Teraźniejsza Prawda nr 78 – 1935 – str. 70
jest usprawiedliwieniem z wiary nie z uczynków (Rzym. 3:20; 5:1; 10:4; 1Kor. 1:30; Gal. 2:16-18; 3:10-13, 24; Filip. 3:9). Usprawiedliwienie jest bowiem aktem Bożym (Rzym. 8: 33), przez który to akt, Bóg z powodu zasługi Chrystusa (1) odpuszcza grzechy wierzącemu żydowi czy poganinowi (Łuk. 24: 45 – 48; Jan 20: 23; Dz. 2: 28; 10: 43; 1Jana 1: 7, 9 i (2) przypisuje mu sprawiedliwość Chrystusową jako jego (Rzym. 3:21-27; 10:4; 1Kor. 1:30; Gal. 3:22; Filip. 3:9; w większości poprzednich ustępów znajduje się wyrażenie „z wiary Jezusowej” i oznacza, z wierności czyli ze sprawiedliwości Jezusowej; Ew. Jana 3:1-16, 18, 36; 20:31). Widzimy więc, iż to samo usprawiedliwienie działało od Zesłania Ducha świętego aż dotąd. Św. Jakub, gdy wspomina uczynki i wiarę w związku z usprawiedliwieniem, że bynajmniej nie zaprzecza powyższym określeniom; ale raczej odwołuje się do tego, co musimy czynić, ażeby Pan w bezpieczeństwie dla nas mógł ożywić nasze usprawiedliwienie z wiary, tj. aktualnie przebaczyć nam nasze grzechy i aktualnie przypisać nam sprawiedliwość Chrystusową, a co przedtem On to czynił tylko tymczasowo, tj. musimy wykonywać dobre uczynki załączone w postępowaniu od początku tymczasowego usprawiedliwienia (bramy dziedzińca) do poświęcenia (poza pierwszą Zasłoną). Lecz nasze pełnienie tych dobrych uczynków nie ożywiło, tj. nie uczyniło aktualnym naszego usprawiedliwienia z wiary, które jest wyłącznie aktem Bożym i jest czynione z Jego łaski, bez żadnej zasługi wypływającej z naszych uczynków a jedynie przez zasługę Jezusową przyjętą przez wiarę. Widzimy więc, iż wyrażenie Ap. Jakuba nie dowodzi że przymierze z uczynków tj. Nowe Przymierze działało i usprawiedliwiało przez cały ciąg Wieku Ewangelii, jak J.F.R. dowodzi, że tak było, chociaż nie wyraził tej myśli.
Gdy sobie zadamy pytanie, jakie to są błogosławieństwa, które Nowe Przymierze udzieli w Tysiącleciu Izraelitom i Poganom, którzy staną się Izraelitami, to znajdujemy je zsumowane w doskonałym ludzkim ciele i życiu Chrystusowym, a mianowicie prawo do doskonałego ludzkiego żywota i jego prawa życiowe. Prawo do ludzkiego żywota, jest to od Boga nadany przywilej istocie ludzkiej, będącej w harmonii ze sprawiedliwością, by mogła istnieć w stanie doskonałym, a to wskazuje na posiadanie ludzkich doskonałych zdolności fizycznych, umysłowych, moralnych i religijnych, oraz życia; podczas gdy prawa życiowe są to błogosławieństwa przywiązane do tego prawa do żywota np. doskonała ziemia, klimat, dom, pokarm, społeczność między Bogiem i człowiekiem (w tym zawiera się odpuszczenie grzechu), a także między człowiekiem i człowiekiem, oraz władanie ziemią, prawami natury i stworzeniem zwierzęcym na tyle, na ile człowiek zetknie się z nimi. To były główne rzeczy, jakie Adam utracił dla siebie i potomnego rodzaju ludzkiego, a które Chrystus poświęcił dla ludzkości. Pan zatem ma te rzeczy jako aktywa, stan czynny Swego majątku, który ma przekazać dla człowieka. On to uczyni na warunkach wiary i posłuszeństwa zarządzeniom Nowego Przymierza w Tysiącleciu (Ezech. 16:53-63; 18:4-26; 36:24-38; 37:23-28; Jerem. 31:22-38; Obj. 20:12; 21:3-5; 22:3). A tak usprawiedliwienie z uczynków będzie przeważało pod Nowym Przymierzem. Nic podobnego nie widzimy obecnie; albowiem usprawiedliwienie z wiary teraz przeważa. Lecz usprawiedliwienie jest usprawiedliwieniem, bez względu czy jest ono aktualne czy przypisane, nie ma różnicy co do faktu sądu Bożego, lecz co do metody. Tym więc sposobem usprawiedliwienie z wiary przypisuje usprawiedliwionemu z wiary to wszystko, co aktualnie usprawiedliwienie da w rzeczywistości, tj. doskonałe ciało ludzkie, życie, ludzkie prawo do życia i z tym prawem idące prawa życiowe. My zatem przez nasze usprawiedliwienie z wiary posiadamy w sposób przypisany to wszystko, co posłuszny ze świata będzie posiadał przy końcu Małego Okresu, tj. zapewnione prawo do ludzkiej natury, żywota, a także prawa życiowe.
