Teraźniejsza Prawda nr 77 – 1935 – str. 60
jest udowodnione dwoma sposobami, że Nowe Przymierze nie będzie uczynione z Izraelem w Wieku Ewangelii i że jedynie z tym narodem ma być uczynione; albowiem poganie, przychodzący pod to przymierze muszą przeto stać się żydami. Ten wiersz pokazuje, że Nowe Przymierze będzie innym od tego, jakie Bóg zaczai czynić z nimi (w pewnych urządzeniach Święta Przejścia przy wyswobodzeniu ich z Egiptu, danych im zanim przyszli do góry Synaj) w dniu, w którym ujął ich za rękę, by ich wyprowadzić z Egiptu. Lecz oprócz tamtego Przymierza, Bóg jeszcze nie uczynił z nimi innego Przymierza. Następne zdanie obejmuje cały Wiek Żydowski, w którym „oni nie zostali (nie byli posłuszni) w tym Przymierzu moim (Boskim).” Zdanie „a Jam ich zaniedbał, obejmuje cały Wiek Ewangelii, w którym Bóg nie miał dla nich względu w tym znaczeniu, że odrzucił ich od Swojej łaski, z powodu ich nieposłuszeństwa Jego przymierzu w Wieku Żydowskim, których nieposłuszeństwo doszło do odrzucenia Jezusa. J. F. R. przyłącza, tę cześć wierszu, tak jak jest zapisane w Pror. Jerem. 31: 32 „chociażem Ja był małżonkiem ich”, na udowodnienie swoich błędów. Lecz treść tej części tego wiersza jest fałszywą. Najlepsza edycja oryginału Starego Testamentu wydana przez Ginsberga podaje właściwą treść, to jest, tak jak podaje Apostoł Paweł w liście do Żydów 8: 9, a mianowicie: „a Ja okazywałem im niełaskę, nie miałem względu na nich”. J. F. R. ma dostęp do poprawnych uwag Ginsberga w przekładzie Rotherhama odnośnie Jeremiasza 3:32 jak podane przez Apost. Pawła w liście do Żydów 8: 9. Dlaczego nie korzysta z właściwej poprawki podanej przez Apostoła Pawła, a dowiedzionej przez Ginsberga, że jest właściwą? Czy dlatego, że właściwa treść burzy jego teorię, pokazując, że Nowe Przymierze, nie będzie uczynione aż po zakończeniu się okresu niełaski Izraela, tj. po Wieku Ewangelii według wyrażenia – „a Jam ich zaniedbał?” Bóg widocznie nigdy nie brzydził się duchowym Izraelem. – Izaj. 54: 8.
SILNE POTWIERDZENIE
Wyjątek z listu do Żydów 8: 10 daje nam jeszcze pięć dowodów przeciw poglądowi J. F. R., a za poglądem naszego Pastora, co do czasu uczynienia Nowego Przymierza. Po pierwsze wyrażenie „po tych dniach”, odnosi się do okresu następującym po Wieku Żydowskim (kiedy to Izrael „nie pozostawał” w Boskim Przymierzu) i Wieku Ewangelii (kiedy Bóg ich zaniedbał, ponieważ nie pozostawali w Jego przymierzu). Wobec tego Nowe Przymierze ma być uczynione i to tylko z Izraelem po Wieku Ewangelii, dlatego też nie mogło być uczynione na Kalwarii. Po drugie ten wiersz naucza, że gdy Nowe Przymierze zostanie uczynione i to tylko z Izraelem, Bóg da prawa Swoje do myśli ich, to znaczy da im Prawdę. Lecz Bóg tego nie czynił w Wieku Ewangelii, albowiem przez cały ciąg1 tego Wieku pozostawali w zaślepieniu (Rzym. 11:25-32), podczas gdy przez cały czas wieku Ewangelii, jaka prawda była na czasie, była dawana do umysłu Duchowego Izraela. Z tego powodu Nowe Przymierze nie będzie prędzej uczynione aż po zakończeniu się tego Wieku Ewangelii i to tylko z Izraelem, a wcale nie z Izraelem duchowym. Po trzecie, ten wiersz naucza, że gdy Nowe Przymierze będzie uczynione i to tylko z Izraelem, Bóg uczyni serca Izraela czyste i święte („i na sercach ich napisze je” – tj. prawa Boże). Przez cały Wiek Ewangelii Izrael nie miał czystych i świętych serc; z tego powodu będzie to dokonane po Wieku Ewangelii, kiedy Nowe Przymierze będzie uczynione i to tylko z Izraelem, zaś w czasie Wieku Ewangelii, a zatem przed tym czasem nazwanym „po tych dniach” Bóg wkładał prawo Chrystusowe do serc duchowego Izraela. Jehowa będzie zatem ich Bogiem (możnym, pomocnikiem Przymierza).
