Teraźniejsza Prawda nr 64 – 1933 – str. 37
członków w zgromadzeniu, którzy mieli stać się w przyszłości starszymi, przeciw temu, że tylko członkowie spłodzeni z Ducha mają prawo do głosowania w Kościele, i przeciw niektórym prawdom Epifanii odnośnie traktowania Lewitów. Tu także wierni sprzeciwiali się, aż w końcu społeczność kapłańską musieli od nich wycofać.
(15) W dwóch poprzedzających paragrafach początki buntu w ośmiu grupach są podane. Lecz buntownicy nie ograniczali się jedynie do tych wyż wspomnianych buntów, lecz jeszcze dalej postąpili w zło. Wydawcy Strażnicy, a mianowicie ich wódz, prezydent Towarzystwa, zaczął usuwać kolejno różne nauki Brata Russella, a na ich miejsce błędne i fałszywe wprowadzać, np. na Eliasza i Elizeusza, na tymczasowe usprawiedliwienie, na Młodocianych Świętych, na różne przypowieści, na jubileusze itd. aż literalnie setki błędów zostało wprowadzonych, a setki tłumaczeń i nauk Brata Russella zostało odrzuconych. Do tego stopnia zmienili jego zarządzenia względem pracy, że już nie można wcale zauważyć, co by miało jeszcze być pozostałością pracy Pastora Russella. P.B.I. po pierwszym buncie postąpiła w dalsze zło. Przyjęli charter (wymawia się czarter, jest to pozwolenie na prowadzenie przemysłowo – handlowego interesu w Anglii i Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej), który żadnym sposobem nie zgadza się z charakterem kontrolującym korporacje pomiędzy ludem w Prawdzie. Co się dotyczy kwestii doktrynalnych – odstąpili w głównych częściach od Objawienia i Daniela, a całą chronologję przyjęli z nominalnego kościoła, a Brata Russella już nie uznają za „Onego Sługę”. Podobnie inni oprócz powyżej wspomnianych buntowników, przydali jeszcze i więcej błędów do ich pierwotnego buntu.
(16) W każdym .wypadku my jak i nasi przyjaciele sprzeciwialiśmy się tym wszystkim buntom. Artykuły Teraźniejszej Prawdy wyjaśniają błędy ich doktryn i zło w praktyce. W każdym wypadku uzdolnił nas Pan do zbijania tych błędnych doktryn i do strofowania błądzących. Tak stanowczo broniliśmy Prawdy i jej zarządzenia i zasady, zbijając ich błędy i ich zasady i zarządzenia, że nawet niektórzy buntujący się bracia musieli przyznać, że silnie i ustawicznie bronimy nauk i zarządzeń Brata Russella. Nasz postępek w tym względzie został fałszywie przedstawiony przez buntowników, którzy na początku chcieli nam robić zarzuty na naszą obronę Prawdy. Jednak odpowiedź nasza tak kompletnie pobiła ich niewłaściwe odpowiedzi, że zupełnie zaniechali nam odpowiadać, twierdząc, że chcą być po stronie pokoju i nie chcą nic mieć do czynienia z kontrowersją, a przez to pragną pokazać swą cichość w przeciwieństwie, jak to oni mówią, do naszego spornego ducha. Czy nasz Pan lub Brat Russell i inni wierni słudzy Prawdy milczeli, gdy ich przedstawienia naukowe były atakowane, krytykowane, a natomiast błędy wprowadzano? (Micheasz 5:5,6). Zapewne, że i oni działali w ten sam sposób pod podobnymi okolicznościami, a nie jak ci buntownicy.
(17) Lecz jakie jest znaczenie, tych buntów i naszego stałego sprzeciwiania się? Jakie wrażenie uczyniły te rzeczy na lud Pański? Odpowiadamy, że takie bunty stosują się do Kozła Azazela, a sprzeciwianie się, tym buntom stosują się do ciągnięcia Kozła Azazela przez Najwyższego Kapłana, od drzwi Przybytku do bramy dziedzińca. Ten przedmiot określiliśmy szczegółowo w Teraźniejszej Prawdzie w Nr. 16 i 51. Że grzech Wielkiego Grona jest rewolucją, buntem czyli oporem jest więc jasne z Psalmu 107:10,11, które to wiersze zacytujemy wyjaśnimy, podając wpierw krótkie streszczenie tego całego Psalmu Wiersze 1-9 stosują się do Maluczkiego Stadka; 10-16 do Wielkiego Grona; 17-22 do cielesnego Izraela, podczas i przy końcu wielkiego ucisku; 33-38 do warunków Tysiąclecia i ludzi; 39-42 do złych i dobrych podczas krótkiego czasu przy końcu Tysiąclecia; a 43 wiersz pokazuje, że ktokolwiek zrozumie ten Psalm, będzie rozumiał Boski Plan odnoszący się do rodzaju ludzkiego. Teraz wyjaśnimy wiersze 10, 11, jak następuje: „Którzy siedzą w ciemności
kol. 2
(w błędach, w które Pan dozwala, aby Wielkie Grono wpadło; będąc w rękach Azazela) i w cieniu śmierci (w niebezpieczeństwie wtórej śmierci, do której ich samowola może łatwo doprowadzić) ściśnieni będąc nędzą (szatańską pokusą – 1Piotra 5:8,9) i żelazem (silnymi węzłami samolubstwa, światowości i grzechu); przeto, że byli odpornymi (buntownikami) wyrokom (naukom) Bożym, a pogardzili (znieważyli, nie uznawali za cenne i dlatego zaniedbali) radą Najwyższego” – (Boski Plan składa się z różnych Prawd, faktów i zarządzeń, a odrzucenie którejkolwiek części Planu równa się wzgardzeniem całego . Planu Bożego (Jakób 2:10). Zapewne, że usunięcie zarządzeń w pracy Pańskiej, danych przez „onego sługę”, jest wzgardzeniem rady Pańskiej. (Planu Jego).
