OFIARY KSIĄŻĄT WIEKU EWANGELII

4 Moj. 7:1-89; (P 1925, 27)

      Jeden z najdłuższych rozdziałów w Biblii jest rozdział siódmy, czwartej księgi Mojżeszowej, który postanowiliśmy wytłumaczyć w tym artykule. Wykazaliśmy już w sposób ogólny, kogo przedstawiają ci dwanaście książąt Izraela, a mianowicie, że przedstawiają takie osoby, które zamieniły dwanaście ruchów Maluczkiego Stadka na dwanaście denominacji Chrześcijaństwa. Ogólnie biorąc, to sekciarscy wodzowie są pozafigurami tych dwunastu książąt wspomnianych w czwartej księdze Mojżeszowej w rozdziałach 1-szym i 7-ym. Dalsze nasze badanie Pan pobłogosławił Swą łaską oświecającą, uzdalniając nas do rozpoznania osób będących tymi pozafiguralnymi książętami. Ze względu na to, co jest wspomniane o nich w rozdziale 7 -ym, że; każdy z nich przyprowadzał kozła z kóz na ofiarę za grzech (wiersze 16, 22, 28 itd.), wnioskujemy (1) że oni byli z takich osób, które należały do klasy Chrystusowej, i (2) że byli z takich osób, które utraciły swoje korony, dlatego w czwartej księdze Mojżeszowej w rozdziale 1 -szym są odróżnieni od Aarona będącego figurą na klasę Chrystusową.

      (2) Ale ktoś może się zapytać: jeżeli ci książęta byli z tych osób, co utracili swoje korony, jak oni mogli być reprezentowani jako uczestnicy w ofierze za grzech w Wieku Ewangelji? Na to pytanie odpowiadamy jak następuje: Wszystkie nowe stworzenia, tak te. które zatrzymały swoje korony (Maluczkie Stadko), jak i te, które je utraciły (Wielkie Grono), były razem w pozafiguralnej Świątnicy, reprezentowane w obrazie Przybytku, jako część kapłaństwa, aż do czasu czynności z Wielkim Gronem, tj. do roku 1917. gdyż dotąd nie było powodu wyłączania ich od klasy zatrzymującej korony, a dopiero od tego czasu, nowe stworzenia, które utraciły swoje korony, zaczęły być wyrzucane z pozafiguralnej Świątnicy. Tylko wtenczas, gdy jest jaki specjalny powód na odróżnienie ich od kapłaństwa i przedstawienia ich jako wyrzuconych z pozafiguralnej Świątnicy, są reprezentowani przez inne osoby, a nie kapłaństwo, tak jak to się rzecz ma w tym tu rozdziale z dwunastoma książętami. Przypominamy, że nasz Pastor często zwracał naszą uwagę na fakt. że za jego życia nie było jeszcze Wielkiego Grona, jako klasy i że wszystkie nowe stworzenia były w Świątnicy, jako cześć pozafiguralnego Aarona. Pozafiguralne nauki tego rozdziału o dwunastu książętach Wieku Ewangelji przyprowadzających pozafiguralnego kozła z kóz na ofiarę za grzech dowodzą, że myśl naszego Pastora odnosząca się do tego punktu była i jest właściwą. Dlaczego? Ponieważ podczas Wieku Ewangelii Kozieł Pański i ten, który później został Kozłem Azazela. są figuralnie nazwane kozłami z kóz na ofiarę za grzech (3 Moj. 16:5): podczas gdy z punktu zapatrywania na ukończony obraz, tylko Kozieł Pański był aktualnie zupełnie ofiarowany jako ofiara za grzech. Przeto przed rokiem 1917 wszyscy utracjusze koron brali udział w ofiarowaniu go ; i jako nowe stworzenia były częścią pozafiguralnego Aarona, który sam ofiarowuje Kozła Pańskiego. Z tego widzimy, że klasa, która utraciła swoje korony, była częścią pozafiguralnego Aarona, aż dopiero, począwszy od roku 1917 zaczęła być wyrzucaną z pozafiguralnej Świątnicy. jako nowe stworzenia na pozafiguralny Dziedziniec ; zaś ich człowieczeństwo było wyprowadzane z Dziedzińca i oddawane człowiekowi na to obranemu. Otóż z punktu obrazu Wieku Ewangelji widzimy, że ci dwunastu książąt w przyprowadzeniu kozłów z kóz na ofiarę za grzech, reprezentują: (1) osoby Wieku Ewangelji, (2) tych. którzy uczestniczą w ofierze za grzech, (3) tych, którzy są uważani jako odrębni od klasy Chrystusowej i (4) tych. którzy są nowenn stworzeniami, ponieważ tylko tacy przynoszą ofiarę za grzech. Innemi słowy dwanaście książąt Wieku Ewangelji reprezentuje dwanaście grup pewnych osób, które utraciły swoje korony i które są aktualnymi członkami Wielkiego Grona, a które z powodu błędnego nauczania zamieniły ruchy Maluczkiego Stadka na sekciarskie denominacje.

