– tj. bezpośrednio tłumaczenie Wieczerzy Pańskiej, przez Św. Pawła w liście do Koryntów (1 Kor. 11: 26); ponieważ natychmiast po zacytowaniu słów naszego Pana w wyjaśnieniu chleba i wina, apostoł wyjaśnia je i nasze uczestnictwo w t cm przez słowa: „Albowiem ilekroćbyście (kiedykolwiek) jedli ten chleb i ten kielich pilibyście, śmierć Pańską opowiadajcie”. Opowiadanie jest czynione w dwojaki sposób: (1) przez słowa i (2) przez czyny; a to czynimy w łamaniu chleba i w przelewaniu wina. Przeto ten czyn jest reprezentacją czegoś innego. Gdyż łamanie chleba i przelewanie wina reprezentuje śmierć Jezusa, ten chleb i wino reprezentuje ciało i krew Jezusa. Przeto przy objaśnianiu znaczenia rzeczy reprezentujących, jeżeli słowo jest byłoby użyte na oznaczenie objaśnienia, to znaczyłoby: reprezentuje.

      Te wszystkie uwagi dowodzą, że słowo jest w naszym przedmiocie, jest użyte literalnie, nie na to, aby przez to słowo udowadniać o aktualnym istnieniu, ale o aktualnej reprezentacji.

GŁĘBSZA MYŚL

      Nasz Pan Jezus (Łuk. 22: 20) i Apostoł Paweł (1 Kor. 10: 16, 17; 11 : 25) wskazują nam jeszcze głębsze znaczenie w tych słowach. W krótkości zegzaminujemy tę głębszą myśl. W 1Kor. 10: 17, przez zdanie, „Albowiem jednym chlebem, jednym ciałem wiele nas jest”, apostoł wskazuje, że jeden chleb, który ma być łamany reprezentuje tak Kościół jak i Jezusa; ponieważ Kościół jest tym jednym Ciałem Chrystusa (Rzym. 12: 4, 5; 1Kor. 12: 12, 13, 27; Efez. 1: 22, 23; 4: 4, 12, 13, 15, 16; Kol. 1: 24); i w tym wierszu (1 Kor. 10: 17) Św. Paweł nazywa Kościół jednym chlebem i Ciałem Chrystusa, które w poprzednim wierszu on mówi, że jest reprezentowane przez chleb błogosławieństwa. Zatem chleb, w dodatku, że reprezentuje ciało Jezusa, także reprezentuje Kościół, jako Ciało Chrystusowe. Po więcej szczegółowe objaśnienie tych wierszy odsyłamy naszych drogich czytelników do Tomu VI – 575. Prawdziwą pomoc do należytego przygotowania obchodzenia Pamiątki otrzymują drodzy bracia, gdy przeczytają cały rozdział o Wielkanocy Nowego Stworzenia w tomie VI.

