pierze kwoki służy do ogrzewania kurcząt i zasłania je przed atakiem nieprzyjaciela. Nie tylko silne i sztywne pióra skrzydeł, ale i miękkie opierzenie piersi kwoki służą dla ochrony jej kurcząt. Może niejeden z nas zauważył jak wobec zbliżającego się niebezpieczeństwa, kwoka podnosiła alarm, gdacząc na kurczęta. Na jej głos, kurczęta prędko zleciały się do niej, wcisnęły się pod jej skrzydła, zadowolone i wolne od bojaźni w swym schronieniu. Po pewnym czasie można widzieć ich małe główki lub oczka wyglądające z pod skrzydeł, z których można zauważyć, że czują się bardzo bezpiecznie.

      Tak samo powinno być z nami. Miłość i piecza naszego Niebieskiego Ojca są Jego skrzydłami zasłaniającymi nas od wszelkiej szkody, oraz Jego pierzem ogrzewającym i zabezpieczającym nas. Bóg może sprawić, aby każde doświadczenie życia dopomagało nam ku dobremu. Mamy jednak pamiętać, że obietnica Boża, iż wszystkie rzeczy
kol. 2
dopomagają ku dobremu, jest dla nowego stworzenia, a nie dla starego. Dobro nowego stworzenia jest po największej części sprzeczne z dobrym starego stworzenia i na odwrót. Bóg ma zainteresowanie we wszystkim, co się nas tyczy i naszymi doczesnymi sprawami pokieruje tak, aby wyszło na nasze dobro duchowe. Gdybyśmy w rzeczach doczesnych mieli zbytnie powodzenie, mogłoby to okazać się niekorzystnym dla nowego stworzenia.

      W doczesnych sprawach doznamy może niekiedy niepowodzenia. Nie jesteśmy dosyć mądrymi, aby wiedzieć, co dla nas jako nowych stworzeń byłoby najlepsze, lub co mogłoby pomagać nam najlepiej w naszym boju ze światem, naszym ciałem i z diabłem. Przeto uciekajmy się pod opiekuńcze skrzydła Boże, a wszelkie przychodzące na nas doświadczenia przyjmujmy jako najlepsze dla naszego dobra duchowego, a przede wszystkim uczmy się z nich potrzebnej nam wiary i posłuszeństwa. (Z ’14, 110).

kol. 1

GŁUPI I NIEPOŻYTECZNY PASTERZ

(Przedruk z No. 21 i 43 „Teraźniejszej Prawdy”)

(Zach. 11:15-17; P 22, 185)

      Pismo Święte w typach i proroctwach często wskazuje na osoby, które w przyszłości miały dokonywać pewnych rzeczy. Naprzód możemy to zauważyć z przepowiedzianych Pism o Jezusie; jak również wszystkim nam wiadomo, jak Jezus i Apostołowie stosowali pewne Pisma do Judasza. Tak samo proroctwa wskazywały na Cyrusa, nawet po imieniu, około 200 lat przed ich wypełnieniem. (Izaj. 44:28; 45:1-5). Dwunastu Apostołów i siedemdziesięciu podrzędnych proroków obu żniw, byli wykazani przez dwanaście źródeł i siedemdziesiąt drzew palmowych w Elim (2Moj. 15:27); podrzędni prorocy byli również wykazani przez 70 sędziów (4 Moj. 11:24-30). Dwunastu Apostołów było również wyobrażonych w dwunastu synach Jakuba. Apostołowie, a szczególnie Apostoł Paweł byli wyobrażeni w Eleazarze (4Moj. 4:16; 19:4); a równoległość pokazuje, że 4Moj. 4:16; 16:35-39 odnosi się także do brata Russella. W jedenastym rozdziale Daniela, proroctwa wskazują na następujące jednostki: Kambryzes, Smerdis, Dariusz zwany Hystospis i Kserkses (wiersz 2); Aleksander Wielki (wiersz 4); (i jego czterech następców: Kassander, Selenos, Ptolomeusz i Lizymachos są proroczo wykazani w Ks. Daniela 8: 8); Ptolomeusz Philadelphos (wiersz 5); Antjochus Theos, Bernice i Ptolemeusz Philodelphos (wiersz 6); Ptolomeusz Kuergetes, i Selenkos Calliircus (wiersz 7); syn ostatniego i Antjochus Magnus (wiersz 10); Antjochus Magnus i Ptolomeusz Philopater (wiersz 11); Antjochus Epiphanes (wiersz 12); Skopas (wiersz 15); Antoniusz Markus i Kleopatra (wiersze 17-19); August (wiersz 20); Tyberiusz (wiersze 21-24); Aurelianus i Zenobia (wiersze 25, 26, 28); i Napoleon (wiersze 29, 30, 36-45). Jan Chrzciciel jest wspomniany w proroctwach Izaj. 40:3-5 i Mal. 3:1. Cztery osoby są przedstawione w proroctwie Zachariasza 11:8, 15-17, a brat Russell i Rutherford są szczególnie przedstawieni w Ew. Mat. 24:45-47 ; 24:48-51. Według tego widzimy, że Biblia często w proroctwach i typach wskazuje nie tylko na klasy, lecz również i na jednostki, które miały dokonywać pewnych rzeczy w przyszłości.