(18) Powyższy ustęp omawia o Wielkim Gronie. Obwinia ich: – 1) o opór przeciwko naukom Pańskim i 2) o wzgardzenie Jego zarządzeniami. Ten ustęp wyraźnie mówi, że odrzucenie różnych nauk i zarządzeń Pańskich jest grzechem – mianowicie objawionym grzechem Wielkiego Grona. Bunt jest tym, który ich objawia i pokazuje, że są grzesznymi. Podług tego ustępu Pisma Świętego tylko wtenczas możemy wiedzieć, czy Nowe Stworzenie jest w Wielkim Gronie, jeżeli buntuje się przeciwko naukom i zarządzeniom Pańskim. Nie możemy być pewni utracenia korony z powodu innych grzechów, jak tylko z powodu buntu, ponieważ nie możemy sądzić, jaki stopień innego złego doprowadza do utraty korony; lecz jeżeli Nowe Stworzenia buntują się przeciwko Pańskim naukom i zarządzeniom, jesteśmy (z powodu ich buntu) poinformowani od Pana, że tacy utracili swoje korony i przez to znaleźli się w Wielkim Gronie. My nie sądzimy ich wcale, ale Pan jest tym. który podaje nam tę informację z Psalmu 107:10,11. Sam Bóg przez ich postępki sądzi ich; i jak nam zostało wyjaśnione przez ten wyjątek Pisma Świętego, że Bóg za pomocą ich buntu, objawia ich wiernym jako Lewitów czyli członków Wielkiego Grona. – Powtarzamy jeszcze raz: My ich wcale nie sądzimy, jeżeli z powodu ich buntu jawnego mówimy, że są członkami Wielkiego Grona. My tylko powtarzamy Boski sąd nam udzielony, który przez ich bunt został nam objawiony. Drogi nasz: Brat Russell nauczał, że do rozdzieleniu pozaobrazowego Elijasza i Elizeusza i przed opuszczeniem świata przez klasę Elijasza, wierni mieli wiedzieć, którzy członkowie mieli być Wielkiem Gronem, jak następujący wyjątek z angielskiej Strażnicy z roku 1916 str. 264 dowodzi: „Dopiero po uderzeniu wód Jordanu – rozdzieleniu ludu przez poselstwo Prawdy i władzy płaszcza Elijasza – rozłączenie Kościoła na dwie klasy nastąpi”. Potem klasa Elijasza, Maluczkie Stadko, wyraźnie będzie objawione, odznaczy się i odłączy od klasy Wielkiego Grona. Zapamiętajmy sobie, że przyczyną rozłączenia będzie wóz ognisty, ciężkie doświadczenia sądu Bożego, które klasa wybranych przyjmie z gotowością, zaś klasa Elizeusza zlęknie się prześladowania; lecz niema to znaczyć, żeby miała wrócić się .do grzechu, lub zaprzeć się Boga. Może być, że. nieco później wicher (anarchii) sprowadzi „przemianę” klasy Eliasza.”
(19) Powtarzajmy to aż myśl tą będzie gruntownie pojęta: Ich bunt przeciw Boskim naukom i zarządzeniom objawia ich wiernym z Maluczkiego Stadka, jako takich, którzy utracili korony. Tą wiedza jest na to potrzebna wiernym, aby wiedzieli, którzy są utracjuszami koron i aby im mogli służyć; bez tej wiedzy wierni nie mogliby rozumnie prowadzić człowieczeństwo Kozia Azazela od drzwi Przybytku do bramy dziedzińca i oddać ich przeznaczonemu człowiekowi, który ich później pozostawi w rękach Azazela (3Moj. 16:20-22). Jak mogliby wierni bez tej wiadomości uznawać ich jako nieznajdujących się już więcej w Świątnicy, lecz jako Lewitów na Dziedzińcu, których oni z ich Głową i Panem poświęcają ich do pracy Lewickiej? (4Moj. 8:13: porównaj 8:5-26). Jeźliby synowie Aarona nie mogli widzieć Lewitów znaczyłoby, że byliby ślepymi a ślepota byłaby przeszkodą do dostąpienia stanu kapłańskiego – i dlatego nie mogliby usługiwać przy poświęceniu Lewitów