Teraźniejsza Prawda nr 270-271 – 1973 – str. 75
klas w ich stanowiskach klasowych: Małe Stadko (gałęzie oliwne), tymczasowo usprawiedliwieni (gałęzie sosnowe), M.G. (gałęzie mirtowe), Wielkie Grono (gałęzie palmowe), a klasa Wtórej Śmierci (gałęzie drzewa gęstego). Porównaj E. tom 10,183, 218; T.P. '32,72, szp. 1, par. 2.
BUKSZPAN Z IZAJ. 41:19
(29) Izaj. 41:19 ma zastosowanie na Tysiąclecie, tak jak to pokazuje kontekst (np. w. 17 i 18; por. Psalm 107; 35; Izaj. 35:6, 7; 44:3; Ezech. 36:25-27; E. tom 15,559, 560; E. tom 17,331 u góry). Tutaj znowu oliwa („drzewo oliwne” – D 798, 799) przedstawia Małe Stadko; a „jedlina, sosna i bukszpan”, tak jak u Izaj. 60:13, przedstawiają odpowiednio Starożytnych Godnych, Wielkie Grono i M.G. Utożsamienie trzech pozostałych klas Tysiąclecia, które są symbolizowane przez trzy pozostałe drzewa wymienione w w. 19, tj. cedry, akacje i mirty, jest podane w P ’67, 24, par. 3, 17, gdzie one są pokazane, że przedstawiają klasy restytucji.
MĘŻOWIE Z EFRAIMA
(30) Sędz. 7:24; 8:3 opisuje pewne wydarzenia, które miały miejsce po pierwszej walce Gedeona (7:19-22) i po wejściu do walki mężów z Neftalim, z Asera i z pokolenia Manasesowego w ściganiu za uciekającymi Madianitami (w. 7:23). Potem Gedeon wydał specjalne wezwanie do mężów z Efraima, aby przyłączyli się do walki przeciwko uciekającym Madianitom i żeby pojmali znaczną część ich uciekającego wojska (w. 24). Uczynili oni to, odnieśli wielkie zwycięstwo i przynieśli głowy dwóch książąt madiańskich do Gedeona poza Jordan na wschód, gdy już przekroczył on i 300 mężów Jordan w pogoni za uciekającymi Madianitami z zachodu na wschód Jordanu (8:4). Mężowie z Efraima ostro tam zganili Gedeona za nie powołanie ich do wojny na czas, by mogli się zaangażować do pierwszej walki (8:1). Jednak jego taktowna odpowiedź, że w rzeczywistości ich zbieranie reszty winogron było większe niż jego winobranie, uspokoiła ich (w. 2, 3).
(31) W Z 4083, 5607 br. Russell wykazał, że Gedeon i jego 300 mężów przedstawiają Jezusa i ostatnich członków Małego Stadka i powiedział on, iż „wielu innych od Małego Stadka będzie zespolonych w pracy niszczenia” (Z 4083, szp. 2, par. 3). Ostatni członkowie Małego Stadka zostali spłodzeni z Ducha w jesieni 1914 i przed jesienią 1916 brali udział w pierwszej walce Gedeona, w walce duchowej od r. 1914 do 1916, która była szczególnie skierowana przeciwko doktrynom o Boskim prawie królów, kleru, arystokracji itd. Dopiero po tym trzy grupy pozafiguralnych Lewitów Wielkiego Grona jako takie (wyobrażone przez mężów z pokoleń: Neftalima, Asera i Manasesa) weszły do walki w r. 1917 przeciwko stosownym błądzicielom wyobrażonym przez Madianitów (Sędz. 7:24; T.P. '47,50, par. 46-48). Oni byli z „wielu innych … zespolonych w pracy niszczenia”.
kol. 2
Jeszcze inni przyłączyli się do walki, ponieważ po zakończeniu się spłodzenia z Ducha w jesieni 1914, Jezus nadal zapraszał do poświęcenia i w ten sposób utworzył czwartą klasę wybranego nasienia Abrahamowego – Młodocianych Godnych wyobrażonych przez mężów Efraima (Sędz. 7:24-8:3; T.P. '47,51-53, do par. 60). Klasa M.G. w niektórych jej jednostkach również wypełniła proroctwo zawarte w typie co się tyczy jej oburzenia i szemrania, że nie była wezwana na czas do zaangażowania się w wyłączny przywilej Małego Stadka brania udziału w pierwszej pozafiguralnej walce Gedeona od r. 1914 do 1916, a zatem że nie była uprzywilejowana Wysokim Powołaniem (8:1). Bóg nie jest zobowiązany dać Wysokie Powołanie lub inne elekcyjne łaski komukolwiek (Rzym. 9:20, 21). Niemniej jednak Bóg przez Jezusa łaskawie rozciągnął na M.G. wielkie przywileje i bardzo wysoki zaszczyt; On taktownie uspokaja ich przez przeciwstawienie małej pracy dokonanej od jesieni 1914 do jesieni 1916 w pierwszej pozafiguralnej walce Gedeona, z wielką pracą dokonaną przez wszystkich wiernych M.G. na całym świecie począwszy od r. 1917 (Sędz. 8:2, 3). M.G. również mieli przywilej dopomagać w drugiej pozafig. walce Gedeona – w walce przeciwko doktrynom o wiecznych mękach i o świadomości umarłych (przedstawione przez madiańskich królów Zebeę i Salmana), która to walka nadal trwa (8:4-21).
DWIE CÓRKI ANNY
(32) 1Sam. 2:21 pokazuje, że w dodatku do Samuela, Anna miała trzech synów i dwie córki. Żona Abrahama, Sara przedstawia zarysy Przymierza Związanego Przysięgą rozwijające Chrystusa, a jej syn Izaak przedstawia Chrystusa, Głowę i Ciało, Nasienie obietnicy (Gal. 4:22-31). Sara jako matka wyobraża duchowe elekcyjne prawdy i sług, którzy stosują je do rozwoju tylko klasy Chrystusowej; ale Rachel, żona Jakuba, wyobraża duchowe elekcyjne prawdy i sług, którzy stosują je do rozwijania dwóch duchowych wybranych klas: (a) klasy Chrystusowej (Józefa, odpowiadającego Izaakowi) i (b) Wielkiego Grona (Benjamina). Natomiast Anna przedstawia elekcyjne prawdy i stosujących je, którzy rodzą trzy wybrane klasy: (a) klasę Chrystusową (Samuela, odpowiadającego Izaakowi i Józefowi), (b) Wielkie Grono (jej innych trzech synów [odpowiadających Beniaminowi, który przedstawia oczyszczone Wielkie Grono jako całość] w przeciwieństwie do Samuela; ci synowie przedstawiają w skończonym obrazie trzy główne grupy oczyszczonego Wielkiego Grona – Gersonickich, Meraryckich i Kaatyckich Lewitów) i (c) M.G. (jej dwie córki; one przedstawiają M.G. w dwóch klasach: (a) tych, którzy znajdują się w epifanicznym ruchu Prawdy i (b) tych, którzy są w innych grupach; ci zaś wśród nich, którzy są wierni, będą przedstawieni w Tysiącleciu jako pozafig. Lewici pochodzący z dwóch synów Gersona, Lobni i Semei – 2Moj. 6:17; 4Moj. 3:18). Widzimy więc, że chociaż Rachel