Teraźniejsza Prawda nr 270-271 – 1973 – str. 70
sprawiedliwych jako pozafiguralnych Lewitów, Psalm 92:13, 14] do ciebie przyjdzie [pozafiguralni Lewici będą przyprowadzeni do Jezusa i Kościoła, 4Moj. 3:6-9], jedlina [Starożytni Godni], sosna [Wielkie Grono], także bukszpan [M.G.] razem [oddając chętną służbę], dla ozdoby miejsca świątnicy mojej” – była to lewicka praca (4Moj. 3:6-9), aby upiększyć świątynię Pańską.
ABEDNEGO W OGNISTYM PIECU
(14) W proroctwie Dan. 3 jest podany opis o doświadczeniu ognistego pieca przez trzech hebrajskich młodzieńców: Sadracha, Mesacha i Abednego. Z 5755, szp. 2, par. 4, 5 wyjaśnia, że obraz, któremu oni nie pokłonią się przedstawia Militaryzm, któremu lud Boży nie pokłoni się przy końcu tego Wieku; a Z 2495, par. 10 do 2496, par. 6 wyjaśnia, że obraz ten przedstawia Kościelnictwo – Bestię i jej Obraz – któremu lud Boży przy końcu tego Wieku nie pokłoni się. Oba zastosowania są rozsądne i wierzymy, że poprawne. Nie jest to przypadkiem, że trzy wybrane klasy ludu Bożego, które odmawiają pokłonu Militaryzmowi i Kościelnictwu przy końcu tego Wieku, są właśnie przedstawione przez trzech hebrajskich młodzieńców odmawiających czczenia Złotego Obrazu. Widocznie ci trzej młodzieńcy przedstawiają trzy wybrane klasy – Małe Stadko, Wielkie Grono i M.G. – które musiały stawiać czoło duchowi Militaryzmu, Papiestwa i Federacji Kościołów Protestanckich i które odmówiły kłaniania się im, choć to postępowanie sprowadziło na nich wielkie cierpienia, szczególnie podczas pierwszej i drugiej fazy Wojny Światowej. Nie tylko liczba hebrajskich młodzieńców w ścisłym zespoleniu w próbujących doświadczeniach nasuwa na myśl te trzy klasy żyjące obok siebie w Żniwie przy końcu Wieku, ale również ich nazwy są doniosłe pod tym względem: Sadrach (królewski) przypomina nam Królewskie Kapłaństwo (1Piotra 2:9); Mesach (gość) przypomina nam tych, którzy są zaproszeni na Wieczerzę Wesela Barankowego (Obj. 19:9); i Abednego (sługa proroka) sugeruje trzecią klasę wybranego ludu Bożego żyjącego przy końcu tego Wieku, tj. M.G., którzy jako klasa poświęconych sług Bożych zostali uświęceni przez Słowo Boże i w wielu jednostkach byli i są oddani posłannikowi Bożemu. Odpowiednie hebrajskie nazwy tych trzech hebrajskich młodzieńców są również znaczące, ponieważ (Dan. 1:6,7,19) Ananijasz (Jah ułaskawił lub łaska Jehowy) nasuwa na myśl Małe Stadko najbardziej ułaskawione przez Boga ze wszystkich Jego wybranych klas; Misael (kto jest tym, czym jest Bóg? – w charakterze) nasuwa na myśl Wielkie Grono, które choć omieszkało osiągnąć Boską naturę, to jednak omyło swoje szaty i wybieliło je we krwi Barankowej (Obj. 7:14); i Azaryjasz (Jah dopomógł lub pomoc Jehowy) nasuwa na myśl M.G., którzy przy końcu tego Wieku jako jedna z wybranych klas Bożych nie tylko otrzymali wielką pomoc od Boga, .ale również oddali i oddają wiele pomocy jako specjalny sługa klasy proroka.
kol. 2
MŁODOCIANI GODNI WŁĄCZENI
DO POZAFIGURALNEGO ELIZEUSZA
(15) 2Król. 2:9,10: „Tedy rzekł Elizeusz: Proszę niech będzie dwójnasobny duch twój we mnie; ale mu on [Elijasz] odpowiedział … tak ci się stanie”. To, że jest coś nie w porządku w tłumaczeniu: „dwójnasobny duch twój”, jest widoczne z faktu, że Bóg nie udzieli dwa razy tyle Swego Ducha innym, co Swojemu wiernemu Małemu Stadku, któremu ze wszystkich stworzeń udziela największą miarę Swego Ducha. Wyrażenie hebr. pe shenayim przetłumaczone tu na „dwójnasób” zachodzi tylko w dwóch innych ustępach Starego Testamentu – u Zach. 13:8; 5Moj. 21:17. U Zach. 13:8 wyrażenie to przetłumaczono na „dwie części”, tzn. na dwie klasy: Małe Stadko i Wielkie Grono (zob. Komentarz Bereański): zaś w 5Moj. 21:17, tak jak w 2Król. 2:9, przetłumaczono je na „dwójnasób” (w polskiej Biblii na „dwojaką część”). Tłumaczenie to jest oczywiście niepoprawne, bo jeżeli np. ojciec w Izraelu miał pięciu synów, to nie podzielił on dziedzictwa na sześć równych części i nie dał dwie części pierworodnemu, a jedną część każdemu z pozostałych czterech synów; pierworodny bowiem zazwyczaj otrzymał przeważającą część dziedzictwa i to prawnie, tak jak obecnie to ma miejsce wśród szlachty Wielkiej Brytanii. To, co następuje miało miejsce w Izraelu w przypadku każdego pierworodnego izraelskiego: Oni tworzyli dwie klasy: stawali się przy śmierci ich ojców głowami ich rodzin, czyli stawali się ojcami rodzin; jak również pozostawali synami. Te dwa stosunki, czyniące pierworodnych dwoma klasami, zdają się być oznaczone przez wyrażenie pe shenayim w 5Moj. 21:17. Widzimy więc, że w tych dwóch ustępach Pisma Św., jedynych w Biblii oprócz 2Król. 2:9, gdzie wyrażenie pe shenayim zachodzi, oznacza ono dwie klasy. I takie zdaje się też być jego znaczenie w 2Król. 2:9: „Niech będą ze mnie dwie klasy [działające] w duchu twoim [we władzy, czyli w urzędzie jako mówcze narzędzie Boże do Izraela]”.
(16) Wielu jest zaznajomionych z faktem, że „on Sługa” nauczał, iż Elizeusz przedstawia Wielkie Grono i Starożytnych Godnych, tj. dwie klasy (Z 3429, 4758, 5772 u góry, par. 3, 5780, par. 2, 5845, 5846; B 297, 298). Zgodnie z tym, 2Król. 2:9 we właściwym przekładzie naucza, że Elizeusz przedstawia dwie klasy. Wielu również jest świadomych faktu, że „on Sługa” nauczał, iż po zamknięciu Wysokiego Powołania w r. 1881 powstanie „podobna klasa” do Starożytnych Godnych i że klasa ta będzie zespolona w nagrodzie i urzędzie wraz ze Starożytnymi Godnymi w Wieku Tysiąclecia (F. 186, par. 1, 2; Z 4836, par. 3-6, 10, 11; 5761,. szp. 2, par. 1 i 2; Księga Pytań 433, 438, 434). Jego więc nauka daje nam łączące ogniwo do całkowitego wytłumaczenia tego tekstu. Oczywiście w pozafigurze 2Król. 2:9,10 Starożytni Godni nie brali osobiście udziału, ponieważ te wiersze w pozafigurze wypełniły się po 16 września 1914, a przed 27 czerwca 1917,