Teraźniejsza Prawda nr 273-274 – 1974 – str. 47
przedstawione w Sztandarze Biblijnym, nr 390 – zob. T. P. nr 240; 241, są trzy zastosowania tej wizji:(a) W Z 2659, par. 6, br. Russell oświadcza: „ona przede wszystkim przedstawia, że chociaż nasz Pan Jezus musiał doznać śmierci, nawet śmierci krzyżowej… to jednak jest on nadal Synem Bożym, którego chwalebny majestat i królewska władza zupełnie okażą się później. Mojżesz i Eliasz, przedstawiając Zakon i Proroków, ilustrują, jak śmierć Chrystusa była zupełnie z góry poświadczona”, (b) Zastosowanie do zarodkowego Królestwa Wieku Ewangelii, „co rozpoznał lud Pański, ale nie rozpoznał świat” (Z 2659, par. 7; 3794, par. 5 i 6; 5121, szp. 2, par. 2-4), z Jezusem wyobrażonym w Jego chwalebnym stanie zmartwychwstania i z Mojżeszem oraz Eliaszem przedstawiającym wiernych minionych Wieków i Wieku Ewangelii (Mal. 4: 4-6; B 279-298). (c) Zastosowanie do Wtórego Przyjścia Jezusa i Tysiącletniego Królestwa, szczególnie odnoszące się do „władzy i przyjścia [parousja, tysiącletnia obecność w królewskiej władzy] naszego Pana” (2Piotra 1:16; Obj. 20:4,6; porównaj Aaarona w jego szatach chwały i piękności, Psalm 133:2; T 39, 40, par. l). Kiedy w widzeniu widziano najpierw Samego Jezusa przemienionego, to oznaczone są okresy parusia i epiphaneia lub apokalupsis Jego Wtórego Przyjścia; ale kiedy później ukazał się z Nim Mojżesz i Eliasz, to oznaczony jest okres basileia (Królestwo). Co do tego br. Russell oświadcza (Z 1761, par. 5; por. Z 2289, par. 1): „Mojżesz przedstawia ziemską fazę (Królestwa), a Eliasz duchową lub niebiańską fazę.” Ale ostrzega on: „Pamiętajcie, że nie był to rzeczywisty Mojżesz i Eliasz, ponieważ było to „widzenie” a nie rzeczywistość”. Jedynymi rzeczywistymi obecnymi osobami byli: Jezus, Piotr, Jakub i Jan. O apostołach br. Russell oświadcza (Z 2288, ostatni par.): „W tym obrazie, tych trzech uczni nie stanowiło części. Oni byli tylko świadkami” – „naocznymi świadkami majestatu Jezusa” (2Piotra 1:16 ). A kiedy Chrystus, Głowa i Ciało, ukaże się w chwalebnym Pośredniczącym Panowaniu Królestwa, to trzy klasy wybranych sług Bożych oczyma wyrozumienia zobaczą wielkość Chrystusa i oznajmią drugim o Jego „mocy i obecności” wraz z tym, co słyszą o Chrystusie ze świadectw Starego Testamentu (Mojżesza), jak również z Nowego Testamentu (Eliasza; ponieważ N. T. szczególnie podaje proroctwa i historię odnoszące się do przyjścia Eliasza, aby „naprawić wszystko”, Mat. 17:11, przekł. Diaglotta; B 285). Wydaje się, że Starożytni Godni w ich tysiącletnim urzędzie (Psalm 45:16)
kol. 2
są przedstawieni przez Piotra; Wielkie Grono jako istoty w ich tysiącletnim urzędzie przez Jakuba; a M. G. w ich tysiącletnim urzędzie przez Jana. W ten sposób cztery wybrane klasy są wyobrażone w Tysiącletnim Królestwie: Królewskie Kapłaństwo i trzy grupy pozafiguralnych Lewitów – Starożytni Godni przedstawieni przez Piotra, Wielkie Grono przez Jakuba i M. G. przez Jana. Te trzy grupy będą wielce zainteresowane w obserwowaniu działalności i postępu chwalebnego Królestwa i jego wspaniałego dzieła.
„MALI” Z OBJ. 11:18; 19:5
(49) Obj. 11:18, inny stosowny i wybitny ustęp Nowego Testamentu, przedstawia M. G. wśród innych klas (zob. E. tom 17, 415, 416). Wiersze 15-19 opisują różne wydarzenia, które zachodzą podczas trąbienia Siódmego (Laodycejskiego) Anioła lub Posłannika, który ogłasza Prawdę przez całe tysiąc lat, począwszy od r. 1874. Jest to widoczne z faktu, że wychodzące na jaw opisane wydarzenia zachodzące w czasie trąbienia siódmej trąby obejmują całe tysiąc lat. Zauważmy następujące wybitne wydarzenia: (a) światowa proklamacja o przeniesieniu królestwa (zob. przekł. Diaglotta i ARV) tego świata spod przywłaszczonego panowania Szatana do panowania Bożego i Chrystusowego (w. 15; Zach. 14:9; Dan. 7:13, 14, 27); (b) objawienie wśród ludu Bożego, że Stary Testament we wszystkich księgach zgodnie oddaje cześć; chwałę i dziękczynienie Bogu za to przeniesienie panowania (w. 16,17); (c) gniew narodów, które oczywiście są jeszcze daleko od nawrócenia się (w. 18; A 113); (d) przyjście gniewu Bożego w Czasie Ucisku, poczynając od jesieni 1914 (Dan. 12:1; Mat. 24:21,22); (e) wzbudzenie i sądzenie umarłych w Adamie (Dan. 12:2; Mat. 25:31-46; 2Tym. 4:1; Obj. 20:11-15); (f) wynagrodzenie Starożytnych Godnych, „sług twoich proroków” (Psalm 45:17; Żyd. 11:35,39); (g) wynagrodzenie Małego Stadka, ,,świętych”, w Pierwszym Zmartwychwstaniu (1Kor. 15:52; 1Tes. 4:16, 17); (h) wynagrodzenie M. G. i Wielkiego Grona, którzy zdają się tutaj być wymienieni odpowiednio przez „tych, którzy boją się [czczą] imienia twego (w. 18 wg ang. Biblii), [ci] mali [Dan. 12:3; greckie słowo mikroi, przetłumaczone na „mali” w przekł. Diaglotta, zdaje się odnosić do tej samej klasy M. G. tak jak „maluczka siostra” z Pieśni 8:8] i [ci] wielcy [widocznie odnosi się do Wielkiego Grona, które z powodu spłodzenia z Ducha jest uważane przez Boga za wyższą klasę: użycie greckich określonych rodzajników przed słowami „mali”