Teraźniejsza Prawda nr 276-277 – 1974 – str. 80
DNI STWORZENIA
Często Biblia używa wyrazu dzień na oznaczenie wieku. Np. Wiek Ewangelii, który trwał już ponad 1900 lat, jest nazwany dniem zbawienia Kościoła w 2Kor. 6:2. Ten sam Wiek zwany jest u Żyd. 1:1, 2 ,,ostatnim z dni” (popr. wersja) drugiej dyspensacji, podczas gdy Wiek Patriarchów 659 lat i Wiek Żydowski 1845 lat stanowią pozostałe dwa dni drugiej dyspensacji czyli świata, sięgającej od potopu aż do czasu, kiedy podczas Drugiego Przyjścia Chrystusa zostanie ustanowione Królestwo Boże. Wiek Ewangelii ponad 1900 lat jest tym dniem dzisiejszym, w którym chrześcijanie mają napominać codziennie jeden drugiego przed odstępstwem od wiary, stosownie do Żyd. 3:13. Zgodnie z tym, Wieki: Wiek Ewangelii ponad 1900 lat, a także Wiek Patriarchów 659 lat i Wiek Żydowski 1845 lat są w tych ustępach nazywane – każdy z nich – dniem. Dalej porównanie Izaj. 65:2 i Rzym. 10:21 dowodzi, że dzień tam wspominany jest całym Wiekiem Żydowskim 1845 lat, w czasie którego podawał Bóg Izraelowi Swoją zbawczą, pouczającą, naprawiającą i karzącą rękę, który to naród przez ten cały okres – cały dzień okazał się narodem nieposłusznym i sprzeciwiającym się. Literalnie setki razy wyraz dzień w takich różnych zwrotach jak: „ten dzień”, „dzień Pański”, „dzień Jehowy”, „dzień Boży”, „dzień Chrystusowy”, „Jego dzień”, „Mój dzień” i „dzień sądu”, jest używany do określenia Tysiąclecia, okresu 1000 lat (2Piotra 3:8; Obj. 20: 4-6). 2Piotra 3:7; Izaj. 11:10; 25:9 i Dz.Ap. 17:31 są kilkoma przykładami takiego użycia słowa dzień dla o-znaczenia tego tysiącletniego okresu panowania Chrystusa na ziemi. Te i inne liczne użycia słowa dzień na określenie okresów: jednego roku, 40 lat, 80 lat, 659 lat, 1845 lat, ponad 1900 lat i 1000 lat, powinny powstrzymać szał naszych nowoczesnych wyznani owców, najwybitniejszych wyznawców Balaama, obstających przy tym, że dni stworzenia są dniami 24-godzinnymi, ponieważ dla sześciu okresów stworzenia jest użyte słowo dzień. Z pewnością pierwszy fakt, że Biblia używa w różnym znaczeniu słowa dzień dla określenia wieków; drugi fakt, że 24-godzinne dni są bezsensowne, co do ich wyników, jeśli je zastosować do sześciu dni stworzenia z 1Moj. l; trzeci fakt, że nie było 24-godzinnych dni w trzech okresach, zanim słońce, księżyc i gwiazdy stały się światłem dla ziemi, i czwarty fakt, że potrzebne byłyby wieki na wykonanie dzieła tych sześciu dni stworzenia,
kol. 2
powinny nas powstrzymać nie tylko od rozpatrywania dni stworzenia, każdego jako okresów 24-godzinnych, lecz również powinny skłaniać nas do rozpatrywania ich jako wieków długiego trwania.
W końcu przedstawimy teraz dowód biblijny, że siódmy dzień (1Moj. 2:3, 4; 2Moj. 20:9-11) wspomniany w bezpośrednim związku z sześcioma dniami stworzenia jest okresem 7000 lat, co dowodzi, że pozostałe sześć dni mają tę samą długość – ich wzmiankowanie z nim (siódmym dniem) jako tworzącym 7 dni dowodzi faktu, że każdy z nich jest również okresem 7000 lat. Jeżeli tak się ma sprawa, to było dostatecznie dużo czasu na wykonanie całego dzieła przypisywanego przez Biblię sześciu dniom stworzenia, następującym po stworzeniu nieba i ziemi „na początku” (1Moj. 1:1, który to ,,początek” wyprzedzał te sześć dni twórczego uporządkowania spraw na już stworzonej sferze zwanej ziemią i wokoło niej. Oto nasz dowód, że siódmy dzień – dzień odpoczynku Jehowy – jest okresem 7.000 lat. Ten odpoczynek rozpoczął się zaraz po stworzeniu Ewy (1Moj. 1:26-2:3). Ale Św. Paweł powiada nam (Żyd. 3:7-19; 4:3-5), że Bóg odpoczywał od czasu stworzenia, że On zaprosił Izraelitów w czasie ich 40-letniej wędrówki przez puszczę, by wzięli udział w Jego odpoczynku i że oni odmówili. Co więcej, w liście do Żyd. 4:10, 11, On wykazuje, że w czasie trwania Wieku Ewangelii Bóg w dalszym ciągu odpoczywał od czasu stworzenia i zaprasza nas do wzięcia udziału w odpoczynku z Nim. To będzie oczywiste, jeżeli pamiętać będziemy, że podczas tego Wieku, aż dopóki ostatni z wiernych nie opuści ziemi, zaproszenie wiersza 11 zostało uczynione ludowi Bożemu Wieku Ewangelii, aby wziął udział w odpoczynku Boga. Zatem Bóg odpoczywa od czasu stworzenia, co obecnie wynosi ponad 6000 lat (pisane to było w r. 1938). Następnie ta reszta, która jeszcze pozostaje dla ludu Bożego, będzie trwała przez Tysiąclecie, na którego pierwszym początku, jako dniu świtania, znajdujemy się od roku 1874, kiedy się skończyły pierwsze 6000 lat wypoczynku Bożego. Zatem Jego dzień wypoczynku skończy się na początku pierwszego zmierzchu dnia Tysiąclecia, w R. P. 2874, co dowodzi, że dzień wypoczynku Boga nie jest dniem 24-godzinnym, lecz 7000-letnim. Stąd pozostałe sześć dni wielkiego tygodnia Boga musiały być dniami lub wiekami po 7000 lat każdy.
Ten fakt obala zatem kompletnie wyznaniową teorię, że 6 dni stworzenia są dniami po