Teraźniejsza Prawda nr 270-271 – 1973 – str. 84
że „Br. Russell konsekwentnie utrzymywał pogląd, iż tysiącletnie panowanie świętych z Jezusem nie może się rozpocząć, aż kościół będzie ukompletowany”. Oni przytaczają kilka oświadczeń br. Russella starając się tego dowieść, ale omieszkują oni powiedzieć, że konteksty wykazują, iż br. Russell mówił o Królestwie (o które nadal modlimy się: „Przyjdź królestwo twoje”) z punktu widzenia „panowania sprawiedliwości” i „uwielbionych członków Kościoła” biorących udział w tym panowaniu. Twierdzenie, że Tysiącletnie Panowanie Chrystusa nie może rozpocząć się w żadnym znaczeniu, aż wszyscy członkowie Ciała będą złączeni z Głową w chwale i że cały Kościół musi rozpocząć panowanie natychmiast, aby ich panowanie trwało 1000 lat jest sofistyką. To, co jest konieczne do tego oświadczenia, że święci będą panowali 1000 lat aby było prawdziwe jest, iż ich panowanie jako klasy będzie trwało 1000 lat, a nie koniecznie, że panowanie każdego z nich musi trwać 1000 lat.
Sprawa ta jest podobna do sprawy Arcykapłana Świata, który choć obejmuje Głowę i Ciało, to jednak mógł On działać tylko w Głowie od Jordanu do Kalwarii (T, roz. IV). Zauważony starannie tekst grecki z Obj. 20:2, 4. Przekład Diaglotta pokazuje, że w języku greckim w w. 2 nie ma określonego przedimka przed słowami na „tysiąc lat”; tekst ten więc czytamy: „i związał go tysiąc lat”. Ale w w. 4 w języku greckim zachodzi przedimek określony przed słowami „tysiąc lat”; tekst ten więc czytamy: „i ożyli, i królowali z Chrystusem te tysiąc lat”. Które tysiąc lat? Tylko te tysiąc lat; które poprzednio wymieniono, mianowicie tysiąc lat, podczas których Szatan jest związany, a nie jakieś nieokreślone tysiąc lat gdzieś w przyszłości, jak to wodzowie Brzasku chcieliby mieć. Jak to już jasno wykazał br. Russell z takich ustępów Pisma Św. jak Obj. 2:26, 27 i 19:11-19 (zob. np. D 336, 770; Z 5451, szp. 2; por. Komentarz Bereański), święci od r. 1878 a szczególnie od r. 1914 czynnie pomagają naszemu Panu w wiązaniu Szatana i w pustoszeniu jego dóbr.
Widzimy więc, że panowanie świętych z Chrystusem w Tysiącletnim Królestwie – tysiąc lat, czyli Siódmy Dzień lub Sabat, który zaczął się w r. 1874 a kończy się w r. 2874 – jest obrazem klasy i że każda jednostka z 144 000 członków Kościoła nie miała rozpocząć panowania w dokładnie tym samym czasie (1Tes. 4:15-17; Komentarz Bereański). Zauważcie, np. Z 2339, szp. 2, wiersz 34, gdzie br. Russell mówi o tych, którzy mają udział w pierwszym zmartwychwstaniu jako o „klasie [nasze podkreślenie], która będzie żyć i królować z Chrystusem tysiąc lat”.
Tak jak każdy członek Kościoła nie musiał być obecnym w Zielone Świątki, kiedy Kościół jako klasa został pomazany w jego przedstawicielach, tak podobnie każdy członek Kościoła nie musiał być obecny, kiedy Kościół jako klasa rozpoczął panowanie z Chrystusem tysiąc lat w jego przedstawicielach. Ci, którzy mieli udział w pierwszym zmartwychwstaniu
kol. 2
zaczęli żyć jako istoty duchowe i panować z Chrystusem tysiąc lat jako klasa, chociaż ostatni członkowie tej klasy byli później (gdy umierali od czasu do czasu po r. 1878) „zachwyceni w obłokach naprzeciwko Panu na powietrzu”. Tak, jak Arcykapłan Świata był pomazany przy Jordanie R.P. 29 i przedstawiony w Jezusie, Głowie (Psalm 133:2; T 41, 42), a członkowie Ciała weszli do tego pomazania z Nim 31/2 lat później, R.P. 33, a inni wstępowali potem, tak podobnie Klasa Chrystusowa rozpoczęła Tysiącletnie Panowanie 1845 lat później (B 240-247), w r. 1874 przedstawiona w Jezusie, Głowie, a członkowie Ciała przyłączyli się do Niego w tym Tysiącletnim Panowaniu 31 lat później w r. 1878, a inni przychodzili do tego panowania potem (1Tes. 4:15-17).
TRADYCJA POPARTA PISMEM ŚWIĘTYM
W swojej broszurce, str. 22, 23 wodzowie Brzasku cytują i nadużywają oświadczenia br. Russella zawartego w B 41, par. 2 (podajemy myśl, aby bracia bardzo starannie zauważyli ten cały par.). On oświadcza: „Wykażemy tu, że od stworzenia Adama do R. P. 1873 [który rozpoczął się w jesieni 1872, według obliczenia biblijnego] upłynęło 6000 lat. Chociaż w Biblii nie znajdujemy wyraźnego [nasze podkreślenie] oświadczenia, że siódmy tysiąc będzie okresem panowania Chrystusa, wielkim Dniem Sabatu restytucji dla świata, to jednak uświęcona tradycja nie jest bez logicznej podstawy. Zakon dany Izraelowi, figuralnemu ludowi, nakazujący, że po sześciu dniach pracy i znużenia miał nastąpić dzień odświeżenia i odpoczynku od jego pracy, zdaje się stosownie ilustrować sześć tysięcy lat, w których cały rodzaj ludzki mozoli się i wzdycha w niewoli grzechu i śmierci (Rzym. 8:22), na próżno usiłując się wyzwolić, a dzień odpocznienia reprezentuje wielki Tysiącletni Dzień, w którym wszyscy spracowani i obciążeni mogą przyjść do Chrystusa Jezusa, Pasterza i Biskupa ich dusz i przez którego znajdą odpocznienie, odświeżenie i restytucję …”.
Na podstawie tego oświadczenia, Wodzowie Brzasku usiłują pokazać, że br. Russell nauczał, iż pogląd, że siódme tysiąc lat będzie okresem panowania Chrystusa, był tylko tradycją ludzką nie mającą żadnego poparcia w Biblii. Jest prawdą, że Biblia nie podaje pod tym względem żadnego bezpośredniego oświadczenia; ale br. Russell pokazuje, że „uświęcona tradycja nie jest bez logicznej podstawy”. W następnym par. (B 41, par. 3) przystępuje on do podania dowodu biblijnego, a potem tak kończy: „Tak też będzie i podczas pozafiguralnego Sabatu w Tysiącleciu, gdy dane będzie poselstwo całemu światu, że ktokolwiek pragnie, może mieć życie i wieczne zdrowie, jeżeli podejmie kroki wiary i posłuszeństwa” (podane według tekstu ang. – dopisek tłum.). A na dalszych stronach (tomu II) on z kolei podaje dowód z cyklów jubileuszowych, równoległych dyspensacji itd., że Król objął władzę w r. 1874 i że jest to