      Wszystek lud w Prawdzie zdaje się zgadzać z myślą, że Zachariasz 11:15-17 odnosi się do jednostki. Bo chociaż brat Russell tego nie uczył, to jednak wielu, z Braci w Prawdzie było pod tym wrażeniem, że p. Barbour, który odrzucił Okup w 1878 był tą jednostką. Niektórzy nawet mówił, że był literalnie na jedno oko ślepy, ń że ramie miał sparaliżowane. Do tego powinni byli dodać jeszcze więcej szczegółów literalnych z tego ustępu Pisma Świętego, jak np., że i miecz z wierszu 17 powinien być literalnym. W roku 1905 odwiedziliśmy Rochester, N. Y., gdzie p. Barbour zamieszkiwał t dowiedzieliśmy się od niektórych z jego zwolenników, że ani jego literalne oko nie było ślepe, ani też jego prawe ramię nie było sparaliżowane. Jak już wiemy o tym. VII tom również stosuje ten ustęp do p. Barbour’a. Chociaż proroctwo Zach. 11: 1-7 omawia
kol. 2
o czynnościach i nagrodach różnych pasterzy między Pańskimi owcami przy końcu Wieku Ewangelii, to jednak z różnych przyczyn wierzymy, że p. Barbour nie może być tą jednostką, do której Zach. 11:15-17 się odnosi. Podamy więc tu nasze przyczyny, dla których nie możemy się z tym zgodzić: (1) p. Barbour, jak rozumiemy, był pierwszym z owych trzech pasterzy, o których wspomina wiersz 8 i dla tego nie mógłby być opisany w wierszach 15 – 17, gdzie jest wspomniane jeszcze o jednym pasterzu. Miesiąc z wierszu 8 nie jest miesiącem dni, lecz lat, dlatego wyobraża 30 lat (Obj. 9: 15; 13: 5). Wierzymy, że te 30 lat zaczęły się w 1878 i skończyły się w 1908. Pan Barbour, jako pierwszy z owych trzech pasterzy, pierwszy z nich na początku odrzucił okup. Przy końcu roku 1908, p. Henninges, postąpił sobie w sposób podobny do p. Barbour’a, gdyż stal się wodzem przesiewania 1908-1911, którego głównym doktrynalnym błędem było odrzucenie nauki o udziale Kościoła w ofierze za grzech. Rozumiemy, że on był tym trzecim pasterzem z 8 wierszu. Oczywiście, iż p. Paton, wódz w przesiewaniu w latach 1881-1884, był drugim z rzędu z tych trzech pasterzy. Dlatego też p. Barbour podany jest w wierszu 8 i nie możemy zastosowywać wierszy 15-17 do niego, ponieważ odnoszą się jeszcze do innej czynności („weźmij sobie jeszcze”).. (2) Czynności głupiego pasterza (wiersze 15-17) według tego rozdziału proroctwa Zach., miały odbyć się długo po czynnościach p. Barboura między trzodą Pańska, co jest widoczne z wielu czynności podanych w tym rozdziale. (1) Czynności głupiego pasterza zaczynają się dopiero po długim czasie, gdy już słudzy Prawdy, przedstawiciele Jezusa jako klasa, wyobrażeni przez Zachariasza, wycofali posługiwanie od klasy wtórej śmierci, a to przedstawione jest w słowach: „…nie będę was pasł; co zdycha, niech zdechnie” (wiersz 9). Wycofanie tego posługiwania od klasy wtórej śmierci zaczęło się od pierwszego przesiewania 1878-1881, gdy p. Barbour wyrzekł się Okupu i trwało to do końca piątego przesiewania, 1908-1911. (2) Czynności głupiego pasterza zaczynają się po dłuższym czasie, gdy już słudzy Prawdy, jako klasa przestali karmić Babilon: „które jest odcięte, niech będzie odcięte”. To karmienie skończyło się w roku 1881, jak równoległość czasów wykazuje, że specjalna łaska na specjalne wezwanie została otwartą dla wszystkich, czy w Babilonie, czy poza Babilonem, a sam Babilon został odciętym i pozostawiony od Boga na głód wielki (Amos 8:11-13). (3) Specjalne czynności głupiego pasterza miały nastąpić po zaczęciu sprzedawania sług Prawdy, przedstawicieli Jezusa. jako klasy, a takie sprzedawanie sług Prawdy za cenę władzy zaczęło się w Ameryce rychło w lipcu 1917. (4) Specjalne czynności głupiego pasterza miały zacząć się po kompletnym porąbaniu laski pociechy (w oryginale: piękności), lecz przed rozpoczęciem porąbania laski związujących. Laska pasterza wyobraża jego nauki, a kij jego czynności i praktykę (Psalm 23: 4). Laska pociechy (wiersze 7, 10) wyobraża

poprzednia strona – następna strona