Teraźniejsza Prawda nr 78 – 1935 – str. 71
na wybór do Przymierza związanego Przysięgą w zarysach Sary. Usprawiedliwienie z wiary wytworzyło także nasienie przed wiekiem Ewangelii, mającym prawo do ziemskiego zarysu Przymierza związanego przysięgą. Apostoł Paweł uczy o tym w liście do Rzymian 4: 10, 11, 13, 14, 16. To stanie się jasnym, gdy zrozumiemy, że obrzezka Abrahama nastąpiła po usprawiedliwieniu jako pieczęć tegoż usprawiedliwienia; ponieważ obrzezka jako typ poświęcenia musiała być dokonaną po Abrahamowym usprawiedliwieniu z wiary aby mu je zapieczętować. A zatem obrzezka symbolizuje poświęcenie Starożytnych Świętych. – Rzym. 2: 28, 29.
Apostoł Paweł, rozbierając części poświęcenia kościoła i nazywając je częściami stanowiącymi pozafiguralną obrzezkę, dowodzi tym najzupełniej, że obrzezka przedstawia poświęcenie Kościoła (Kol. 2: 11, 12; por. z Rzym. 6: 3 – 5). To jest przedstawione gruntownie w figurze, a mianowicie (1) natychmiastowe uśmiercenie woli i (2) stopniowe uśmiercanie ciała; te rzeczy są względnie symbolizowane (1) przez odcięcie napletka, i (2) przez wysączenie krwi która sączyła z ranki obrzezanej osoby przez pewien czas. Druga strona poświęcenia, mająca dwa zarysy, jest również przedstawiona przez drugą stronę obrzezania. Względem poświęcenia (1) leczenie s: 'ę z naturalnego samolubstwa i światowości; (2) powrót do uzdrowienia duchowego, na ile poświęcenie jest wykonywanym te dwie rzeczy są względnie przedstawione w drugiej stronie poświęcenia, (1) w leczeniu się przez zrastanie się ranki, i (2) w powrocie do zdrowia z postępem leczenia się. Apostoł Paweł wyraźnie uczy (Gal. 3: 21, 22), że Przymierze związane Przysięga w zarysach Sary jest korzystne dla wierzących z wiary Jezusa Chrystusa – sprawiedliwości – którą oni otrzymują w usprawiedliwieniu przez wiarę. Przymierza Abrahamowe i Sary trwały przez 430 lat, zanim nastąpiło Przymierze Zakonu (Gal. 3: 17 – 29). To więc Przymierze jest przymierzem utwierdzonym od Boga, w którym stoimy. W nim stali wierni z narodu żydowskiego po Zielonych Świątkach (Dz. 3: 25). A ponieważ ono poprzedzało Przymierze Zakonu, a znów to ostatnie jako figura Nowego Przymierza, musiało poprzedzać Nowe Przymierze, dlatego Przymierze, w którym wierzący stali od Zielonych Świątek nie mogło być Nowym Przymierzem, albowiem to Przymierze, w którym stoimy było wcześniejszym aniżeli Przymierze Zakonu i dlatego poprzedza Nowe Przymierze. Z tej więc przyczyny, że usprawiedliwienie z wiary w wiekach Patriarchów, Żydowskim i Ewangelii, wybierało swoich poddanych do Przymierza związanego Przysięgą w różnych jego zarysach, którzy spolegali na ich stanowisku przed Bogiem oraz z przyczyny, że usprawiedliwienie z wiary przypisywało swoim poddanym przed czasem wszystkie błogosławieństwa Nowego Przymierza; zatem wnioskujemy, że Nowe Przymierze nie mogło działać ód śmierci naszego Pana, ani być inaugurowane w roku 1918. To więc dowodzi, że Nowe Przymierze zacznie działać dopiero wtedy, gdy usprawiedliwienie z wiary zakończy to działanie, tj. po Wieku Ewangelii. To powyższe rozważanie obala całe Rutherfordowe przedstawienia o jego Nowym Przymierzu.
