Teraźniejsza Prawda nr 65 – 1933 – str. 52
(5) Na początku tego artykułu podaliśmy powody naszego wierzenia, że pewne jednostki z nowych stworzeń (aktualne jednostki Wielkiego Grona), znajdujące się w dwunastu grupach są pozafigurami dwunastu książąt z dwunastu pokoleń Izraela określonych w czwartej księdze 4 Mojżeszowej 1; 7. Przeto pozafigury ofiar dwunastu książąt określonych w 4 Moj. 7, są tymi rzeczami ofiarowanymi Panu przez te dwanaście grup wodzów Wielkiego Grona, jedna grupa na każdą z dwunastu denominacji chrześcijaństwa. Mając przed sobą takie przedwstępne wytłumaczenie pewnych punktów, przystępujemy teraz do omawiania szczegółów podanych w tym długim i interesującym rozdziale, pamiętając, że nie badamy Epifanii, ani Tysiąclecia, ale pozafigury Wieku Ewangelii.
(6) Przypominamy, że zastosowaliśmy wiersz 1-szy do Epifanii (TP 1927, str. 79. par. 24). a dowodem właściwego zastosowania jest to, że zanim wozy epifaniczne miały być dane Lewitom Epifanii, cale Maluczkie Stadko miało być już popieczętowane na czołach, bo wyrażenie: „w dzień, którego dokończył Mojżesz, a wystawił przybytek……..ofiarowały książęta itd.”, służy za dowód właściwego zastosowania. Ale ten fakt nasuwa kilka pytań:-(1) jeżeli dzień tego wierszu jest Epifanią, jak może ten ustęp być zastosowany do Wieku Ewangelii? i (2) jeżeli, zastosowany do Wieku Ewangelii, jak może wyrażenie „dokończył…….. i wystawił przybytek”, odnosić się do Wieku Ewangelii, który poprzedza Epifanię? Ze względu na powyżej przytoczony dowód te dwa pytania, rzecz naturalna, nasuwają się na myśl, ale oba ulegają zadawalniającym odpowiedziom zgodnym z naszą powyżej podaną myślą. W odpowiedzi na pierwsze pytanie powiedzielibyśmy, że tak jak nasze poprzednie badania 4ej Ks. Moj. rozdziałów 1-6 i 26. wykazały, że rzeczy tam badane mają potrójne, zastosowanie – do dnia Wieku Ewangelii. do dnia Epifanii i do dnia Tysiąclecia – tak też tą samą zasadę należy stosować do reszty czwartej księgi Mojżeszowej, albowiem ta księga jest figuralną historią tych trzech okresów. Figura przybytku wymaga, ażeby te trzy zastosowania były prawdziwe, a wypełnione fakta dwóch z tych zastosowań dowodzą, iż są takimi; bo jak będzie wykazane w tym artykule, to nie tylko pozafigury Wieku Ewangelii z tego rozdziału wypełniły się; ale i cześć epifanicznych zastosowań także się wypełniła. Tym wiec sposobem widzimy, że obraz przybytku w jednym wypadku całkowicie, a w drugim częściowo wypełnił się, a to jest dowodem jego prawdziwości. Lecz jest to akuratnie ten fakt, co daje nacisk na drugie pytanie; ponieważ powierzchownie jego epifaniczne zastosowanie zdaje się przeczyć możebności zastosowania słów „dokończył…….. a wystawił przybytek itd.” do Wieku Ewangelii.
DOBRZE ROZBIERAJĄC SŁOWO PRAWDY
(7) Należy nam tu pamiętać na przysłowie, które powiada : „Kto rozbiera dobrze, naucza dobrze”, odnośnie do dobrego rozbierania Słowa Prawdy (2 Tym. 2:15). Następująca różnica wyjaśni nam tę sprawę: (1) w Dzień Zielonych Świątek cały Kościół Wieku Ewangelii był wystawiony czyli zbudowany tymczasowo i reprezentacyjnie; (2) Do 16-go września 1914 roku cały Kościół był wystawiony tymczasowo i indywidualnie; i (3) Przy otwarciu Tysiąclecia cały Kościół będzie wystawiony niezmiennie i indywidualnie. Kilka wyjaśnień dopomoże nam do lepszego wyrozumienia tych punktów wziętych pod rozwagę. Przez wyraz tymczasowo mamy na myśli próbnie. W dzień Zielonych Świątek, rozumie się, Kościół był założony próbnie. Było to rzeczą warunkową, czy ci, którzy byli uczynieni częściami Kościoła, pozostaną takimiż częściami. A zatem Kościół był w nich wystawiony tymczasowo. Ta sama zasada stosuje się do Kościoła od 16-go września 1914 roku, wtedy, kiedy Epifanią zaczęła zachodzić na Parouzję: Ci wtenczas już przyjęci i ci w Kościele w zarodku byli na próbie – byli oni więc tylko tymczasowo, a nie niezmiennie częścią Kościoła. Kościół nie tylko został wystawiony tymczasowo w dzień Zielonych Świątek, ale także reprezentacyjnie ; to znaczy, że bracia pozostający w górnej sali
kol. 2
byli przez spłodzenie z Ducha Świętego nie tylko uczynieni Kościołem tymczasowo, ale i reprezentacyjnie; ponieważ z punktu zapatrywania Boskiego oni zastępowali w tym czasie cały Kościół. Dla tej to przyczyny figura pojednania pokazana w najwyższym kapłanie ofiarującym kozła Pańskiego, przedstawia naszego Pana w dzień Zielonych Świątek ofiarującego cały Kościół Bogu (List do Żydów 7:27). I dla tego powodu św. Paweł wspomina o naszym Panu po Jego wniebowstąpieniu, że On oczyścił grzechy nasze (całego Kościoła) zanim usiadł na prawicy Bożej. (List do Żydów 1:3; 10:14). Tym sposobem cały Kościół był tymczasowo i reprezentacyjnie wystawiony lub zbudowany w dzień Zielonych Świątek.
