Teraźniejsza Prawda nr 275 – 1974 – str. 64
W tym organizmie Pan Jezus jest Głową, a reszta wiernych Jego Ciałem. Lecz ta figura jest o wiele więcej szczegółowa, gdy ogólne zarysy organizacji Kościoła są przedstawione w ludzkim kręgosłupie. Kręgosłup ludzki składa się (1) z siedmiu kręgów szyjnych, (2) z dwunastu kręgów piersiowych i (3) z pięciu kręgów lędźwiowych, jednej kości krzyżowej i jednej ogonowej. Rozumiemy, że siedem kręgów szyjnych, które łączą głowę z ciałem, reprezentuje siedmiu aniołów siedmiu kościołów, jako siedem ogniw między naszym Panem a Kościołem w jego siedmiu okresach. Rozumiemy, że dwanaście kręgów piersiowych i ich dwanaście par żeber, reprezentują dwunastu Apostołów i dwanaście pokoleń, z których Kościół się składa, każde pokolenie będąc w Panu znajduje się pod przewodnictwem jednego Apostoła. Rozumiemy, że pięć kręgów lędźwiowych, jedna kość krzyżowa i jedna ogonowa, reprezentują Kościół w jego siedmiu okresach: pięć kręgów lędźwiowych – Kościół w pięciu okresach pomiędzy Żniwami, kość krzyżowa – okres efeski, a ogonowa – okres laodycejski; zaś pięć kręgów jednej kości krzyżowej i jedna kość ogonowa symbolizują, że te dwa Kościoły składają się przeważnie z pięciu grup połączonych w jedną, powołanych w pięciu okresach wezwania Żniwa Żydowskiego i Żniwa Ewangelicznego i wypróbowanych przez pięć żniwiarskich przesiewań. Prawe ramię i ręka, reprezentują odpowiednio członków Chrystusowych, mających władzę wykładania i bronienia Prawdy oraz służenia w takowej pracy. Lewe ramię i lewa ręka reprezentują odpowiednio członków Chrystusowych, mających władzę odpierania błędu i służenia w takowej pracy. Prawa noga i stopa reprezentują odpowiednio członków Chrystusowych, mających władzę prowadzenia i praktykowania sprawiedliwego życia. Lewa noga i stopa, reprezentują odpowiednio członków Chrystusowych, mających władzę zwyciężania złego postępowania i ich praktykowanie takiego zwyciężania. Stopy odrębne od nóg
kol. 2
przedstawiają ostatnich członków. To są ogólne zarysy tego organizmu.
(23) Pomijając tę figurę, można powiedzieć, że Jezus rządzi Swym Kościołem jako Monarcha: i że On używa za Swoich sług do usługi Kościołowi: (1) Apostołów, (2) proroków, (3) ewangelistów i (4) pasterzy czyli nauczycieli. Lecz ci słudzy nie są panami Kościoła powszechnego, ani też poszczególnych zborów. Według tego Apostołowie i prorocy nie byli panami nad Kościołem powszechnym, ani panami nad miejscowymi kościołami, jako też ewangeliści nie byli panami niemowląt w Chrystusie, które spładzali, tak samo pasterze czy nauczyciele nie są panami nad kościołem miejscowym. Ci bracia, zamiast być panami, są sługami Kościoła, tak jak Apostołowie i prorocy byli sługami Kościoła powszechnego, a ewangeliści sługami niemowlątek, które spładzali; pasterze zaś są sługami kościołów miejscowych. Na zaproszenie kościoła miejscowego pierwsze dwie klasy sług (Apostołowie i prorocy) mogliby mu służyć. Pasterze są ograniczeni w swojej służbie do kościołów miejscowych, gdy zaś ewangeliści pracują nad obcymi, aby przyprowadzić ich do ciała. Tym sposobem Sam Pan Jezus jest Panem Kościoła, Głową Ciała, tj. Kościoła powszechnego, jak również On Sam jest Głową miejscowych kościołów czyli zborów. Oprócz Jego używania Apostołów i Onego Sługi w zakresie rządzenia jako Jego specjalnych przedstawicieli, Jego przedstawiciele są używani w celu usługiwania a nie rządzenia, tak w Kościele powszechnym jako też w kościołach miejscowych. Pan nie polecił Kościołowi powszechnemu rządzenia nad kościołami miejscowymi, ani też nie polecił żadnemu miejscowemu kościołowi rządzenia nad innymi kościołami miejscowymi lub nad Kościołem powszechnym. Poza tymi powyżej nadmienionymi trzynastoma osobami, które miały pewne władze rządzenia polecone im pod nadzorem Chrystusowym w Kościele powszechnym, Jezus pozostawił każdy kościół wolnym od rządzenia nim.
(C.d.n.)