Teraźniejsza Prawda nr 267-268 – 1973 – str. 29
OKRESY POWROTU NASZEGO PANA
(Dokończenie z T.P.’73,15)
Nasza krótka egzaminacja powyższych czterech ustępów Pisma Św. wykazuje, że słowo epiphaneia oznacza czynność objawienia osób, zasad i rzeczy przez Prawdę świecącą ze szczególną jasnością.
EPIFANIA JAKO OKRES CZASU
Słowo epiphaneia jest użyte w dwóch dalszych ustępach Pisma Św. w cośkolwiek innym znaczeniu, mianowicie jako okres czasu podczas Wtórej Obecności naszego Pana, w którym On będzie objawiał osoby, zasady i rzeczy przez Prawdę świecącą ze szczególną jasnością, tak jak to wykaże rozważanie tych dwóch wierszy:
(1) ,„Abyś zachował to przykazanie, będąc „bez zmazy, bez nagany, aż do objawienia Pana naszego Jezusa Chrystusa, które [to objawienie] czasów swoich [w jego własnych okresach] okaże on błogosławiony, i sam Możny Król królujących, i Pan panujących” (1Tym. 6:14, 15). Św. Paweł nie mógł tutaj mieć na myśli dania tego nakazu Tymoteuszowi jako jednostce, ponieważ Tymoteusz umarł co najmniej 18 stuleci przed nastąpieniem Epifanii. Tak jak Jezus często zwracał się do Swoich naśladowców przez cały Wiek Ewangelii mówiąc do Apostołów, ich przedstawicieli, tak podobnie tutaj Św. Paweł zdaje się zwracać do ludu Pańskiego w ogólności mówiąc do Tymoteusza, szczególnie do sług Prawdy zachęcając ich do pozostania wiernymi aż do tego okresu czasu Powrotu naszego Pana, który on tutaj nazywa objawieniem Jezusa, Jego Epifanią (Kol. 3:4; 1Jana 3:2), a które to objawienie – jak powyższy ustęp Pisma Św. pokazuje – On objawi w jego oddzielnych okresach czasu, kiedy jako Król królów i Pan panów obejmie wielką władzę i przygotuje się do panowania nad ziemią w tysiącletniej chwale (Obj. 11:15-18; 19:6-16; 20:4-6).
kol. 2
(2) „Ja tedy oświadczam się przed Bogiem (wg greck. tekstu: „Zaklinam cię w obliczu Boga”, zob. Diaglott) i Panem Jezusem Chrystusem, który ma sądzić żywych i umarłych w [podczas] sławnym przyjściu swojem i w królestwie [basileia] swojem” (2Tym. 4:1). Pismo Św. zapewnia nas, że Jezus ze Swoją wybraną Oblubienicą będzie sądził umarłych podczas tysiącletniego panowania. Przez umarłych z tego wiersza rozumiemy potępione dzieci Adama bez względu na to, czy są one w procesie umierania, czy też w stanie śmierci (Mat. 8:22; 2Kor. 5:14). Oni więc mają podlegać sądowi – próbie do życia w czasie Królestwa w okresie basileia, tak jak to właśnie naucza 2Tym. 4:1 (zob. również Psalm 72:1-19; 22:28-30; Rzym. 14:9; 1Kor. 15:23-26; 6:2; Jan 5:25-29; Izaj. 29:18, 24; 45:22, 23; Filip. 2:9-11; Obj. 1: 6; 5: 10; 20:4, 6; Mat. 19:28; 20:21; Łuk. 2:34; 22:29, 30; Abd 17-21; Obj. 14:1). Natomiast żywi (czyli upadli aniołowie i nowe stworzenia, z których nikt jako takich nie był nigdy pod wyrokiem śmierci) będą sądzeni, według powyższego ustępu, podczas Jego objawienia się, czyli Jego Epifanii. Stąd jest to okres czasu związany z Wtórym Przyjściem naszego Pana, tak jak basileia (Bazyleja) jest również okresem czasu związanym z Wtórym Przyjściem naszego Pana.
Te dwa więc poprzednie ustępy Pisma Św. nauczają, że słowo epiphaneia, z którego pochodzi nasze polskie słowo epifania, oznacza również okres czasu związany z powrotem naszego Pana, któremu będzie towarzyszyła na ziemi powódź Jego wszystko objawiającej Prawdy, a która nastąpi po Jego powrocie i przed rozpoczęciem przez Niego i Jego Oblubienicę tysiącletniego panowania. Zgodnie z tym widzimy, że obie nasze definicje słowa epiphaneia są właściwe: