punktu prawdy, sprowadziliśmy nieco starcia. Dlatego przypuszczamy, iż brat Rutherford jest pisarzem powyższego artykułu. Gdyby nadmienił, iż traktuje tylko „ożywione usprawiedliwienie”, wtenczas jego zdanie byłoby właściwe; lecz wiedząc, iż zapiera się tymczasowego usprawiedliwienia trwającego podczas Wieku Ewangelii, bo mówi: „We właściwym tego słowa znaczeniu nie może być częściowego usprawiedliwienia”, uważamy takie zdanie za niekompletne i zwodnicze.

      Aż do roku 1909, jak wielu z nas pamięta, brat Russell nie widział jasno różnicy między tymczasowem a ożywionem usprawiedliwieniem, stosującem się do wieku Ewangelii. Przed tym czasem rozumiał, że tymczasowe, lecz nie ożywione usprawiedliwienie mogło być zastosowane do Starożytnych Świętych. Lecz niektóre ustępy z Pisma Świętego, szczególnie list do Żydów, pokazały mu jasno, że podczas Wieku Ewangelii usprawiedliwienie nie mogło być prędzej ożywione – czyli, że nikt nie mógł aktualnie otrzymać korzyści z przypisanej zasługi, a tem samem otrzymać przekreślenie wyroku Adamowego – aż stawił samego siebie Bogu przy poświęceniu. To widzimy w wielu ustępach Pisma Świętego np. „Albowiem jedną ofiarą (przez Jego Krew w pozaobrazowym miejscu najświętszem) doskonałymi uczynił (usprawiedliwił od Adamowego wyroku) na wieki tych. którzy bywają poświęceni’’ (Żyd. 10:14) To dowodzi, że przed poświęceniem niema usprawiedliwienia do życia czyli ożywionego usprawiedliwienia. „Chrystus wszedł do samego nieba (pozaobrazowego miejsca najświętszego), aby się teraz (w wieku Ewangelii) okazywał (z Jego zasługą) za nami (za Kościołem a nie za innymi. dlatego tylko poświęconym przypisuje Swoją zasługę)”. – (Żyd. 9:24) „On jest (w wieku Ewangelii) ubłaganiem (aktualnem) za grzechy nasze” (za grzechy Kościoła, przeciwstawiając w tym ustępie grzechy świata) – (Jan 2:2). Wyzwolenie z wyroku Adamowego „jest w Chrystusie Jezusie” (Rzym. 3:24). Do niego przychodzimy jedynie przez poświęcenie (Rzym. 6:3; 1 Kor. 12:12,13; Gal. 2 :26,27; 2 Kor. 5 :i7). Przez to widzimy, iż Bóg usprawiedliwia nas do żywota, ożywia nasze usprawiedliwienie – przez aktualne przyjęcie przypisanej zasługi na naszą korzyść po naszem poświęceniu się. Dlaczego nie czyni tego przed naszym poświęceniem, jest jasne z tego, że tylko może być jeden użytek zasługi dla jakiejkolwiek jednostki (Żyd. 10:18) i który przyjął Jezusa za Zbawiciela, a nie poświęciłby się poszedłby na wtórą śmierć, tj. nie miałby sposobności znajdować się między tymi, dla których Jezus zastosuje Jego zasługę dla celów Restytucyjnych w przyszłym wieku, jeżeli Jezus teraz dałby im korzyść z Jego przypisanej zasługi, aby Bóg mógł z nich znieść wyrok Adamowy. Jakim więc jest przed tronem sprawiedliwości Bożej stan tych, którzy przyjęli Jezusa jako ich Zbawiciela przed ich poświęceniem? Odpowiadamy, ten sam jest ich stan, co Starożytnych Świętych, nie są usprawiedliwieni do żywota, lecz do społeczności, to znaczy, iż są tymczasowo usprawiedliwieni, gdyż zasługa Jezusa nie jest dla nich zastosowana, a wyrok Adamowy przez to nie zniesiony. Są oni oczywiście usprawiedliwieni? Odpowiadamy – tak. A Są ożywiono usprawiedliwieni? Nie, bo zasługa Chrystusowa nie jest im przypisana.

POSTĘPUJĄCE ŚWIATŁO

      Wydając „Cienie Przybytku” i ‘Wykłady Pisma Świętego”, Pastor Russell tedy jeszcze nie widział tego zastosowania do Wieku Ewangelii. On naprzód uczył, iż Sprawiedliwość Chrystusowa przychodzi do nas przez poświęcenie, w Z. 1909 str. 360 i Z. 1910 str. 12, 13 (oba te artykuły zostały podane w polskim języku w Straży w styczniu 1927, str. 7, 8 i 9 – przyp. tłum.). Z biegiem czasu wykazywał on różnice coraz jaśniej jak następujące
kol. 2
jego pisma wykazują: Z 1910, str. 93, kol. 2 par. 3-6, str. 246 kol. 2 par. 4; Z. 1913 str. 92-94; Z. 1914 str. 67; Z. 1915 str. 103, 104; 292, 793; Z. 1916 str. 281 (Ten ostatni artykuł znajduje się w polskim tłumaczeniu w Strażnicy z października 1916 str. 6 lub z kwietnia 1918 str. 60 – przyp. tłum.) Jego ostatnia myśl, odnosząca się do tego przedmiotu została ogłoszoną w Przedmowie do VI tomu, pisanej 1-go października 1916, którą podajemy w niniejszym numerze Pamiętajmy, że on napisał przedmowy do wszystkich sześciu tomów, aby poprawić niektóre punkty, które nie były w nich jasno wyrażone.

      Używając obrazu przybytku możemy, przypatrzeć się stopniom, które prowadzą do tymczasowego i ożywionego usprawiedliwienia. Grzesznik, opuszczając, pozaobrazowy obóz (świat) przez żałowanie za grzechy i wchodząc do pozaobrazowego dziedzińca (tymczasowego usprawiedliwienia) przez wiarę w Chrystusa (pozaobrazową bramę) wyrasta w pokoju z Bogiem. W tym tymczasowo usprawiedliwionym stanie (w pozaobrazowym dziedzińcu) on widzi ofiarę Pańską (pozaobrazowy ołtarz) i oczyszcza się od zmazy ciała i ducha przez Słowo Boże (pozaobrazową umywalnię) ; potem postępuje do miejsca poświęcenia, stanu spłodzenia z Ducha (pozaobrazowego miejsca Świętego) do zasłony, (śmierci ludzkiej woli). Następny krok jest poświęcenie przez co natura ludzka (część pozaobrazowego Kozła Pańskiego) jest przywiązaną do umarłej ludzkiej woli (pozaobrazowej zasłony). Potem Jezus przypisuje mu aktualnie Jego zasługę, ożywiając jego poczytalne usprawiedliwienie przez zniesienie wyroku Adamowego przez Boga. Jezus potem ofiaruje naturę tej osoby, doskonałą teraz w oczach Boskich, Bogu za dar. Bóg przyjmuje ten dar przez udzielenie Ducha Świętego i zmienia ten dar na część ofiary za grzech (pozaobraz. Kozła Pańskiego). Teraz ta osoba, jako Nowe Stworzenie jest kapłanem w stanie spłodzonym z Ducha (w pozaobrazowym miejscu Świętym) i jako ludzka istota ożywiono usprawiedliwiona jest członkiem pozaobrazowego Kozła Pańskiego na pozaobrazowym ołtarzu.

      Powracając teraz do zdania brata Rutherforda, możemy jasno widzieć, jak sprzeciwia się zdaniom brata Russella w wielu punktach o tymczasowym usprawiedliwieniu. Brat Rutherford mówi: „Nie może być częściowego (tymczasowego) usprawiedliwienia”. Brat Russell dowodzi Pismem Świetem (szczególnie Rzym. 4:1-25) rozumowaniem i faktami, że tymczasowe nie jest pełnem kompletnem usprawiedliwieniem; dlatego musi być częściowe czyli tymczasowe usprawiedliwienie. Jest to prawdą, że nie może być częściowego ożywionego usprawiedliwienia. Brat Rutherford mówi, iż niema stopni w usprawiedliwieniu. Brat Russell dowodzi Pismem Świętem, rozumem i faktami, że jest stopniowe usprawiedliwienie, które rozpoczyna się od bramy pozaobrazowego dziedzińca do pozaobrazowej pierwszej zasłony. Nawet ożywione usprawiedliwienie w pełnem znaczeniu jest stopniowem, ponieważ zaczyna się, gdy Jezus przypisuje aktualnie Jego zasługę i kończy się, gdy Bóg znosi wyrok Adamowy i uznaje osobę za doskonałą. Brat Rutherford mówi: „Usprawiedliwienie jest rzeczą natychmiastową”. Nasz drogi brat Russell na podstawie Pisma Świętego, rozumowania i faktów pokazuje nam, że tymczasowe usprawiedliwienie jest stopniowe. Lecz ożywione usprawiedliwienie może być osiągnięte momentalnie. Mowa brata Rutherforda może być zastosowana tylko do ożywionego usprawiedliwienia. Lecz odrzucając tymczasowe usprawiedliwienie przez takie wyrażenia się, czyni jego zdania zwodzącymi; odnośnie zaś tymczasowego usprawiedliwienia, którego on nie uznaje, jego wyrażenia względem tegoż; są bardzo błędnymi.

PRZEDMOWA DO TOMU VI

      W roku 1916 Brat Russell przepisał przedmowę do Tomu VI i powiada w niej, że nie zmienił on swego poglądu w sprawie usprawiedliwienia. Ponieważ wielu przyjaciół nie posiada tej przedmowy, a żądali jej ogłaszamy ją w Teraźniejszej Prawdzie, tak, jak ona jest w ostatniem wydaniu Tomu VI.

WSTĘPNE SŁOWO AUTORA

      Wielka część pracy każdego sługi Bożego wykonywana