(8) Ale podczas gdy cały Kościół był wystawiony tymczasowo i reprezentacyjnie w dzień Zielonych świątek, to na początku Epifanji był wystawiony tymczasowo i indywidualnie, tj. całe 144.000, którzy stanowią i na zawsze stanowić będą Ciało Chrystusowe byli już pozyskani do dnia 16-go września 1914 roku. Więc do tej daty wszystkie jednostki były już w Ciele Chrystusowem, które miały kiedykolwiek być z liczby 144,000. Ale ktoś mógłby się zapytać: jeżeli do tej daty wszyscy członkowie Ciała Chrystusowego byli już pozyskani i żaden, będąc po tej stronie zasłony, już nie odpadnie, jak można wtedy o nich mówić, że pozostają w ciele tymczasowo? Odpowiadamy: chociaż Bóg przewidział, że oni pozostaną wiernymi aż do końca, to jednak pomimo tego nie jest niemożebne dla nich nie upaść; tak jak Jezus Chrystus, którego Ojciec przewidział, że będzie wiernym aż do śmierci, wszakże to nie miało znaczyć, że było niemożebne dla Niego upaść. On mógłby upaść, lecz był tak wiernym, że nie upadł; tak się też rzecz ma z tymi po tej stronie zasłony, którzy od 16-go września 1914 roku znajdują się w Ciele Chrystusowym. Oni mogliby okazać się niewiernymi, a przez to upaść, gdyby chcieli; ale oni będą tak wiernymi, że nie upadną. Bo chociaż Bóg przewidział, że oni nie odpadną, to jednak Jego przewidzenie nie jest powodem ich nieodpadania ; ponieważ, gdyby który z nich miał odpaść, Bóg byłby to naprzód wiedział, co miało być powodem ich upadku. Wobec tego do czasu rozpoczęcia się Epifanii cały Kościół był już pozyskany; bowiem ci po tej stronie zasłony policzeni z tymi poza zasłoną dopełnili liczbę wybranych, dlatego jest właściwe mówić o całym Kościele, że jest wystawiony indywidualnie w czasie rozpoczęcia się Epifani. Rzecz jasna, że gdy cały Kościół znajdzie się poza zasłoną, to będzie wystawiony niezmiennie i indywidualnie.
(9) Z punktu zapatrywania na te trzy różnice powyżej przedstawione, widzimy właściwość zastosowania pozafiguralnego wyrażenia „w dzień którego dokończył Mojżesz i wystawił przybytek”, między innymi zastosowaniami do Dnia lub Wieku Ewangelii. Stosując to zdanie do jego pozafigury w Wieku Ewangelii wytłumaczyliśmy to jak następuje: Kościół, jako pozafiguralny Przybytek był dokończony tymczasowo i reprezentacyjnie w dzień Zielonych Świątek, w pierwszej części Dnia albo Wieku Ewangelii, przez Chrystusa jako Wykonawcę Jehowy, pozafiguralnego Mojżesza. Podczas i kiedyś po rozpoczęciu się tego dnia, który zaczął się od chrztu w Jordanie, a skończył się najpierw w dniu 16-go września 1914 roku, na początku jego zachodzenia na Epifanię, ofiara była przyniesiona przez te nowe stworzenia, które utraciły swoje korony, a które stały się sekciarskimi wodzami. Tym więc sposobem Kościół tymczasowo i reprezentacyjnie był wystawiony, pomazany i poświęcony tak w sobie jako miejsce przebywania Boga, objawiające i błogosławiące miejsce (przybytek) i w jego różnych użytkach (sprzętach) i w jego naukach (naczyniach), zanim pozafiguralni książęta przynieśli swoje ofiary. Pomazać tymczasowy i reprezentacyjny Kościół, jako pozafiguralną Świątnicę, znaczy wyćwiczyć braci, którzy stali się tymczasowym i reprezentacyjnym Kościołem w dzień Zielonych Świątek, w zalety i zdolności Ducha Świętego potrzebne dla poselstwa Kościołowi, jako miejsce mieszkania, objawiania i błogosławienia Bożego w Duchu Świętym (Izaj. 11 :2,3; Efez. 2:21,22). Poświęcić go jako taki