Teraźniejsza Prawda nr 78 – 1935 – str. 72
że Wielkie Grono i Młodociani Święci również rozwiną się przez dwa inne zarysy z Przymierza Związanego Przysięgą; tak samo wierna klasa restytucyjna (Żyd. 11: 12). Żadna z żon Abrahama nie przedstawia tych zarysów z Przymierza Związanego Przysięgą.
Że Przymierze Zakonu jest przedstawione przez Agarę (ucieczka), które było dodane do Sary (księżna), jest wyraźnie nauczane w liście do Gal. 4: 23 – 31. Ta część, obiecująca nasienie, która należy do oryginalnego Przymierza danego wpierw bez przysięgi, jako pierwsza obietnica oryginalnego Przymierza Abrahamowego, była daną na 430 lat przed daniem Zakonu, ten bowiem fakt był wyobrażony przez Sarę prawowitą żonę Abrahama, która była taką przez wiele lat, zanim Agar była użyta za nałożnicę. Lecz tak jak nałożnica porodziła wpierw swego syna, zanim Sara porodziła, tak i Przymierze Zakonu rozwinęło Cielesnego Izraela, zanim pozafiguralna Sara rozwinęła Izraela Duchowego. Później, tj. podczas Żniwa Żydowskiego, gdy nastąpił czas na odstawienie od piersi pozafiguralnego Izaaka, klasy Chrystusowej, Przymierze Zakonu i jego produkt Cielesny Izrael – zostali odrzuceni (Gal. 4: 29, 30), pozostając w odrzuceniu (Rzym. 9: 11; Gal. 4: 29, 30), tak jak Agar i Ismael przez resztę życia Sary, co wyobrażało zatwardziałość Izraela i jego następne odrzucenie przez Boga, aż do czasu pozyskania zupełnej liczby Wybranych (Rzym. 11:25-27). Sara pozostająca w dalszym ciągu, jako żona, przedstawia ten fakt, iż najwyższa faza Przymierza Związanego Przysięgą rozwijała klasę Chrystusową od Jordanu (Ew. Mat. 3: 13 – 17; Dz. 10: 38; 3: 25; Rzym. 11: 7 – 9; Galatów 3 ; 4) aż do końca tego Wieku, gdy Izrael zostanie przywrócony.
Po śmierci Sary, Abraham wziął sobie nałożnicę Keturę (kadzidło), która przedstawia Nowe Przymierze. Tak więc po Wieku Ewangelii, gdy Przymierze Sary przestanie działać, na ile to dotyczy rozwoju Nasienia, Bóg uczyni jeszcze jedno Przymierze, jako symboliczną nałożnicę. Lecz ktoś mógłby się zapytać, jak możemy wiedzieć, że Ketura przedstawia Nowe Przymierze? Odpowiadamy, dowodzi tego Izaj. 60: 6, 7. Bez żadnej wątpliwości możemy twierdzić, że cały Sześćdziesiąty rozdział proroctwa Izajasza opisuje tysiącletnie królowanie CHRYSTUSA, pod obrazem miasta Syonu (wiersz 14) ta sama myśl jest opisana w obrazie Nowego Jeruzalemu w Obj. 21. Kedar (ciemny) i Nebajot (wyżyny) wiersz 7 rozdziału 60 pror. Izajasza byli najstarszymi, a więc też i naczelnymi synami Ismaela (którego Bóg słyszy) – (1 Moj. 25: 13) i stoją symbolicznie za dwa główne podziały Izraela według tego jak byli nazwani w podzielonym Królestwie: Izrael (dziesięć pokoleń pod Efraimem) i Juda (dwa pokolenia pod Juda) i tak też są nazwani w klasycznym tekście, opisującym o Nowym Przymierzu. – Jerem. 31: 31 – 34. Dwanaście synów Ismaela 1 Moj. 25: 16, przedstawia dwanaście pokoleń Izraela. Wiersz 7 – my pokazuje, jak przodkowie Jakuba w ich dwóch podziałach, z którymi Nowe Przymierze zostanie wprost uczynione, będą błogosławieni przez tysiącletnie urządzenia Nowego Przymierza. Z Keturą Abraham miał sześciu synów (1 Moj. 25: 2). Tłumaczenie 6 – go wierszu z 60 rozdziału Izajasza brzmi w taki sposób: „dromadery (wielbłądy jednogarbowe) z Midjan (usiłować, jeden z synów Ketury), a nawet z Efy (ciemność, „pierworodny syn Midyjana).” Saba (przysięga) był pierworodnym synem Joksana (łowca ptaków, zwycięzcy upadłych aniołów), innego syna Ketury. Rozumiemy, że synowie Ketury, Midyjan i Joksan przedstawiają pierwszy klasę restytucyjną, a drugi Starożytnych i Młodocianych świętych, Efa przedstawia tych będących obecnie w ciemności, którzy staną się zwycięzcami wTysiącleciu, gdy zaś Saba przedstawia Starożytnych świętych, a Dedan (skromny), drugi syn Joksana, Młodocianych świętych w Wieku Tysiącletnim pod Nowym Przymierzem. Te klasy, jak wykazuje Izaj. 60: 6, będą błogosławione w Tysiącleciu i udowodnią, iż będą miały błogosławieństwo; to zatem dowodzi, że one będą pod Nowym Przymierzem, bo jak już było powyżej udowodnione, iż jest Przymierzem tysiącletnim. To natomiast dowodzi, że Ketura przedstawia
kol. 2
Nowe Przymierze. Figuralne pokrewieństwo Sary, Agary i Ketury dowodzi, że pierwsza przedstawia Przymierze, które rozwija CHRYSTUSA, Głowę i Ciało, druga przedstawia Przymierze, które rozwinęło cielesnego Izraela w Wieku Żydowskim, a trzecia przedstawia Nowe Przymierze, które przyjdzie, gdy pierwsze i drugie przestanie działać. Te figuralne przedstawienia burzą teorię J. F. R., dowodzącą, że Ketura rzekomo przedstawia nie Nowe Przymierze, lecz jego rzekomą organizację Jehowy, jego pozafiguralna Sarę; Sara ma niby to przedstawiać organizację Jehowy do roku 1918, a Ketura taż organizację od roku 1918 (S’34, 231 p. 17 – 20), to również burzy jego pogląd o Nowym Przymierzu.
