Teraźniejsza Prawda nr 63 – 1933 – str. 20
Prawdę Paruzji, a jej porąbanie wyobraża dobre rozbieranie Słowa Prawdy Paruzji (2 Tym. 2: 15). Laska Związujących (wiersze 7, 14) wyobraża Prawdę Epifanii. Cała Prawda Paruzji była dana przed śmiercią brata Russella, przed 31 październikiem 1916. Te cztery rzeczy według 11 rozdz. Zachariasza, miały poprzedzać czynności głupiego pasterza, a ponieważ nastąpiły one po czynnościach dokonanych przez p. Barbour’a między trzodą Pańską, stąd jest więc widoczne, iż proroctwo Zach. 11: 15 – 17, mówiące o głupim pasterzu, nie odnosi się do p. Barbour’a.
Na Konwencji w St. Joseph w r. 1909 brat Raymond, jeden z pielgrzymów, powiedział nam, że brat Russell myślał, że A. K. Williamson był onym głupim pasterzem ze Zach. 11: 15 – 17. Przyjąwszy jego słowo, byliśmy przez kilka lat pod wrażeniem, że A. E. Williamson był tą osobą, o której Zach. 11: 15 – 17 mówi. W owym czasie1909 – brat Raymond nadmienił, że brat Rutherford również słyszał brata Russella podającego tę myśl; lecz gdy w maju 1917 Rutherford odpowiedział nam, że nigdy tego nie słyszał, ażeby brat Russell coś podobnego nauczał; nawet inni bracia obecni przy stole nie mogli powiedzieć, ażeby coś podobnego br. Russell nauczał. Wkrótce potem zaniechaliśmy tej myśli, gdy zauważyliśmy, że będzie o wiele rozumniejszą rzeczą zastosować ten ustęp Pisma Świętego do innej osoby, której postępki pasowały tysiąc razy lepiej do tego ustępu, aniżeli owe Williamson’a.
Zbijając powyżej myśl, że p. Barbour był głupim pasterzem Zach. 11:15-17, daliśmy dwa dowody, (3) i (4), że specjalne czynności głupiego i niepożytecznego pasterza należą do Epifanii i że były wielką próbą dla Pańskiego ludu i dowodzi, że proroctwo Zach. 11:15-17 w jego podzielonych częściach nie mogło być zrozumiane, aż owe części wypełniły się; ten fakt dowodzi o niewłaściwości tłumaczeń tego ustępu podawanych przed doświadczeniami połączonymi z wypełnieniem, które nastąpiły dopiero w Epifanii i zostały skutecznie odparte przez wiernych.
Ponieważ wypełnienie tego odbywa się w Epifanii, powinniśmy dopatrywać się, czy kto z wybitnych wodzów między ludem w Prawdzie nie odpowiada podanym określeniom głupiego i niepożytecznego pasterza Zach. 11:15-17. Wielu wybitnych braci jest teraz czynnymi między ludem w prawdzie, a pomiędzy nimi musi być odnaleziony taki, który by mógł odpowiadać biblijnym określeniom głupiego i niepożytecznego pasterza. Kto więc jest tym pasterzem? Ażeby mieć lepszą odpowiedź na kwestię, zbadajmy najprzód biblijne określenie jego grzechów. Lecz ktoś mógłby się zapytać, czy takie postępowanie nie byłoby sądzeniem, złem domyślaniem się lub obmową? Odpowiadamy, że nie; ponieważ Bóg w danym ustępie Biblii napomina sług Prawdy jako grupę, przedstawioną w Zachariaszu, aby to czynili: – „Weźmij (pod rozwagę do dyskusji) sobie jeszcze (w dodatku do prawd Paruzji i Epifanii to jest także dowodem, że czynność głupiego pasterza miała być w Epifanii) oręże (laskę, jego nauki i kij, jego urzędowe czyny i praktyki) pasterza głupiego (pasterz, który nie dokończył mądrych i pożytecznych rzeczy i który uczynił wiele niemądrych i niepożytecznych rzeczy, dla owiec Pańskich i ich właściciela, jest nazwany głupim pasterzem)”. Że miał on być na bardzo wybitnym stanowisku – co zwróciłoby na niego uwagę całego świata i byłoby powodem działalności i wpływu po całym świecie jest widocznym z 16 wierszu: „Bo oto ja wzbudzę (przez usunięcie innych wykwalifikowanych braci i przez otworzenie drogi dla głupiego pasterza – tak jak to Bóg uczynił w wypadku Faraona) pasterza w tej ziemi (literalnie w ziemi, to jest w ludzkim społeczeństwie. To wyrażenie pokazuje wybitność, działalność i wpływ głupiego pasterza, rozchodzące się po całym świecie). Według tego widzimy, że głupi pasterz byłby najwybitniejszą osobą między ludem w Prawdzie. Żaden brat, mający drugorzędną wybitność, nie mógłby odpowiadać temu określeniu. Dodatkowo ten wiersz pokazuje, że taka osoba musiałaby znajdować się w Prawdzie, która by zwracała na siebie wiele uwagi ludzi ze świata po całej symbolicznej ziemi.
