zakres religijny i jest uważana za takową przez chrześcijan, nominalnych i prawdziwych,
kol. 2
a mianowicie przez tych ostatnich. Wozy (Psalm 46:10) w symbolach biblijnych są obrazem na organizacje (2Król. 8:21; Izaj. 31:1 – zob. komentarz: 66:15; Obj. 18:13). Przeto pozafigury wozów tu wzmiankowanych muszą być pewnymi organizacjami albo klasami różnych organizacji, które przewódcy Wielkiego Grona rozwinęli podczas Wieku Ewangelii, a które były użyteczne Kościołowi. Wozy, będąc przykryte figurują, że są pod protekcją, czyli są strzeżone przez prawa legalne i inne ustawy. W symbolach biblijnych zwierzęta pociągowe reprezentują nauki, zasady i prawa. A więc w powyżej zacytowanych ustępach konie są figurą na nauki, co jest również widoczne z innych ustępów Pisma Świętego (Obj. 6:2.4,5.8; 19-11.14.21). Tak jak konie, tak też woły i osły. jako zwierzęta pociągowe (nie woły składane na ofiary), zdają się być figurami na nauki, zasady i prawa np. konstytucje czyli chartery*) i regulaminy (Ps. 144:14; Izaj. 30:24; Jer. 51 :23). To, że dwóch książąt przyprowadzało jeden wóz jest figurą, że różni wodzowie denominacyjni będą mieli takie same organizacje dla swych różniących się denominacji. A to, że każdy książę przyprowadzał jednego wołu, jest figurą, że konstytucje i regulaminy różnią się w każdej denominacji, albowiem sekciarscy wodzowie przystosowują je do warunków i potrzeb każdej denominacji z osobna.
POZAFIGURALNE WOZY
(13) W poprzednim paragrafie, określiliśmy pozafiguralne wozy. jako organizacje. Chociaż to, co tam było przedstawione jest prawdą, to jednak nie jest dostatecznie wyszczególnione w tym wypadku, ponieważ jest wiele gatunków organizacji – wiele więcej niż sześć. Ani nie jest wystarczającem takie powiedzenie, że to są religijne organizacje, ponieważ jest więcej aniżeli sześć tego rodzaju organizacji, np. każda denominacja chrześcijańska jest również religijną organizacją; możemy łatwo zauważyć, że denominacje nie są figurowane przez wozy, tak z nierówności liczi) 6 i 12 jak i z faktu, że dwanaście pokoleń Izraela reprezentują te dwanaście denominacji w obrazie przybytku. Z tego co jest powiedziane w wierszach 7 i 8 odnośnie do rozdawania wozów – dwa z nich były dane Gersonitom, a cztery Merarytom – i z natury usług Gersonitów (T. P. 1928, 70-78), wnioskujemy, że te sześć wozów są figurą:(1) na Towarzystwa Misjonarskie, domowe i zagraniczne;(2) Towarzystwa klerykalne, jak np. konferencje służbowe, synody, zjazdy itp.; (3) Towarzystwa Biblijne; (4) Towarzystwa traktatowe (traktat znaczy rozprawa albo gazeta traktująca jakiś przedmiot biblijny jak np.: nasza gazetka pt.: „Co to jest dusza?” jest traktatem czyli rozprawą o duszy) ; (5) Towarzystwa wydające książki i (6) Towarzystwa wydające czasopisma. Z tego punktu zapatrywania jest jasnem, że woły reprezentują konstytucje (w St. Zjedn. czartery dla towarzystw korporacyjnych) i regulaminy, które spełniają dla towarzystw służbę na podobieństwo dwunastu wołów względem sześciu wozów – to jest ciągną je czyli spełniają ich funkcje, posuwając pracę misyjną naprzód.
(14) Nie mamy rozumieć, że te sześć wozów są figurą na sześć indywidualnych organizacji, ponieważ każda ta denominacja ma takie same sześciorakie organizacje. A więc jest wiele misjonarskich towarzystw, przynajmniej jedno ogólne i kilka specjalnych, w każdej denominacji. Tak też jest wiele towarzystw biblijnych, jak np. Amerykańskie Towarzystwo Biblijne, Pruskie Towarzystwo Biblijne, Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne, itp. To samo można powiedzieć o innych czterech gatunkach towarzystw powyżej wymienionych. To są te fakty, które naprowadzają nas na myśl, że te sześć wozów są figurą na sześć gatunków organizacji, a nie tylko na sześć indywidualnych organizacji. Tak też i woły, nie reprezentują tylko sześć konstytucji i sześć kompletów regulaminów, ale sześć gatunków konstytucji, każdy gatunek przystosowany do danego gatunku organizacji i sześć gatunków regulaminów, z których każdy gatunek jest również przystosowany
____________________
*) Charter wym. Czarter, jest to dokument zawierający w sobie ustawy i przywileje udzielane korporacjom czyli organizacjom przemysłowo – handlowym przez prawo stanowe w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej – przyp. tłum.