Teraźniejsza Prawda nr 275 – 1974 – str. 54
ostatecznie wszyscy z nich rozwiną usposobienie duchowe, zdobędą ciało duchowe i w ten sposób otrzymają dziedzictwo duchowe jako ich własne. 4Moj. 3:40-51 dowodzi, że Gersonici wraz z Kaatytami i Merarytami byli wzięci za pierworodnych z Izraela; przeto M. G. przedstawieni przez Gersonitów są włączeni wśród liczby Kościoła Pierworodnych z Tysiąclecia, ale nie z Wieku Ewangelii, których imiona są zapisane w niebie, tzn. że M. G. rozwiną usposobienie duchowe, zdobędą ciało duchowe i dziedzictwo.
(67) 4Moj. 3:23 pokazuje, że umieszczenie Gersonitów było oddzielne i odrębne od umieszczenia pokoleń izraelskich. Przedstawia to dziedzictwo duchowe, tak jak umieszczenie Kaatytów (w. 29), Merarytów (w. 35) i kapłanów (w. 38), całkiem oddzielne i odrębne od umieszczenia dwunastu pokoleń izraelskich (świata), przedstawia dziedzictwo duchowe Starożytnych Godnych, Wielkiego Grona i Małego Stadka.
(68) 4Moj. 18:20, 23, 24; 5Moj. 10:9; 14:27; 18:1 Joz. 13:14; 18:7 dowodzą, że kapłani i Lewici nie mieli żadnego dziedzictwa w ziemi. To oczywiście obejmuje Gersonitów, jak również kapłanów, Kaatytów i Merarytów. Tak jak „on sługa” dał do zrozumienia w swoim art. w Z 5182, że nieposiadanie w ziemi żadnego dziedzictwa przedstawia, iż pozafigury tych czterech klas potomków Lewiego nie będą posiadały dziedzictwa ziemskiego, ale dziedzictwo duchowe, tzn. niebiańskie charaktery, ciała, mieszkania itd. Przeto M. G. jako pozafiguralni Gersonici staną się istotami duchowymi.
(69) 4Moj. 32; Joz. 1:12-15 pokazują, że M. G. przy końcu Tysiąclecia otrzymają dziedzictwo w niebie. Teksty te są wyjaśnione w E. tomie 4, 450, 451; E. tomie 12, 517. Dziedzictwo 21/2 pokoleń na wschodniej stronie rzeki Jordan przedstawia po Tysiącleciu dziedzictwo Małego Stadka (Ruben [oto syn], pierworodny), Wielkiego Grona (Gad [hufiec] – 1Moj. 30:11; 49:19; Izaj. 65:11) i M. G. (połowy pokolenia Manasesowego [powodując zapomnienie]). Te 2½ pokolenia zbliżające się do Chanaanu przedstawiają trzy wybrane klasy: Małe Stadko, Wielkie Grono i M. G. zbliżające się do Tysiącletniego Królestwa. Ich posiadanie ,,bydła bardzo wiele” (4Moj. 32:1), gdy zbliżyli się do Jordanu, przedstawia fakt, że trzy wybrane klasy będą karmić wielu Prawdą przy końcu Ewangelii w przygotowaniu do wejścia do nowego Wieku. Oczywiście Starożytni Godni nie mają osobistego udziału w tej pozafigurze, bo znajdują się w grobie; ale tak jak w wypadku pozafiguralnego Elizeusza, oni mogą być uważani jako
kol. 2
reprezentacyjnie przedstawieni w ich towarzyszach, M. G. Jest to potwierdzone przez fakt, że (jak już wykazano powyżej przez pewną liczbę dowodów i jak to pokazał br. Russell) Starożytni Godni wraz z M. G. będą mieli ostatecznie przy końcu Wieku Tysiąclecia swoje wieczne dziedzictwo w niebie – wyobrażone przez wschodnią stronę Jordanu. Z tego więc punktu widzenia wnosimy, że połowa pokolenia Manasesowego na wschodniej stronie Jordanu przedstawia Godnych jako całość, choć są oni przedstawieni w M. G. w pozafigurze z 4Moj. 32; Joz. 1:12-15. Druga połowa pokolenia Manasesowego (przedstawiająca pierwszych członków klasy restytucji do poświęcenia się) i dalsze dziewięć pokoleń izraelskich przedstawiające dziesięć pokoleń wyobrażają w ogólności całą klasę restytucji. Liczba dziesięć jest liczbą doskonałości lub zupełności dla natur niższych od natury Boskiej. Ponieważ dziedzictwo niebiańskie jest wyobrażone na wschodniej stronie Jordanu, więc rzecz oczywista, że zachodnia strona wyobraża dziedzictwo ziemskie.
(70) W Z 5182, szp. 2, par. 4 br. Russell przedstawił dodatkowy dowód z 1Moj. 17:8: „Dam też tobie i nasieniu twemu po tobie ziemię, w której teraz jesteś gościem; wszystką ziemię Chananejską w osiadłość wieczną, i będą Bogiem ich”. A następnie tak on komentuje: „Dwa tysiące lat potem, Św. Szczepan powiedział, że Bóg nigdy nie dał Abrahamowi ani stopy z obiecanej ziemi (Dz.Ap. 7:5); jednak Bóg dał do zrozumienia, że Abraham jeszcze otrzyma tę ziemię, a potem pozostawi ją swemu potomstwu. Jeżeli ziemia ma być dana Abrahamowi i jego pomocnikom, a potem ma być pozostawiona jego nasieniu i rodzajowi ludzkiemu w ogólności, to wydawałoby się, że myśl zawarta w tym jest, iż Starożytni przyjdą do natury duchowej”.
(71) Żyd. 7:1-10 pokazuje, że danie komuś dziesięciny wskazuje na uznanie swego podporządkowania i uległości wobec tego, któremu się oddaje dziesięcinę. Zgodnie z tym 4Moj. 18:21,24 dowodzi, że świat rodzaju ludzkiego będzie podporządkowany i poddany Starożytnym Godnym, Wielkiemu Gronu i M. G., czyli pozafiguralnym Lewitom; zaś 4Moj. 18:25-32 dowodzi, że te trzy klasy pozafig. Lewitów z kolei będą prawdopodobnie podporządkowane i poddane Kapłanom, Małemu Stadku. Skoro M. G. i inni będą zawsze otrzymywali pozafiguralną dziesięcinę od zbawionego świata ludzkości i skoro wszyscy na ziemi jako królowie (Mat. 25:34; Obj. 21:24) będą w ogólnym znaczeniu