kol. 2

      (3) Kilka figuralnych i pozafiguralnych ilustracji dopomoże nam do lepszego pojęcia tej myśli. Jużeśmy zwracali uwagę na fakt, że gdy Abraham i Lot dokonywali pewnej biblijnej czynności między sobą. pierwszy reprezentował Maluczkie Stadko, a drugi Wielkie Grono. Przypominamy, że pasterze Abrahama i Lota, kłócący się między sobą byli powodem rozłączenia pomiędzy ich panami (1Moj. 13:5-12). Pasterze Abrahama reprezentują nauczycieli Maluczkiego Stadka, a pasterze Lotowi, nauczycieli Wielkiego Grona. Ich kłótnia reprezentuje spory o Prawdę między nauczycielami Maluczkiego Stadka i Wielkiego Grona. Podobnież Izaak reprezentuje Maluczkie Stadko, zaś Filistyńczycy reprezentują sekciarzy (1Moj. 26:14-21). Pasterze Izaaka także kłócili się z pasterzami Filistyńskimi. To reprezentuje, że nauczyciele Maluczkiego Stadka i sekciarscy wodzowie, którzy byli głównie członkami Wielkiego Grona mieli mieć spory o Prawdę. Tak jak z powodu kłótni pasterze Abrahama i Izaaka pozostawili pastwiska pasterzom Potowym i Filistyńskim, tak i spory były powodem skażenia błędem ruchów Maluczkiego Stadka i zamienienia ich na sekty. Bardzo wiele faktów z historii kościelnej miało swoje pozafiguralne wypełnienie, co też je udowodnimy, podając niektóre znane przykłady historyczne. Ariusz, nauczyciel Maluczkiego Stadka, ze swymi współpracownikami i Atanazjusz, nauczyciel Wielkiego Grona ze swymi współpracownikami prowadzili spór o doktrynę osoby Chrystusa i Jego pokrewieństwo do Ojca, a wynikiem tych sporów było znaczne wysunięcie sekciarstwa grecko – katolickiego z nauką o trójcy. Berengar z Tours, nauczyciel Maluczkiego Stadka i jego współpracownicy i Laufranc, nauczyciel Wielkiego Grona i jego współpracownicy prowadzili spór o Wieczerzę-Pańską, a wynikiem tych sporów było wystąpienie sekciarstwa rzymsko – katolickiego z nauką o przeistoczeniu. Trochę później Abelard, nauczyciel Maluczkiego Stadka i jego współpracownicy, prowadzili spór o pokrewieństwo wiary i wiedzy, a wynikiem tego było, że rzymski katolicyzm pobudzał do głębszego sekciarstwa i zabobonnej wiary, jako odrębnej od wiary inteligentnej. W każdym wypadku pasterze Maluczkiego Stadka byli zmuszeni cofać się, a pasterze Wielkiego Grona otrzymywali to. co im się zdawało, że było nagroda ich walki: Abraham i jego pasterze mieli skaliste wyżyny, Lot i jego pasterze mieli zielone równiny —albowiem Lot rozbił namiot aż do Sodomy; pasterze Izaaka, pozostawili także studnie Hesek (zwada) i Sydua (nienawiść) pasterzom Filistyńskim. Tak w tych obrazach jak i w czwartej księdze Mojżeszowej, w rozdziałach 1-ym i 7-ym, osoby reprezentujące nauczycieli Wielkiego Grona, nie są załączeni między pasterzy Abrahama i Izaaka, ale do pasterzy tych drugich. Celem tego było to. by można zauważyć różnice między niemi. Gdyby nie ten cel, to by nie czyniono odróżnienia; tak jak i w figurze Aarona, kiedy nie potrzeba było wykazywania różnicy wtedy tak ci, co zatrzymali swoje korony jak- i ci. co je stracili, byli reprezentowani w Aaronie.

      (4) Omawiając ten punkt chcemy poprawić niektóre zdania cośmy podali o Kalwinie, Menno i Socynie (T. P. 1927. str. 10. w par. 7). że oni byli członkami Maluczkiego Stadka pod figurami Jakóba i Aarona, a nie pod figurą dwunastu książąt. To było pomyłką, ponieważ każdy z nich pomagał do zamienienia w sektę swoją denominację. I tak: Kalwin sekciarstwem zamienił ruch Zwingli’ego na Kościół Prezbiteriański; Meno zamienił ruch Hubmajera na kościół Baptyski; a Socyn zamienił ruch Serwetusa na kościół Unitariański. A zatem ci trzej wodzowie są zaliczeni do pozafiguralnych dwunastu książąt Izraela, a nie w Jakubie spładzającym swoich synów, ani w Aaronie liczącym Izraela. Dlatego musimy myśleć o nich. co najwyżej, jako o członkach Wielkiego Grona ; a w sprawie Socyna, który się nawet zaparł okupu, należy wątpić, czy on jest nawet w Wielkim Gronie.

poprzednia strona – następna strona