Po czwarte Bóg wcale nie jest teraz w stosunkach przymierza z Izraelem, ani nie daje mu pomocy, lecz w czasie Wieku Ewangelii, to jest przed czasem nazwanym „po tych dniach” Bóg jest w stosunkach Przymierza Związanego Przysięgą tylko z Duchowym Izraelem. Z tego względu Nowe Przymierze jeszcze nie działa. Po piąte,
kol. 2
ten wiersz uczy, że gdy Nowe Przymierze zacznie działać, Izrael będzie ludem Bożym, czym oni nie byli podczas całego Wieku Ewangelii, a zatem przed czasem zwanym „po tych dniach” Jehowa był Bogiem duchowego Izraela. Widzimy zatem, że Nowe Przymierze zacznie działać nie prędzej, aż po Wieku Ewangelii; przeto nie mogło być uczynione na Kalwarii, ani inaugurowane w roku 1918 – ym. J. F. R. dowodzi, że z powodu wyrażenia: „będę Bogiem ich”, powinno się rozumieć, iż to stosuje się do Duchowego Izraela, lecz takie dowodzenie może być zupełnie obalone przez takie samo wyrażenie zastosowane do klasy restytucyjnej w Obj. 21: 3. W wierszu 11 znajdujemy dwa dowody więcej: Gdy Nowe Przymierze zostanie uczynione przez Boga, a oni zostaną ludem Bożym, wtenczas nie potrzeba będzie więcej, by jeden uczył drugiego, lecz od czasu rozpoczęcia się usługi Jezusa, wierni mieli być nauczani przez swych braci. J. F. R. twierdzi, że jego ostatek nie ma już teraz ludzkich nauczycieli. Że Bóg i Chrystus są jedynymi jego nauczycielami. Jednak wie on dobrze, że to nie jest prawdą. Bo przecież on uczy swój ostatek za pomocą Strażnicy, swoich książek, wykładów, rozmów listów; także drudzy z pośród nich czynią to samo, ucząc jeden drugiego. W takim razie ten ustęp nie stosuje się do jego zwolenników, ani do nikogo innego z ludu Bożego w Wieku Ewangelii; prawdziwi święci mieć bowiem będą ludzkich nauczycieli jako Boskie narzędzia i to tak długo, jak długo będą pozostawali w ciele (Ef. 4: 11 – 14). Ustęp „wszyscy będą wyuczeni od Boga” znaczy, że gdy Bóg będzie ich uczył, On użyje Swoje najlepsze metody do ich nauczania, które On wybiera przez Swoje szczególnie wybrane narzędzia. (Ef. 4: 11 – 14). A zatem Nowe Przymierze przyjdzie po Wieku Ewangelii, zaś obietnica tegoż przymierza, że nikt nie będzie uczył bliźniego swego wypełni się aż po Małym Okresie. Przecież widzimy, że cały Izrael nie zna Pana ani nie wszyscy poznali Go od Kalwarii. Lecz gdy Nowe Przymierze będzie działało po Tysiącleciu, według wierszu 11, wszyscy Go poznają od najmniejszego aż do największego. Wiersz 12 daje jedenasty i dwunasty dowód naszego wyrozumienia o czasie działania Nowego Przymierza. Przez cały Wiek Ewangelii, Bóg nie miał litości dla Izraelskiej niesprawiedliwości, lecz według tego wierszu to będzie On miał litość kiedy zostanie uczynione z nimi Nowe Przymierze, gdyż jedynie z nimi zostanie uczynione. Z tego względu Nowe Przymierze nie zostało jeszcze uczynione. Ale przez cały Wiek Ewangelii Bóg pamiętał ich grzechy i przewinienia i to przy okazaniu im wielkiej niełaski i ciężkiej kary, gdy zaś Nowe Przymierze nadejdzie i zacznie działać, to według tego wierszu, grzechów ich i nieprawości Bóg nie wspomni więcej. Tym sposobem ta część z listu do Żydów 8: 8 – 12 daje nam dwanaście dowodów, które zbijają nowe poglądy J. F. R., odnoszące się do Przymierzy.
Teraz podamy dziesiąty ogólny dowód, że Nowe Przymierze teraz nie działa: ono jest przymierzem uczynków, chociaż na pewien czas – aż do końca Tysiąclecia – Nowe Przymierze będzie posiadało mniej lub więcej łaski i litości, które będą dla niego przywiązane, podczas gdy Przymierze teraz operujące jest przymierzem łaski, chociaż poparte uczynkami. Że Nowe Przymierze jest przymierzem uczynków, chociaż tymczasowo poparte pewną miarą łaski i litości, co jest widoczne z wielu Pism jak np. Obj. 20: 10; Ezech. 18: 5, 9, 11, 13, 19, 20, 24. 27; Jerem. 31: 29. 30. Fakt, iż ono jest pozafigurą Przymierza Zakonu, również dowodzi, iż ono jest przymierzem uczynków, jako odrębne od przymierza łaski. Lecz Przymierze, które działało od Jordanu i Zielonych Świątek jest przymierzem łaski. List do Rzymian 4:13-16 dowodzi, że przymierze, jakie działało od Jordanu i Zielonych Świątek było przymierzem łaski, jako odrębne od przymierza i uczynków. List do Gal. 3:14-29; 4:21-31; również dowodzi, że Przymierze Łaski działało od Jordanu i Zielonych Świątek. Wobec tego Nowe Przymierze jeszcze nie działało, a bynajmniej nie mogło być uczynione na Kalwarii. Lecz to Przymierze Łaski nie może być bez uczynków; ponieważ każdy kto jest w nim, uczynił przymierze, że poświęci wszystko dla Pana