Teraźniejsza Prawda nr 270-271 – 1973 – str. 93
pokoleń stojących obozem na zachodniej i północnej stronie przybytku. W 4Moj. 7, ofiary książąt nad pokoleniami stojącymi po zachodniej stronie przybytku, następują po ofiarach przyniesionych przez książąt z południowej strony. Pokolenia Efraima, Manasesa, i Benjamina stanowiły obóz na zachodniej stronie przybytku, na którego czele było pokolenie Efraima. Jak już wspominaliśmy, na chorągwi tego obozu godłem był prawdopodobnie wół albo cielec, wyobrażający Boską Sprawiedliwość. Jak już było podane, Efraim przedstawia Kościół Luterański, Manases Kongregacjonalny, a Benjamin Kościoły fanatyczne, szczególnie Kwakrów. Doktryna dana jako szafarstwo Kościołowi Luterańskiemu to usprawiedliwienie z łaski Bożej przez wiarę w zasługę Chrystusową. A zatem odnosi się do sprawiedliwości. Doktryną daną jako szafarstwo Kościołowi Kongregacjonalnemu jest równość praw na korzyść wszystkich braci, wyrażona w rządzie kościelnym, składającym się ze wszystkich, przez wszystkich i dla wszystkich braci. Ona również odnosi się do sprawiedliwości. Zaś doktryną daną jako szafarstwo sektom fanatycznym, tj. Kwakrom, ludowi świętości itd., jest dobre prowadzenie życia względem Boga i człowieka, stojące w opozycji do wszelkiego formalizmu – odnosi się także do sprawiedliwości. Stąd też widzimy, że Boski przymiot sprawiedliwości jest główną myślą symbolicznych pokoleń stojących na zachodzie pozafiguralnego Przybytku, tak jak trzy figuralne pokolenia zdaje się, iż miały na swej chorągwi reprezentację wołu albo cielca – symbol sprawiedliwości (Ezech. 1 i Obj. 4).
(2) Już wykazaliśmy w tym artykule, że Efraim przedstawia w obrazie przybytku Kościół Luterański, podczas gdy efraimczycy przedstawiają Luteranów. Lecz w obrazie Wieku Ewangelii, Kościół Luterański i luteranie są przedstawieni przez Lewiego, syna Jakóbowego, ze względu na spłodzenie go przez Jakóba i urodzenie przez Liję. A że lewici zostali przyjęci jako pokolenie poświęcone Panu w obrazie przybytku, dlatego Józef i Benjamin ze względu na Jakóbowe spłodzenie, a Racheli urodzenie ich, przedstawiają odpowiednio ruch żniwiarski Maluczkiego Stadka i ludzi oraz ruch Wielkiego Grona i ludzi, a ponieważ dwom synom Józefowym były dane oddzielne stanowiska pokoleniowe, dlatego w obrazie przybytku musimy patrzeć na luteranów wraz z kongregacjonalistami i sektami fanatycznymi, jako nie będących w obrazie synów Jakóbowych w płodzeniu i rodzeniu ich, ale którzy są pozafigurą tych trzech pokoleń – tj. dwóch pokoleń potomków Józefowych i pokolenia Benjaminowego. Efraim jako najgłówniejszy z tych trzech byłby naturalnie figurą na Kościół Luterański, który jest najważniejszy spośród tych trzech denominacji, nad którymi zastanawiamy się. Idea kapłaństwa składającego się z poświęconych, nadająca podobieństwo rządowi kościelnemu tych trzech denominacji, również wskazuje, że one są z tego samego obozu.
kol. 2
Fakt, że pokolenia Efraima i Manasesa miały pierwszeństwo nad pokoleniem Benjamina, daje nam powód do wniosku, że Kościoły Luterański i Kongregacjonalny są przedstawione przez te pokolenia, które są wymienione pierwsze. Zaś niższość pokolenia Benjaminowego nasuwa myśl, że fanatyczne sekty są przedstawione przez to pokolenie. Tym sposobem harmonizujemy różnice w pozafigurach synów Jakóbowych przy ich spładzaniu i porodzeniu dla celów Wieku Ewangelii i pokoleń stojących w około przybytku dla celów Wieku Ewangelii.
KSIĄŻĘ POZAFIGURALNEGO EFRAIMA
(3) W tej części naszego przedmiotu o ofiarach książąt Wieku Ewangelii, chcemy omówić ofiary przyniesione przez księcia pozaobrazowego pokolenia Efraimowego (4Moj. 7:48-53) – wodzów utracjuszy koron Kościoła Luterańskiego. Ich figurą jest Elisama, syn Ammiudów. Elisama znaczy Bóg słyszy. Imię to charakteryzuje wodzów utracjuszy koron Kościoła Luterańskiego z punktu widzenia usprawiedliwienia z łaski Bożej przez wiarę w zasługę Chrystusową, gwarantującego łaskawe wysłuchanie przez Boga tych, którzy, by mogli być przyjęci, przystępują do Niego w żywej dziecięcej ufności i wierze w zasługę Chrystusową, dla przebaczenia ich grzechów i przypisania im zasługi Chrystusowej. Imię Ammiud znaczy mój lud jest majestatem, tj. chwalebnym. Imię to, zdaje się wskazywać na wysoki zaszczyt, w którym – według wodzów luterańskich utracjuszy koron – usprawiedliwieni z wiary są podtrzymywani przez Boga i tych, którzy są w społeczności z Nim. Główniejszymi wodzami utracjuszy koron spośród wodzów, którzy brali udział w przekręcaniu ruchu Maluczkiego Stadka, zapoczątkowanego przez Lutra na sektę i podtrzymywali ją jako taką byli następujący wodzowie: Jonas, Bugenhagen, Chemnitz, Andreae, Gerhard, Calov, Quenstedt i Hollaz. Lecz podczas gdy uważamy Lutra za członka Maluczkiego Stadka, który rozpoczął ten ruch, a Melanchtona jako jego współpracownika z Maluczkiego Stadka w tym ruchu, później zamienionym na Kościół Luterański, musimy w sprawiedliwości przyznać, że jako części pozafiguralnego oślepłego Samsona byli oni, oprócz protestanckich książąt niemieckich, bardziej zajęci aniżeli ktokolwiek inny w przekręcaniu tego ruchu na denominację luterańską.
(4) Doktryną, którą Bóg dał Kościołowi Luterańskiemu jako specjalne szafarstwo, a którą jego wodzowie z utracjuszy koron używali i bronili, jest usprawiedliwienie z wiary. Chcąc krótko streścić tę doktrynę w jej głównych zarysach, moglibyśmy powiedzieć jak następuje: Usprawiedliwienie z łaski Bożej przez wiarę w zasługę Chrystusa. Kilka myśli zawiera się w tej doktrynie: (1) że usprawiedliwienie człowieka nie jest przez dobre uczynki, ani pod prawem naturalnym ani pod prawem Mojżeszowym, przeto, że słusznie skazany i niedoskonały człowiek nie może przez swoje upadłe