kol. 2
GRZECHY OPUSZCZENIA
Jak więc możemy powiedzieć kto nim jest? Zastanówmy się tylko nad ustępem, który nam mówi, co ów pasterz miał czynić, a nie czynił, a to bez wątpienia dopomoże nam do odpowiedzi na to pytanie. Co więc opuścił on, co jako pasterz miał czynić? Wiersz 16 wylicza cztery rzeczy, jakie prawdziwy pasterz powinien czynić, a każda z tych rzeczy obwinia go, że opuścił je, czyli nie wykonał: (1) „Który nie będzie obłąkanych (w oryginale odciętych) nawiedzał; (2) ani nie będzie jagniątek (w oryginale młodego) szukał; (3) złamanego leczyć nie będzie; (4) ani tego, co stanie, nie nakarmi”. Z tego wierszu możemy łatwo zauważyć, że ów pasterz zaniedbuje cztery klasy owiec Pańskich i nie czyni tego, co prawdziwy pasterz powinien czynić. Owcami, ma się rozumieć, jest to lud Boży, który teraz składa się nie z mniej i nie z więcej tylko z czterech klas. Podług porządku, jak wiersz je wylicza, one są: Maluczkie Stadko, Młodociani Święci. Wielkie Grono i Tymczasowo Usprawiedliwieni. Wiersz więc mówi, że głupi pasterz zaniedbał wykonywania obowiązków względem każdej z tych czterech klas. czego byłby nie uczynił pasterz prawdziwy. Maluczkie Stadko w niektórych jego członkach jest określone w tym wierszu, jako „odcięte”. Co to więc znaczy? Jak wyobrażone w Eliaszu i jego płaszczu, Maluczkie Stadko w jego przedstawicielach pod kierownictwem Pana posiadało nadzór nad pracą Prawdy do świata, lecz zostało odcięte z urzędu w lecie 1917. A ci z przedstawicieli Maluczkiego Stadka, którzy sprzeciwiali się przywłaszczeniu władzy, byli wraz z ich wiernymi obrońcami odcięci z urzędu i od społeczności większości ludu Bożego, podczas, gdy inni z Maluczkiego Stadka, będący więcej biernymi pozostali z obawy przy większości. Gdy pierwsi w ciągu dalszym sprzeciwiali się podobnym rewolucjom, coraz więcej członków Maluczkiego Stadka bywało odcinanych od innych grup braci, które jako takie stawały się grupami lewickimi. W ten sposób pozaobrazowy Eliasz, Maluczkie Stadko, w jego więcej czynnych członkach jest tu nazwane „odciętymi”. A co mamy rozumieć przez wyrażenie, że głupi pasterz nie będzie owiec nawiedzał? Biblijnie znaczy to, nie służyć im, nie pocieszać ich i nie starać się o ponowne przywrócenie ich do dawnych stanowisk (Jak. 1:27). Czy działał ktokolwiek w ten sposób z pomiędzy ludzi w Prawdzie? Tak, choć smutno jest nam powiedzieć, brat Rutherford był tym wodzem, który tego nie czynił. Jak jest pokazane w obrazie 2Król. 2:16-18 i jak zostało wyjaśnione w P ’19, 100, par 6 jako wódz pozaobrazowego Elizeusza sprzeciwiał się braciom dążącym do pojednania; a gdy ostatecznie musiał się ze wstydu na to zgodzić, to użył takich taktyk, które miały powstrzymać wiernych od tego zamiaru, a szczególnie od wzięcia płaszcza. Jego wydanie „Przesiewań Żniwa” No. 2, kampania próbnego głosowania, oraz inne wyborcze wysiłki i jego fałszywe publiczne i prywatne przedstawienia braci dowodzą tego obficie. Nie nawiedzał więc tej części Maluczkiego Stadka, będącej w stanie odciętym – rzecz którą powinien był uczynić.
Tak samo nie dobrze sobie postąpił z jagniątkami, to jest z Młodocianymi Świętymi jako klasy że nie szukał ich. Przecząc temu, że taka klasa rozwija się przed wprowadzeniem Nowego Przymierza, z tego powodu nie stara się o szukanie czyli poszukiwanie ludzi do klasy Młodocianych Świętych. Przeciwnie, zwodząc ludzi, przychodzących do Prawdy, po zakończeniu wysokiego powołania, że należą do Maluczkiego Stadka, wyrządza im przez to największą szkodę, którą później będzie można wszędzie zauważyć. Tak samo nie dobrze postępuje on sobie ze złamanymi, że ich nie leczy. Ci złamani, to Wielkie Grono. Złamało swoje symboliczne stopy i nogi – prowadzenie się (postępki) i charakter – i dlatego nie mogą prosto chodzić; a sługa powinien ich złamane nogi i stopy zawiązać i lekarstwem Słowa Bożego uleczyć: Lecz tego nie czyni. Nie uznając egzystencji Wielkiego Grona, ma się rozumieć, że nic nie czyni dla jego potrzeby. Zwodząc wielu z Wielkiego Grona, że należą do Maluczkiego Stadka, przez to nie udziela im