Teraźniejsza Prawda nr 275 – 1974 – str. 63
człowiekowi i aby oddać cześć Chrystusowi za Jego usługiwanie dla dobra człowieka. On użył tej doktryny, aby okazać mądrość, sprawiedliwość, miłość i moc Bożą a tym sposobem starał się pobudzić swoich słuchaczy do wiary, która zupełnie ufa Bogu, do nadziei, która pragnie i spodziewa się błogosławieństw od Niego, do miłości, która dziękuje i ocenia Jego dobro, otrzymywane z Jego łaskawej Opatrzności i do posłuszeństwa, w którym ma zaszczyt i przyjemność w służeniu Mu jako Temu, któremu należy się to posłuszeństwo. On użył ją w pocieszaniu uciśnionych i wierzących grzeszników. On zastosował ją do pobudzenia samokontroli w pokuszeniu i cierpliwości wśród wielu przeszkód czynienia dobrze. On uczynił ją podstawą napomnień do ofiarowania. On głosił ją, aby wzmocnić słabych i omdlewających. On przedstawiał ją jako podstawę pokoju z Bogiem i pokoju wiary. On przedstawiał ją jako źródło i pobudkę radości. On opierał na niej napomnienia, aby przebaczać tak chętnie jak Bóg przebacza. On użył ją, aby pobudzić rodziców do większej dobrotliwości i długiej cierpliwości ku swoim dzieciom, szczególnie ku krnąbrnym i zuchwałym, i aby pobudzić tych którzy pracują nad zbawieniem innych do większej litości. On uformował z tej doktryny podstawę wielu napomnień do cierpliwości i powściągliwości. Ona była użyta przez niego w pobudzaniu ludzi do większej miłości dla grzeszników, takiej jak Boska miłość, za których Chrystus umarł, a zatem była pobudką do większych ewangelicznych usiłowań. Przez fakt, że ta doktryna dowodzi, że człowiek sam nie mógł uczynić siebie przyjemnym Bogu, pozafiguralny Elisama użył jej do pobudzenia części swoich słuchaczy do pokory. Doktryna ta objawiała Boską szczerość i służyła także za podnietę do większej szczerości ku drugim. On użył ją jako napomnienie do wykonywania sprawiedliwości, gdyż to uczyniłoby człowieka więcej w harmonii ze sprawiedliwością mu przypisaną. On użył ją w pobudzaniu do większej odwagi ku ludziom, gdyż ci, którzy ją posiadali, spolegali na ufności w Bogu. On użył jej, dając odwagę w obliczu śmierci, gdyż zasługa Chrystusa uwolni ich w swoim czasie od śmierci. On użył jej do pobudzenia miłości braterskiej, która również była pobłogosławiona przez usprawiedliwienie. On użył ją do wzniecenia nienawiści przeciw grzechowi, gdyż grzech był tą główną przyczyną śmierci naszego Pana, którego łaska tak wielce błogosławi. Tym więc
kol. 2
sposobem on zastosował tę doktrynę, jako potężne ćwiczenie w sprawiedliwości.
(20) Ta doktryna dała Kościołowi Luterańskiemu główne miejsce w obozie na zachodniej stronie pozafiguralnego Przybytku, a ta strona przedstawia sprawiedliwość; ponieważ doktryna usprawiedliwienia z wiary, skuteczniej niż wszystkie inne nauki harmonizuje sprawiedliwość Bożą, rozjaśnia i uwielbia ją, jak również okazuje dziwną mądrość i miłość. Radujemy się także, iż wodzowie utracjuszy koron Kościoła Luterańskiego, tak zdolnie, wytrwale i owocnie przedstawili naprawy błędnego postępowania, pobili liczne błędy i dali tak wspaniałe ćwiczenia w sprawiedliwości tyczące się chwalebnej doktryny usprawiedliwienia z wiary.
(21) Następnie zastanowimy się nad ofiarami książąt kongregacjonalnych wodzów utracjuszy koron, reprezentowanych przez Gamalijela, syna Pedasura, książęcia Manasesowego. Jego urząd jest przedstawiony przez znaczenie jego imienia jak również imienia jego ojca. Słowo Gamalijel znaczy wynagrodzenie od Boga i wskazuje na fakt, że ten co naucza o właściwym porządku w rządzie kościelnym nie otrzyma nagrody od klerykalistów, ale od Boga, lecz jednocześnie jego nauki będą wynagrodzeniem Bożym – duchową karą na klerykalistów. Słowo Pedasur znaczy wybawiciel jest skałą albo silny i wskazuje na siłę argumentów Pisma Św., które kongregacjonalni wodzowie utracjuszy koron używali w celu wybawienia świętych z wszelkiej niewoli klerykalnej, a przyprowadzenia ich do rządu kościelnego według Boskiego porządku. Przy badaniu figury Jakuba w spładzaniu jego synów, zauważyliśmy ten fakt, że Manases był synem Józefa, a nie Jakuba. Kościół Kongregacjonalny nie jest reprezentowany przez żadnego z synów Jakubowych, lecz wchodzi pod figurę Judy – figurę kościołów kalwinistycznych. Ta myśl jest właściwa, ponieważ poza rządem kościelnym kongregacjonaliści byli zawsze kalwinistami w swoich doktrynach i praktykach. Ponadto ich zasada rządu kościelnego została przyjęta przez baptystów, unitarianów, uczniów, adwentystów i przez wielkie sekcje Kościoła Luterańskiego, jak to było przedstawione powyżej. Lecz w obrazie Przybytku Pan użył pokolenie Manasesowe, aby było figurą na Kościół Kongregacjonalny.
(22) Kościół jest zorganizowany. A według biblijnej figury ciało ludzkie jest przyjęte za ilustrację jego organizacji, a nawet wolno nam nazywać go organizmem.