co osiągną współdziedzictwo z Chrystusem w Jego Królestwie, muszą być literalnie ścięci. Nawet większość z nich nie została w taki sposób postawiona na śmierć. Niektórzy z nich, tak jak św. Jan, umarli przez chorobę itd. To ścięcie w naszym tu ustępie musi więc być symbolicznym. Możemy widzieć, jak to może być zastosowane do Chrystusa, Głowy i ciała. Pan nasz powiedział: „Nie przyszedłem czynić Mojej woli, ale wolę Onego, który mię posłał” (Jan 6: 38), to znaczy, że zaniecham moją własną głowę i biorę Boga za moją głowę. – 1Kor. 11: 3.

      Tak więc dzieje się ze wszystkimi, którzy chcieliby być Jego naśladowcami i mieć udział na Jego Stolicy. Ci muszą umrzeć w całym słowa tego znaczeniu w sposób ofiarniczy, przez zaniechanie ich życia, ich osobistych ziemskich praw. Wszystkie ich życiowe prawa muszą być zupełnie oddane Bogu; w innym razie nie będą oni mogli być z Jezusem na Jego stolicy. W tym więc znaczeniu każdy jeden z nich będzie ścięty – zostaną ścięci, ponieważ są wiernymi naśladowcami Jezusa i starają się wiernie kłaść ich życie, aby iść za Jego przykładem; są ścięci ponieważ są wierni Słowu Bożemu i nie mają własnej woli lub głowy.

kol. 2

      Takie ścięcie jest koniecznie potrzebnym do współdziedzictwa z naszym Panem Jezusem Chrystusem. Te bardzo wielkie i kosztowne obietnice Słowa Bożego będą tylko dane tym, którzy będą Jemu wierni. To właśnie było przyczyna, że wszyscy z ludu Jego podczas Wieku Ewangelii stali się męczennikami – że odcięli od siebie ich własne wole, aby byli umarłymi do nich. Ci, którzy trzymają się własnej woli pokazują przeto, że nie są godni miejsca na stolicy. Tylko ci, którzy staną się całkowicie umarłymi dla ich własnej woli, będą godni tego miejsca. Tak też Apostoł Paweł przedstawia siebie, że jest umarłym dla ziemskich rzeczy pogrzebanym w śmierć Chrystusa. W ten sposób Pan nasz poświęcił (ofiarował) swoje własne życie w Jordanie, przez zaniechanie Swojej własnej woli, aby czynić jedynie wolę Ojca, nawet aż do śmierci i to śmierci Krzyżowej. Chociaż to ścięcie jest figuralnym, a nie literalnym, ma ono bardzo wielkie znaczenie, ponieważ wyobraża nie tylko śmierć własnej woli, lecz w dodatku odcięcie od wszystkich innych głów, rządów i prawodawców, nie uznając żadnych innych głów, jak tylko Jezusa, którego Bóg postanowił, aby On był Głową Kościoła, Głową każdego członka Jego mistycznego Ciała (Ef. 1: 22, 23). Tacy tylko są ściętymi.

kol. 1

ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA

      Pytanie: „Jezus wiedział od początku, kto Go miał wydać” (Jan 6: 64). „Czym nie wybrał was dwunastu, a jeden z was jest diabeł?” (Jan 6: 70). Jeżeli Jezus wiedział z początku, że Judasz miał Go wydać, dlaczego go wybrał?