„ALEŚCIE PRZYSTĄPILI DO GÓRY SYON”
Teraz podajemy osiemnasty argument przeciw twierdzeniu J. F. R., że Nowe Przymierze było zapieczętowane na Kalwarii, a inaugurowane w 1918 roku, przez danie polecenia ostatkowi, ażeby był czynny w najazdach J. F. R. (S’34, 197 p. 9); Apostoł Paweł wyraźnie uczy w liście do Żydów 12: 18 – 29, że inauguracja Nowego Przymierza, jako pozafigura inauguracji Starego Przymierza odbędzie się po Wieku Ewangelii przy końcu tegoż wieku. Apostoł Paweł śledzi figurę i pozafigurę w drobnych szczegółach. Ażebyśmy mogli ocenić jego argument musimy zapamiętać, że podróż Izraela od m. Czerwonego do góry Synaj przedstawia postęp Duchowego Izraela od Zielonych Świątek do roku 1874 – 1878 i dalej, według tego jak postępowały różne stopnie ustanowienia Królestwa czyli Góry Syon (1 Kor. 10: 1 – 14). Trzydniowa podróż cielesnego Izraela od Morza Czerwonego przedstawia podróż Duchowego Izraela w piątym, szóstym i siódmym 1×0 letnim dniu historii ludzkości (2 Moj. 15: 22). Brak wody przedstawia brak czystej Prawdy pomiędzy Żniwami i na początku drugiego Żniwa. Doświadczenie w Mara przedstawia, jak doświadczenia życiowe bez orzeźwienia Chrystusowego są gorzkie, lecz z Chrystusem są słodkie; a także jak bez prawdziwych nauk Chrystusowych, nauki różnych wyznań chrześcijańskich są gorzkie, lecz uzdrowione z goryczy błędu przy pomocy naszego Pana są podawane wiernym (2 Mój 15: 23 – 26). Doświadczenie w Elim (dęby, mocarze) przedstawia jak od mocarzów Pańskich świętych Apostołów i proroków Wieku Ewangelii (Efez. 2: 20; 3: 5; 4: 11), nadeszło orzeźwienie i schronienie dla Duchowego Izraela w czasie jego podróżowania po puszczy (2 Mojż 15: 27). Doświadczenie w łączności z manną (2 Moj. 16: 1 – 36) przedstawia jak Pan Bóg dawał Swemu głodnemu Duchownemu Izraelowi Chrystusa jako Chleb Żywota (Ew. Jana 6: 31 – 69), będący Prawdą, która jest tylko opisem o N” m, jako takim. Doświadczenie w Rafidym (2 Moj. 17: 1 – 7) ze skałą i wodą przedstawia jak Chrystus (Mojżesz) ofiarował Samego Siebie (uderzenie skały), z którego wypływa Prawda o Okupie ku zadowoleniu spragnionego Duchowego Izraela (1 Kor. 10: 4). Walka z Amalekitami (2 Moj. 17: 8 – 16) przedstawia jak Duchowy Izrael musi walczyć z grzechem przy pomocy Słowa Bożego aż do końca Wieku. Tak jak podtrzymywanie przez Aarona i Hura wzniesionych rąk Mojżeszowych w górę przyniosło zwycięstwo cielesnemu Izraelowi, tak i służba Jezusowa podtrzymywana przez wodzów Maluczkiego Stadka i Wielkiego Grona przynosi zwycięstwo dla Duchowego Izraela i jest proroctwem, że Pan ostatecznie unicestwi grzech (w. 14-16 ). Wybór sędziów (2 Moj. 18), przedstawia jak Pan wybierał podczas Wieku Ewangelii nauczycieli do Kościoła, którzy Mu pomagali w usługiwaniu ludowi. Trzeci miesiąc (2 Moj. 19: 1, 2), znowu nasuwa myśl, że jest w trzecim 1000 – letnim okresie po rozpoczęciu podróży przez Duchowego Izraela i że znajdują się w bliskości pozafiguralnej Góry Synaj, Królestwa, w różnych stopniach czasu jego zakładania.
Gdy Apostoł Paweł odzywa się do Kościoła (Żyd. 12:18, 22) on nic mówi: „boście nie przyszli…”, tj. tak jak podaje biblia angielska, lecz tak, jak podaje biblia polska, a mianowicie: „boście nie przystąpili” itd. Apostoł nie adresuje jedynie do pierwszych czytelników Żydów, lecz do całego Kościoła od Zielonych Świątek, aż do rozmaitych