      Specjalnie interesujące są w tej łączności słowa naszego Pana jak podane w Ewangelii św. Łukasza 22: 20, które tłumaczymy jak następuje: „Ten kielich jest Nowe Przymierze przez krew Moją, (i jest) co się za was wylewa” (Zob. Diaglott). „Ten kielich jest Nowe Przymierze, przez krew moją [i jest] to co się dla nas wylewa (zob. Diaglott). W kilku słowach wyjaśniamy ostatnie zdanie tego wiersza. W polskim przekładzie Biblii to zdanie brzmi: „która się za was wylewa”. Z powodu, że w tym zdaniu znajduje się zaimek względny, rodzaju żeńskiego, dlatego to zdanie odnosi się wprost do krwi. Lecz nie tak jest podane w języku greckim. Gramatyk?, grecka nie pozwala na taką składnię; bo gdyby to zdanie odnosiło się do słowa „krew”, to grecki imiesłów przetłumaczony „wylewa, ” i przedimek rządzący tym imiesłowem byłyby w 3 – im przypadku, ażeby mogły się zgadzać z przypadkiem określonego słowa greckiego „krew” – ponieważ greckie słowo „krew” jest w 3 – cim przypadku. Lecz grecki imiesłów przetłumaczony „wylewa” i jego rządzący przedimek są w przypadku pierwszym i dlatego nie mogą odnosić się do słowa greckiego oznaczającego „krew”. A więc dlatego jest tutaj w tym zdaniu użyty przypadek pierwszy, aby się zgadzało i odnosiło do greckiego słowa „kielich”, które jest również w przypadku pierwszym, a którego imiesłów i przedimek, znajdujące się w ostatnim zdaniu, są orzeczeniem. Imiesłów grecki przetłumaczony „wylewa” z jego rządzącym przedimkiem podtrzymuje takie samo gramatyczne pokrewieństwo do słowa jest, jak słowo greckie przetłumaczone Nowe Przymierze – a zatem oba wyrażenia są w przypadku pierwszym oznajmującym, a to ich
kol. 2
współrzędne pokrewieństwo ze słowem jest, zostało przez nas wskazane, przez dodatkowe umieszczenie go w nawiasach – [i jest] – w powyższym wierszu podanym według naszego przekładu. Przetoż słowa naszego Pana oznaczają, że ten kielich przez Jego krew – zasługę – reprezentuje dwie rzeczy (1) Nowe Przymierze i (2) to, co się dla nas wylewa. Co znaczy to wyrażenie „co się dla nas wylewa?” Odpowiadamy, ponieważ kielich w symbolach biblijnych reprezentuje doświadczenia, jakie Bóg wylewa dla Swego ludu – Jezusa i Kościoła – ażeby je przyjmowali (Ps. 23: 5; 116: 13; Mat. 20: 22, 23; 26: 39, 42; Jan 18: 11), rozumiemy, że nasz Pan użył tutaj słowa kielich w tym znaczeniu, że kielich reprezentuje także nasze cierpienia z Nim aż do śmierci. Ale ktoś może się zapytać, dlaczego Pan użył wyrażenia „przez krew Moją?” Odpowiadamy, że ten kielich reprezentuje nasze cierpienia, jako część pieczęci Nowego Przymierza, w których bierzemy udział, tylko s przyczyny Jego krwi – Jego zasługi – przypisanej im, czyniąc ich przyjemnymi Bogu. Tak patrząc, nasz Pan wyraża tę samą myśl, co św. Paweł wyraża (1 Kor. 10: 16, 17) odnośnie społeczności z Nim w uczestniczeniu w cierpieniach symbolizowanych przez chleb i wino, w których bierzemy udział. To, tedy, jest tą głębszą myślą, wyrażoną przez słowa, „To jest ciało Moje” – „To jest krew Moja”.

      Możemy jeszcze zauważyć, że słowa wyrażone przez naszego Pana, przy objaśnianiu wina podczas Wieczerzy Pańskiej, są prawie jednakowo podane przez obu ewangelistów Mateusza i Marka, oprócz tego, że św. Mateusz dodaje słowa: „na odpuszczenie grzechów”, które św. Marek opuszcza (Mat. 26:26-28; Mar. 14:22-24) podobnież słowa naszego Pana, które św. Paweł i św. Łukasz cytują są jednakowo podane, oprócz, że św. Łukasz dodaje wyraźnie „co się za was wylewa”, które apostoł Paweł opuszcza (Łuk. 22:20; 1Kor. 11:25), a przetoż zachodzi pewna różnica pomiędzy wyrażeniami śś. Mateusza i Marka, a Pawła i Łukasza. Poniżej podajemy równoległe zestawienia wyrażeń powyższych pisarzy, aby wykazać różnicę w wyrażeniach i ich dodatkowe wyrażenia w nawiasach:

      Wyrażenia śś. Mateusza i Marka:

      „To jest krew Moja Nowego Przymierza, która się za wielu wylewa [na odpuszczenie grzechów.”]

      Wyrażenie św Pawła i Łukasza:

      „Ten kielich jest nowy testament we krwi mojej [która się za was wylewa]”.