      Odpowiedź: Ustęp z Ew. Jana 6: 64 został źle przetłumaczony. Jeżeli w. 64 jest właściwie przetłumaczony trudność w wyrozumieniu natychmiast znika. Uważamy, że następujące tłumaczenie tego wiersza jest prawdziwe: „Lecz znajdują się niektórzy między wami, którzy nie wierzą, ponieważ Jezus wiedział od początku, że byli niektórzy z nich, co nie wierzyli i że ktoś miał Go zdradzić.” Greckie słowo „tis” może być zaimkiem pytającym „kto”, albo nieokreślającym „ktoś”. Z trzech wyrażeń tego słowa „tis” w tym wierszu, autoryzowane wydanie podaje je dwa razy, jako pytające „kto”, a raz jako nieokreślające „ktoś”, lecz myślimy, że w tym wierszu wszystkie trzy słowa są nieokreślającymi zaimkami „ktoś”, jak powyżej na polski język podaliśmy. Według tego tłumaczenia, wiersz mówi nam, że nasz Pan wiedział, że byli niewierzący miedzy Jego ludem i że także wiedział, iż ktoś miał Go wydać. Podanie, że Jezus wiedział te rzeczy od początku, znaczy od początku Jego poselstwa i usługiwania. Gdy był na puszczy w czasie kuszenia, prawdopodobnie przyszedł do wyrozumienia, że Jego poselstwo miało być przez Jego lud odrzucone i że nawet jeden z Jego uczni miał Go wydać. Ostatnią myśl otrzymał prawdopodobnie z Psalmu, który mówi: „Także i ten, z którymem żył w pokoju, któremum ufał, który chleb mój jadał, podniósł piętę przeciwko mię” (Psalm 41:10). Dlatego dajemy następującą odpowiedź: Choć Pan wiedział, że wielu z Izraela nie mieli Mu wierzyć, że On był Mesjaszem i że mieli współdziałać ku Jego potępieniu i że choć wiedział, że ktoś z tych, których wybrał sobie za uczni, miał Go wydać, to jednak nie możemy z tego wiersza wnioskować, że Jezus wiedział od początku, który z uczni miał Go wydać. Byłoby to przeciwnym charakterowi naszego Pana, gdybyśmy twierdzili, że On miałby wybrać takiego, o którymby wiedział, że nie byłby godnym na urząd apostolski; tak więc Pan wiedział, że jeden z dwunastu miał Go wydać, lecz kiedy dowiedział się o tym później, że to był Judasz, tego nie wiemy. Prawdopodobnie przypuszczał to z Judaszowych różnych samolubnych postępków, które przy końcu czynił, co objawiało jego nielojalność serca, której jednak nie posiadał, gdy został wybrany na ucznia, ponieważ Judasz, podobnie do innych z dwunastu, był prawdziwym Izraelitą, w którym nie było zdrady, gdy został wybrany. P ’25, 145.

      Pytanie: Czy jest właściwą rzeczą używać Niebiańską Mannę przy zebraniach Oświadczeń.

      Odpowiedź: Ma się rozumieć, że jest. Gdy nasz brat Russell zarządził na ułożenie Manny, on nie myślał, że będzie mogła być użytą w czasie zebrań modlitw; lecz później Pan wskazał mu iż może być użytą w ten sposób, a to dowiodło, że Manna stała się bardzo bogatym błogosławieństwem w tych zebraniach, jak również wielkim błogosławieństwem w codziennym użytku. Nie byłoby więc właściwym usunięcie Manny przy zebraniach modlitw. Sofisterie, jakie brat Rutherford podaje, aby ją usunąć, mogą być dobrze zauważone przez tych, co to widzą. Jego postępek na tym punkcie jest jeszcze inną manifestacją jego rewolucji, przez którą usuwa jedno zarządzenie po drugim, co Pan dał przez „onego sługę”, a na miejsce tychże daje takie, które Azazel daje mu do przedstawienia, aż ostatecznie usunie wszystko co Pan dał Swemu ludowi przez „wiernego i roztropnego sługę”. Tego możemy się spodziewać od „złego sługi” i od „głupiego i niepożytecznego pasterza”. Rzeczywiście musimy ubolewać nad naszymi drogimi braćmi w Towarzystwie, że dają się tak bardzo zwodzić bratu Rutherfordowi. P ’22, 190.

      Pytanie: Czy 3Moj. 16:12 porównując z 3Moj. 16:2 dowodzi, że wonne kadzidło było ofiarowane w miejscu Najświętszym?