JEZUS I KOŚCIÓŁ W TYM SAMYM PRZYMIERZU
Naszym szesnastym głównym argumentem dającym dowód, że Nowe Przymierze działa wyłącznie po Wieku Ewangelii, a przez to obalającym wywody J. F. R. o Nowym. Przymierzu, jest to, iż wszystkie nowe stworzenia znajdowały się w tym samym Przymierzu, co Jezus, tj. w zarysach Sary Przymierza związanego Przysięgą. To przymierze nie może być Nowym Przymierzem, ponieważ Nowe Przymierze nie było nawet poręczone, nie mówiąc o jego działaniu, aż dopiero gdy Jezus umarł na Kalwarii. Bezgrzeszny stan Jezusa dowodzi, że nie mógł być pod Nowym Przymierzem, które jest takim przymierzeni, które przebacza grzechy tym wszystkim, którzy znajdują się pod nim (Jerem. 31: 34). Nikt, zatem, z braci Wieku Ewangelii, którzy stoją w tym samym Przymierzu z Bogiem, w jakiem stał Jezus, nie może być w Nowym Przymierzu. Porównanie wyjątków z listu do Rzym. 9:7-9, z listem do Gal. 3:16, 26-29
kol. 2
dowodzi, że najprzedniejszym nasieniem Abrahamowym jest CHRYSTUS – Głowa i Ciało jedno Nasienie, jeden nowy człowiek (Efez. 2: 15), mąż doskonały (Efez. 4: 13). Zarysy Przymierza Związanego Przysięgą przedstawione przez Sarę są matką tego nasienia, jak tego dowodzi Rzym. 9: 9; Gal. 4: 22 – 31 i Dz. 3: 25. To przymierze jest często zwane obietnicą (Rzym. 9:7-9; Gal. 3:8, 9, 14-19, 29; 4:23, 26, 28). Ap. Paweł w liście do Żyd. 6: 12 – 17 nazywa je obietnicą, a o obietnicy mówi on jako o Przymierzu Związanym Przysięga. To Przymierze rozwinęło naszego Pana jako nowe stworzenie; ono również rozwinęło braci jako nowe stworzenia od Zielonych Świątek, jak powyżej cytowane teksty tego dowodzą, a także Żyd. 6: 12 – 20. Ten punkt przed nami nie może odeprzeć tego argumentu; ponieważ Jezus, jako Nowe Stworzenie rozwijał się pod tym samym przymierzem, co i bracia od czasu Ziel. Św.; trzydzieści jeden lat później Apostoł Paweł mówi o Jezusie, że poręczył czyli zagwarantował przyszłą działalność Nowego Przymierza przeto nikt z braci Wieku Ewangelii nie mógł być pod Nowym Przymierzem, z tej więc przyczyny ono nastąpi dopiero po Wieku Ewangelii. Ten argument w niwecz obraca całą teorię J. F. R., a dowodzi, że właściwym jest pogląd Brata Russella.
Figury biblijne na przymierza podobnież dowodzą, że Nowe Przymierze działa wyłącznie po Wieku Ewangelii; i przedstawiamy je jako nasz siedemnasty główny argument przeciw nowemu poglądowi J. F. R., a za poglądem brata Russella. Upodobało się Bogu użyć za figurę Abrahama i trzy jego żony – a raczej jedną żonę Sarę i dwie nałożnice: Agar i Keturę (1Moj. 25:6) – ażeby przedstawiały rzeczy odnośnie trzech wielkich przymierzy. Pierwotne i wszystko obejmujące przymierze uczynione z Abrahamem jest zarekordowane w 1 Moj. 12: 2, 3. Ono składa się z siedmiu części lub obietnic i jest streszczeniem planu Bożego; a wszystkie późniejsze przymierza Boże są tak uczynione, by działały zgodnie z tym, co ono obiecuje. Pierwszą jego obietnicą jest: „A uczynię cię w naród wielki” i odnosi się pozafiguralnie do całego nasienia w ogólności, lecz szczególniej odnosi się do CHRYSTUSA – Głowy i Ciała, narodu świętego i czyniącego pożytki Ew. Mat. 21:43 i 1Piotra 2:9. Ta pierwsza obietnica Przymierza Abrahamowego jest opracowana w 1 Moj. 22: 16 – 18, gdzie ukazuje się jako to, co jest nazywane Przymierzem Związanym Przysięgą, ponieważ przysięga Boża jest dodana do niego (1 Moj. 22: 16; Żyd. 6: 13 – 20,21). Ono ma dwa widoki, niebieski i ziemski, zawarte w wyrażeniu; nasienie, jako gwiazdy niebieskie i nasienie jako piasek na brzegu morskim. Każde z tych nasion jest znowu podzielone na dwie klasy: niebieska, na Maluczkie Stadko i Wielkie Grono i ziemska na Starożytnych i Młodocianych Świętych. Ostatecznie całe nasienie będzie w sobie zawierało i wiernych z klasy restytucyjnej, szczególnie Żydów ze względu na ich zdolność błogosławienia całej ludzkości (Rzym. 11:29; Ew. Mat. 25:34-40). Ta część Przymierza Związanego Przysięgą, która jest tylko opracowaniem pierwszej obietnicy pierwotnego Przymierza Abrahamowego i która stosuje się do Chrystusa jest przedstawiona przez Sarę. Sara nie przedstawia tych zarysów z Przymierza Związanego Przysięgą, które rozwijają Wielką Kompanię Starożytnych Świętych i Młodocianych Świętych i wierną klasę restytucyjna. Lecz przedstawia jedynie te obietnice, które rozwijają CHRYSTUSA, Głowę i Ciało (Gal. 3: 15 – 29; 4: 23 – 31; Rzym. 9: 7 – 9). Że pewien zarys z Przymierza Związanego Przysięgą rozwinął starożytnych Świętych możemy to zauważyć z Dz. 3: 25, gdzie św. Piotr, przemawiając do pewnych szczerych Izraelitów wierzących w Chrystusa, którzy byli z klasy Starożytnych Świętych i którzy żyjąc przy końcu Wieku Żydowskiego, a na początku Wieku Ewangelii mieli przywilej być przeniesieni do tego zarysu niebieskiego, należącego do Przysięgą Związanego Przymierza, który był przedstawiony przez Sarę. Wyjątek z szóstego rozdziała listu do Żydów 6: 12 – 17) oraz cały rozdział 11, a szczególnie wiersz 39 dowodzi, że Starożytni Święci podlegali pod Przymierze Związane Przysięgą w jego części ziemskiej. Z pewnych innych Pism, nie tak jasnych jak powyższe wnioskujemy,