Teraźniejsza Prawda nr 267-268 – 1973 – str. 35
Powinniśmy zauważyć, że ten szereg dowodów podanych z Pisma Św. w powyższych cytatach jest oparty na rozważaniach dotyczących czasu i dlatego dowody te znajdują swoje wypełnienie w r. 1954, 40 lat po r. 1914. One wykazują, że r. 1954 jest datą jasno zaznaczoną w Piśmie Św. i że ona jest czasem na zakończenie okresu Epifanii lub Apokalipsy w jej wąskim lub ograniczonym znaczeniu. Ale tak jak Parusja nadal trwa w jej szerszych znaczeniach po jej zakończeniu w jej wąskim lub ograniczonym znaczeniu w r. 1914, tak podobnie okres Epifanii lub Apokalipsy nadal trwa w jego szerszych znaczeniach po r. 1954, chociaż w tym czasie skończył się on w jego wąskim lub ograniczonym znaczeniu.
PODZIAŁY CZASU W OKRESIE EPIFANII LUB APOKALIPSY
W JEGO SZERSZYM ZNACZENIU
Okres Epifanii lub Apokalipsy w jego szerszym znaczeniu, który zaczął się w r. 1914 i nadal trwa od r. 1954 przez wiele jeszcze lat, ma różne podziały czasu w sobie. Jeżeli chodzi o świat, to okres ten jako Czas Ucisku, który rozpoczął się w r. 1914, ma cztery specjalne zarysy ucisku z zachodzącymi okresami mniejszego ucisku (1Tes. 5:3). Te cztery zarysy ucisku są: (1) Wojna Światowa (włączając I i II Fazę); (2) Rewolucja Światowa lub Armagieddon; (3) Anarchia Światowa; i (4) Ucisk Jakuba.
Ale jeżeli chodzi o lud Boży, to okres ten może być uważany jako dwie części: (1) czas na czynność Kapłaństwa z Kozłem Azazela i (2) czas na czynność Kapłaństwa z oczyszczonymi Lewitami. Czynność z oczyszczonymi Lewitami postępuje w szczególny sposób od jesieni 1954 r., od zakończenia się 80 lat Parusji i Epifanii razem wziętych (1874-1914 plus 1914-1954), kiedy 80 lat oczyszczenia się pozafiguralnej matki po porodzie córki się skończyło, tak jak to zaznaczyliśmy powyżej z 3Moj. 12. W jesieni 1954 r. rozpoczęła się specjalna służba poświadczająca, polegająca na głoszeniu Żydom i poganom poselstwa o Boskim Planie Wieków przedstawionego w tomie I i na budowaniu Obozu Epifanicznego (T.P’31,9, szp. 2; P’30, 15; T.P.’62,88-90).
Poświęceni słudzy Boży w stosunku do stopnia ich oczyszczenia ze splugawień grzechu, samolubstwa, światowości i błędu mają brać udział w ogłaszaniu tego radosnego poselstwa w uznanej przez Boga pracy publicznej. Wielu pozafiguralnych Lewitów dostatecznie oczyściło się, iż można ich zaliczyć do oczyszczonych Lewitów. Inni są tylko częściowo oczyszczeni. Proces oczyszczania jest „sprawą stopniową” (tak jak to jest pokazane w 4Moj. 8:7) i będzie on „skończony przy końcu Epifanii” – w jej szerszym znaczeniu, czyli w okresie „wielkiego ucisku” (Obj. 7:14; E. tom 4,71, 146, 300; T.P. '38,44, par. 54 przy końcu; E. tom 6, 163, par. 1; T.P. '51,6, ost. pyt; T.P. ’62, 86, 87).
kol. 2
Pewna liczba braci zespolona z różnymi „grupami Prawdy” takimi jak Brzask, P.B.I. itd. oraz niektórzy w Wielkim Babilonie, stopniowo odrzucają jeden po drugim poprzednio utrzymywane błędy częściowo lub zupełnie i stopniowo coraz więcej przyjmują niektóre cenne Prawdy ze stołu oświeconego Epifanią. Nasze ochotnicze egzemplarze T.P. i S.B., które z chęcią wysyłamy bezpłatnie na jakiekolwiek nam dostarczone nazwiska i adresy, wykonują wyśmienitą pracę w tym związku i otrzymujemy liczne listy w odpowiedzi na to, pokazujące częściowe oczyszczenie i częściowo wierną służbę Prawdy wobec drugich.
CHRYSTUSOWA BAZYLEJA LUB KRÓLESTWO
Trzecim okresem Wtórej Obecności naszego Pana na ziemi jest oczywiście Królestwo nazwane po grecku basileja (2Tym. 4:1). Oczywiście Królestwo Boże było tematem Jezusa i Apostołów w Nowym Testamencie, a Mojżesza i Proroków w Starym Testamencie. Ponad 120 ustępów w Nowym Testamencie odnosi się tylko w wyraźnych słowach do Królestwa w jego ziemskim wojującym lub przygotowawczym okresie, albo też w jego chwalebnym lub panującym okresie podczas Tysiąclecia. Liczne inne ustępy odnoszą się do Królestwa bez użycia wyraźnego terminu „Królestwo”. Podajemy naszym czytelnikom tylko kilka ustępów do zbadania: (1) w odniesieniu do jego ziemskiego, wojującego lub przygotowawczego okresu: Mat. 3:2; 4:17; 13:24, 31, 33, 41; 16:19; 25:1; Mar. 12:34; Kol. 1:13; i (2) w odniesieniu do jego chwalebnego lub panującego okresu: Mat. 6:10, 33; 8:11; 19:23, 24; Mar. 14:25; Łuk. 1:33; 12:32; 13:28, 29; 17:20, 21; 19:11, 12, 15; Jan 18:36; Dz.Ap. 14:22; 1Kor. 15:24-26, 50; 2Tym. 4:1; Żyd. 1:8; Obj. 1:6; 5:10 (zob. przekłady ERV i ARV co do dwu ostatnich ustępów); Obj 11:15. Według ustępów podanych pod (1) o naszym Panu i Jego Małym Stadku jest słusznie mowa z punktu widzenia ich stanu ziemskiego życia jako o Królestwie Bożym w zarodku. Ale według ustępów podanych pod (2) są oni w ich stanie Boskiej natury, gdy panują nad ziemią, Królestwem Bożym w chwale i mocy. Wiele szczegółów o nich i o spokrewnionych sprawach jest podane w książce pt. „Tysiąclecie” (zob. również naszą ang. broszurę „Królestwo Boże” – wysyłamy ją na żądanie).
Z punktu widzenia Tysiąclecia, 1000 lat panowania Chrystusa nad ziemią, Królestwo (Bazyleja) rozpoczęło się w r. 1874, tak jak to nauczał bardzo zdolnie z Pisma Św. br. Russell w tomach 2, 3 i gdzie indziej. Wielu z ludu Prawdy, włączając niektórych wodzów Brzasku, porzuciło tę naukę Pisma Św. twierdząc natomiast, że 1000 lat panowania Chrystusa zaczęło się w r. 1914 lub w innych datach przeszłości, albo że ono dopiero zacznie się w jakiejś przyszłej dacie. W ang. T.P., nr 509 (dostarczymy ją na żądanie) ponownie potwierdziliśmy i obroniliśmy stosowne nauki Pisma