Teraźniejsza Prawda nr 179 – 1958 – str. 100
tutaj użyte i hebrajskie słowo na świętych użyte w w. 41 pochodzą z tego samego źródłosłowa. Salomon miał niewątpliwie w pamięci miłującą dobroć, albo miłosierdzie Boże dla jego ojca Dawida (Ps. 89:50; porównaj 2Kron. 1:8) i Boskie obietnice uczynione Dawidowi, włączając i te podane w 2Sam. 7:12-16, na której to podstawie mógł prosić Boga aby pamiętał na to miłosierdzie, oraz przez wiarę domagał się obietnic. J. modlił się o Boskie błogosławieństwo, wspominając miłującą dobroć i łaski, które Bóg okazał bratu R., jak również obietnice, które uczynił jemu (pamiętaj na miłosierdzie obiecane Dawidowi, słudze twemu, ;42).
Tym sposobem widzieliśmy, że modlitwa Salomona jest najpiękniejszą tak w figurze jak i pozafigurze. Jest godne uwagi, że tak jak wzór modlitwy, którą Jezus dał Swym uczniom (Mat. 6:9-13; Łuk. 11:2-4) zawiera właśnie siedem próśb, tak samo modlitwa Salomona w jej szczegółach zawiera akurat siedem specjalnych próśb na otrzymanie odpowiedzi w różnych okolicznościach w których przyszłe modlitwy mogłyby być czynione do Boga w świątyni. Również, tak jak to już widzieliśmy, modlitwa ta zawiera akurat siedem specjalnych zarysów w jej zakończeniu. W dodatku, według biblijnego liczbowania, zawiły plan liczby 7 zachodzi w całej modlitwie. Przeto w sposób liczbowy, jak również przez jej zawartość natchnienie tej znamiennej modlitwy jest wykazane. Niechaj Bóg doda Swe błogosławieństwo do jej badania i zastosowania!
Służba J., jako pozafiguralnego Salomona, na korzyść wszystkiego epifanicznego ludu Pańskiego, miała jeszcze inne zarysy oprócz pozafiguralnej modlitwy i prośby za jego pomyślność. W dodatku, rozpoczynając rychło w Epifanii, on został wyniesiony do innych wysokościowego urzędowego stanowiska jako Pański wykonawca na Epifanię (Salomon wstał stojąc, 54, 55) i w wykonywaniu ich, błogosławił lud Pański przez dobitne ogłoszenie ponownie potwierdzonej Prawdy paruzyjnej i postępowej Prawdy epifanicznej (błogosławił wszystkiemu zgromadzeniu Izraelskiemu wielkim głosem), w którym oddał chwałę, cześć i uwielbienie Bogu (Błogosławiony Pan, w. 56), który dał Swemu ludowi zwycięstwo w jego paruzyjnych kontrowersjach z Babilonem, tak jak to obiecał