      Dlaczego ta różnica w wyrażeniu? Czy mamy rozumieć, że dwa gatunki natchnionych pisarzy błędnie przedstawiali słowa naszego Pana? Przecież że nie! Więc jak mamy spoglądać na tę sprawę? Bez wątpienia, że następujące wytłumaczenie jest właściwym wyrozumieniem tego przedmiotu: Widzieliśmy już, że słowa naszego Pana w Ewangelii Łukasza wyjaśniają, że kielich symbolizujący nasze cierpienia przez zasługę Jezusa jako pieczętujące Nowe Przymierze – w znaczeniu ofiarowania (Do Żyd. 13:12, 13). Spoglądając na słów?, św. Mateusza możemy łatwo zauważyć, że one dają nacisk na wino symbolizujące krew Jezusa wylaną na odpuszczenie grzechów w znaczeniu usprawiedliwienia (Rzym. 3: 25, 26; 4:5-9). Tak w tych dwóch znaczeniach znajdujemy klucz do tych dwóch odrębnych wyrażeń. Nasz Pan użył obydwóch wyrażeń, najpierw to podane nam przez śś. Mateusza i Marka, ażeby przez to wyrażenie położyć emfazę, czyli nacisk na myśl odnoszącą się do naszego usprawiedliwienia przez Jego zasługę, a następnie, to drugie wyrażenie podane nam przez śś. Pawła i Łukasza, ażeby przez to wyrażenie położyć emfazę na myśl odnoszącą się do naszego ofiarowania, którego wynikiem będą cierpienia, przyjemne przed Bogiem wskutek tej samej zasługi, danej na zapieczętowanie Nowego Przymierza. O jak chwalebnych przywilei Jesteśmy każdodziennie uczestnikami, a które my corocznie symbolizujemy także w Pamiątce Wieczerzy Pańskiej! Niech ta aktualność będzie naszą codziennie, w obydwóch jej zarysach nawet aż do śmierci. I niechaj corocznie symbolizujemy właściwie w Wieczerzy Pańskiej oba zarysy tej aktualności.

kol. 1

ŚCIĘCI Z CHRYSTUSEM

(P 71 18)

      „I widziałem… dusze pościnanych dla świadectwa Jezusowego i dla Słowa Bożego” Obj. 20:4.

      Pismo święte wszędzie odnosi się do osoby, lub do jednostki jako do duszy. Bardzo niewłaściwe pojęcia znajdują się jednakowoż między ludźmi odnośnie znaczenia tego słowa dusza, a to najwięcej dlatego, że ludzie wszędzie trzymają się teorii, które wcale nie zgadzają się z Prawdą. Pewien bardzo uczony Metodysko – Episkopalny biskup odważył się opisać duszę. Podał on, że dusza nie ma nic ani zewnątrz ani wewnątrz, bez żadnego ciała, formy lub części i że milion takich dusz możnaby umieścić w łupinie od orzecha. Ten biskup widocznie postępując za starą teorią (1Moj. 3:4, 5) nie wiedział, z czego składa się właściwie dusza według Słowa Bożego. Pismo święte mówi nam, że dusza wyobraża osobę. Bóg jest duszą na duchowym poziomie, również Aniołowie są duszami; ponieważ mają inteligentne organizmy są inteligentnymi istotami. Tak samo na ziemskim poziomie, człowiek został stworzony duszą (1Moj. 2:7; Ezech. 18:4, 20). Czytamy, że Chrystus wydał duszę Swoją na śmierć, jako ofiarę za grzech.
kol. 2
To znaczy, że wydał życie swoje, czyli Samego siebie. Pismo święte stosuje to słowo dusza nie tylko do człowieka i do duchowych istot, lecz także do zwierząt (1Moj. 1:20, 21). Tak więc pies jest duszą a nie posiada duszę.

      W tym wielkim widzeniu św. Jana na wyspie Patmos on widział między innymi rzeczami dusze – istoty – osoby – co zostały pościnane dla Słowa Bożego i dla świadectwa Jezusowego. Mówił on o tych, którzy mieli siedzieć z Chrystusem na Jego Stolicy podczas tysiącletniego Jego panowania. Ci wspomniani pod piątą pieczęcią byli także tymi, co zostali ścięci dla Słowa Bożego i dla świadectwa Jezusowego i którzy wołali, nie słowami, lecz przez ich cierpienia: „Dokądże (jak długo) Panie święty i Prawdziwy nie sądzisz i nie mścisz się krwi naszej (Obj. 6:10) Ci pod tą pieczęcią są pokazani jako czekający w miejscu śmierci pod ziemią (Obj. 6:9, 11). Ziemia była tym ołtarzem, na którym ich życia zostały ofiarowane. Nie mamy przeto rozumieć, ażeby wszyscy,

poprzednia strona – następna strona