Z tego względu Pismo św. objaśnia nas, iż mamy już teraz żywot wieczny (ma się rozumieć, przypisany) przez nasze usprawiedliwienie z wiary, jak to możemy zauważyć z Ew. Jana 3,: 36; 5: 24; 1Jana 5: 12. Z tego też powodu
kol. 2
Pismo św. może właściwie przytaczać wyrażenia, odnoszące się do Nowego Przymierza, które się stosują wyłącznie do Tysiąclecia i po Tysiącleciu na dowód usprawiedliwienia we Wieku Ewangelii, bo chociaż błogosławieństwa Nowego Przymierza będą aktualnie dane jego poddanym w Tysiącleciu i w Małym Okresie, to jednak w Wieku Ewangelii należą się nam w sposób przypisany, jak to Św. Paweł o tym wspomina w liście do Żydów 10: 14 – 18. On nie na to cytuje w Liście do Żydów 10: 16, 17 wyjątek z Jerem. 31: 33, 34 by udowodnić, że teraz działa Nowe Przymierze, lecz na dowód, że Chrystus po jednym przypisaniu Swojej zasługi Kościołowi – „tym, którzy są poświęceni” – na zawsze uwalnia ich od grzechu Adamowego, a także liczy ich jako posiadających Jego Sprawiedliwość. która czyni ich w sposób przypisany doskonałymi – a to jest błogosławieństwo do którego świat dojdzie aktualnie przez posłuszeństwo ustawom Nowego Przymierza. To poczytane pokrewieństwo do błogosławieństw Nowego Przymierza upoważnia Apostoła Pawła do przytoczenia ustępu z proroctwa Jerem. 31: 33, 34, na dowód naszej wiecznej doskonałości z wyroku Adamowego i posiadanie Chrystusowej przypisanej sprawiedliwości, przez Chrystusową jedną ofiarę przypisaną na naszą korzyść i przyjętą przez nas wiarą, co bynajmniej nie dowodzi by Nowe Przymierze miało być uczynione na Kalwarii i miało działać nad Kościołem. Niech będą Bogu dzięki za to błogosławieństwo, które daje nam wszystkim korzyści z Nowego Przymierza w sposób przypisany, bez naszego aktualnego podpadania pod nie, a przez to uniknięcia wynikających z tego niebezpieczeństw! Czego to dowodzi? Po pierwsze, że dowodzenie J.F.R. jest fałszywe, gdy podaje (S. ’34, 196, par 7), że Nowe Przymierze było uczynione na Kalwarii, a inaugurowane w roku 1918, na co przytacza jako specjalnie ważny argument Żyd. 10: 14 – 18, a po drugie, że Nowe Przymierze działa wyłącznie po Wieku Ewangelii, lecz błogosławieństwa wypływające z niego, uprzedzają już podczas obecnego wieku i są przypisywane wszystkim wierzącym, w sposób tymczasowy niepoświęconym, a ożywiony poświęconym wyznawcom. W tym samym paragrafie dowodzi on, że krew Przymierza, przez którą jesteśmy poświęceni (Żyd. 10: 29) jest krwią Nowego Przymierza, co według niego (J.F.R.) ma być niby dowodem, że jesteśmy pod Nowym Przymierzem. Jest to błędne mniemanie i łatwo zauważymy, że jest takim, gdy przypomnimy sobie, iż jest to krew ofiarniczego przymierza, która nas uświęca. A zatem nasze poświęcenie uczynione i wypełnione uświęca nas!
USPRAWIEDLIWIENIE Z WIARY ZA PRZYMIERZE ŁASKI
Piętnasty główny argument dany na dowód, że Nowe Przymierze działa wyłącznie po Wieku Ewangelii, a zatem nie od śmierci Naszego Pana na Kalwarii, jest to, iż nasze usprawiedliwienie z wiary, które już przed czasem przypisuje błogosławieństwa Nowego Przymierza wierzącym Wieku Ewangelii, czyni je z powodu ich poświecenia przyjemnymi w zarysach Przysięgą związanego Przymierza Sary. Biblia wyraźnie uczy, iż jesteśmy przyjemnymi Bogu w naszym poświęceniu, ze względu na nasze Usprawiedliwienie z wiary przez Jezusa Chrystusa. Jest to jedna z rzeczy zawartych w oświadczeniu Św. Pawła w liście do Rzymian 5:1, 2. Będąc usprawiedliwieni z wiary przez Chrystusa, przez któregośmy przystęp otrzymali w poświęceniu do łaski wysokiego powołania, w której stoimy w Chrystusie. Tak samo nauczane w liście do Rzym. 12:1, gdzie wyrażenie „litości Boże” – przebaczenie grzechów i przypisanie nam sprawiedliwości Chrystusowej, tj. Usprawiedliwienie z wiary – są wyrażone jako rzeczy, które mają pobudzić wiernych aby między innymi rzeczami, starali się być Bogu przyjemną ofiarą. Apostołowie Paweł i Piotr mówią nam, że ofiary kapłaństwa są przyjemnymi Bogu przez Jezusa Chrystusa, tj. przez Jego przypisanie im Swojej sprawiedliwości (Żyd. 13:15, 16; 1Piotra 2:5). Tym więc sposobem ich Przymierze ofiary – ślub poświęcenia (Psalm 50:5) był przyjemny przez ich usprawiedliwienie z wiary, które czyni poświęconego zasługującym