      Odpowiedź: Nie myślimy. Właściwe tłumaczenie zdań, na których pytający opiera swą myśl, dowodzi, że wonne kadzidło było ofiarowane w miejscu Świętem, przy drugiej zasłonie.
kol. 2
Ostatnia część 12 wierszu powinna być przetłumaczoną w ten sposób: „wniesie [z dziedzińca] wewnątrz [do świątnicy] przy Zasłonie” Przed wyrazem hebrajskim oznaczającym „zasłonę” stoi przyimek „la” oznaczający „przy”, a nie „za”, jak błędnie zostało podane przez tłumaczy. Zdanie w wierszu 2-gim, powinno być przełożone w sposób następujący: „Mów do Aarona, brata twego, niech nie wchodzi każdego czasu do świątnicy [Najświętszej] od środka [lub z wewnątrz] przy zasłonie [lub z poza zasłony] (czyli świątnicy) przed Ubłagalnie”. Zdanie, któreśmy oddzielili za pomocą kreski od zdania w poprzedniej części jest oczywiście wyjaśnieniem co znaczy iść do Świątnicy Najświętszej; ponieważ to zdanie wyjaśnia, że przez takie wyrażenie należy rozumieć świątnicę Najświętszą i że do niej wchodzi się ze świątnicy czyli z poza drugiej zasłony. W tym wierszu przyimek „la” oznaczający „przy” znajduje się przed wyrazem hebrajskim oznaczającym „zasłona”, a oprócz tego przyimek „mi” oznaczający „od” znajduje się przed wyrazem oznaczającym „wewnątrz”. Te wiersze tak w angielskiej jak i w polskiej Biblii są źle przetłumaczone. Gdy te wiersze odpowiednio przetłumaczymy, to one udowadniają nam, że myśl naszego Pastora, odnosząca się do miejsca, gdzie było ofiarowane kadzidło jest prawdziwa, gdyż i pozafigura ta udowadnia, że było ofiarowane w Świątnicy poza pierwszą zasłoną. P ’22, 190.

      Pytanie: Czy bracia Wielkiego Grona są latoroślami winnej Macicy, czy są odciętymi?

      Odpowiedź: Wielkie Grono, jako takie nie jest wcale przedstawione w obrazie Winnej Macicy i latorośli. Wiemy, że osoby tracące korony były przez cały wiek uważane przez Boga jako zarodki Chrystusa, aż w jesieni 1916 Pan zaczął wyprowadzać ich ze Świątnicy na Dziedziniec. Z tego samego stanowiska byli oni w winnej Macicy jako latorośle podczas Wieku Ewangelii. Dlatego nie są oni tymi latoroślami, które zostały odcięte i spalone. Tymi jest klasa Wtórej śmierci, których Wtóra śmierć symbolizowana jest przez ogień i zniszczenie odciętych latorośli (gałęzi). P ’26, 38.

      Pytanie: Czy upadli Aniołowie stali się niedoskonałymi w ich organizmach (ciałach duchowych) jako też w ich charakterach?

      Odpowiedź: Grzeszny stan upadłych Aniołów jest jawnym dowodem, że stali się niedoskonałymi w charakterach. Lecz dla dobrych przyczyn wnioskujemy, że nie stali się niedoskonałymi w duchowych ciałach, tak jak ludzkość. Działanie wyroku śmierci jest przyczyną cielesnej niedoskonałości upadłej ludzkości; lecz upadłych Aniołów Bóg nie poddał pod wyrok śmierci. Bóg oddał ich raczej wyrokowi więzienia, w którym byli w stanie objawiać się tylko w ciemności, w atmosferze około ziemi w tym ich więzieniu (2Piotra 2:4 – słowo tartaros jest tu niewłaściwie przetłumaczone „strąciwszy ich do pieklą”. Jest to czasownik i powinno być przetłumaczone „uwięził ich” – Juda 6; Efez. 2:2). Tak więc, uwięzienie w atmosferze naszej ziemi aż do sądu wielkiego dnia, a nie śmierć, jest wyrokiem dla upadłych Aniołów. Dlatego są pod takim wyrokiem, pod jaki ich Bóg poddał, a nie pod takim pod jaki ich nie poddał. Z tej przyczyny ich ciała nie podlegają procesowi umierania, tak jak niedoskonałe ciała ludzkie. Dlatego ich ciała nie są niedoskonałe, lecz doskonałe. P ’26, 30.

      Pytanie: – Czy Towarzystwo jest następcą po „wiernym słudze?”

      Odpowiedź: Żadna jednostka lub ciało (lub zarząd) nie Jest następcą po „onym słudze” jako przewód do prowadzenia ogólnego dzieła maluczkiego stadka, aby jako przewód dawać pokarm maluczkiemu stadku, jako Pańska ręka, oko i usta. Funkcje urzędowe „onego sługi” – brata Russella – były ograniczone tylko do Paruzji, a nie należą do Epifanii, w której znajdujemy się od jego śmierci; funkcje urzędowe nie egzystują już od jego śmierci i dlatego on nie może mieć żadnego następcy w tym nadzwyczajnym urzędzie jaki posiadał. Ani Pismo św. ani Rozumowanie lub Fakty nie pokazują, ażeby on miał mieć następcę i nigdy tego nie uczył,

poprzednia strona – następna strona