Teraźniejsza Prawda nr 288-289 – 1976 – str. 93
aby mogli poprowadzić nawracanych przez siebie do świątobliwości z miłości ku Bogu w poświęceniu, tj. do ich przywileju jako ludu Bożego? A więc widzimy, że ich szatańska doktryna sama przez się była pokarmem na czas słuszny i prowadziła ich, aby pomóc drugim przez „nawrócenie”, ażeby oni przyszyli do stanu, w którym byłaby ona pokarmem na czas słuszny dla nich.
(30) Teraz chcemy podać kilka ogólnych myśli o Janie Wesleyu, którego Boska opatrzność wzbudziła, aby był częścią pozafiguralnego Jakuba, użytą w spłodzeniu pozafiguralnego Asera. On urodził się w Epworth w Anglii 1703 roku, a umarł w Londynie mając 88 lat w 1791 roku. Jego ojciec był kaznodzieją w Kościele Anglikańskim i znanym pisarzem dzieł biblijnych, a jego matka była szczególnie zdolną pomocnicą swego męża. Dzieci tej pary są świetnym przykładem wychowania dobrych dzieci przez dobrych rodziców. Jan i Karol byli najzdolniejsi i najpobożniejsi z tych dzieci. Pierwszy z nich stał się jednym z najprzedniejszych członków gwiazdy filadelfijskiej, a drugi największym pisarzem hymnów wszystkich wieków, dając Kościołowi ponad 6.000 hymnów, przy czym niektóre, jak „Jesus Lover of My Soul” (Jezus Miłośnik Mej Duszy — nr 137 w ang. śpiewniku), znajdują się pomiędzy najpiękniejszymi spośród kiedykolwiek ułożonych hymnów. Pomimo wielkiej zdolności Karola, Jan był nawet zdolniejszy, choć nie jako poeta. Gdy Jan miał sześć lat, to zaledwie uniknął spalenia w domu jego ojca, podpalonym przez niektórych podłych ludzi, przeciwnych kazaniom jego ojca. Do dwunastego roku życia on był uczony przez jego zdolną, mądrą i pobożną matkę, potem kształcił się przez sześć lat w Charterhouse w Londynie, skąd w 1720 r. wstąpił na Uniwersytet w Oxfordzie. W roku 1725 on był wyświęcony na diakona, a w 1726 został obrany członkiem Kolegium Lincolna w Oxfordzie i wyświęcony na prezbitera. W październiku 1726 roku został wykładowcą greckiego i egzaminatorem klas, otrzymał w 1727 roku tytuł M. A. (Master of Arts) a następnie przez dwa lata był pomocnikiem swego ojca w parafii Epworth. W 1729 roku powrócił do Oxfordu. Tam został obrany wodzem „Klubu Świętego”, grona pobożnych studentów, którzy oprócz ich regularnych studiów, oddawali się badaniom greckiego Nowego Testamentu, pościli w środy i piątki, co niedzielę przystępowali do komunii i odwiedzali chorych, ubogich i uwięzionych. Z powodu ich metodycznych religijnych praktyk członkowie tego klubu
kol. 2
byli przezwani „Metodystami”, a ponieważ większość z nich później zaczęła sympatyzować z wielkim religijnym ruchem Wesleya, imię „Metodysta” przeszło na ten ruch i ludzi tego ruchu, jako przezwisko. Od 1729 do 1735 r. Wesley nauczał na Uniwersytecie Oxfordzkim, potem z bratem swym Karolem, jako sekretarz gubernatora Oglethorpe’a, pojechał do Georgia, St. Zj., jako misjonarz Indian i pastor kolonistów, pozostając tam do 1738 roku z marnym powodzeniem i kończąc ucieczką do Anglii.
(31) Dnia 24-go maja 1738 roku na zebraniu w Londynie, zdarzyło się coś, co on nazwał swoim „nawróceniem”. Po powiedzeniu, że ono zdarzyło się na zebraniu, na którym była czytana przedmowa Lutra do Listu do Rzymian, on określa je jak następuje: „Około kwadrans przed dziewiątą wieczorem, podczas gdy on [Luter w swojej przedmowie] określał zmiany, jakie Bóg sprawuje w sercu przez wiarę w Chrystusa, ja czułem moje serce silnie rozgrzane, czułem, że ufam w Chrystusa, samego Chrystusa, dla zbawienia; i było mi dane zapewnienie, że On zmazał moje grzechy, nawet moje, i zbawił mnie od zakonu grzechu i śmierci.” Pan Lecky wskazuje na znaczenie tego wypadku jak następuje: ,,Chyba nie jest przesadą powiedzieć, że ta scena, która miała miejsce na pokornym zebraniu przy ulicy Aldersgate formuje epokę w historii angielskiej. To przekonanie, które wtedy oświeciło jeden z najsilniejszych i najczynniejszych umysłów w Anglii, jest prawdziwym źródłem angielskiego metodyzmu.” (Historia Anglii w Osiemnastym Stuleciu, Tom 2, 588). Było to przez braci z Moraw, że ta zmiana nastąpiła w Wesleyu. Myślimy, że Wesley mylił się używając słowa „nawrócenie” w jego pojęciu tego słowa na określenie tego doświadczenia, ponieważ on przez wiele lat był nie tylko usprawiedliwionym, lecz również poświęconym człowiekiem. Prawdziwe wytłumaczenie tego doświadczenia jest to, że ono było ożywieniem jego nowego stworzenia, które dało mu głębsze i wyraźniejsze przekonanie, niż on kiedykolwiek przedtem miał o jego usprawiedliwieniu i o jego stanie nowego stworzenia, które w nieożywionym stanie on wiele lat posiadał. Jakkolwiek to byśmy nie nazwali, to jednak od tego czasu i nadal Wesley zaczął nową działalność, w której trwał przez blisko 53 lata, aż do 2-go marca 1791 — kilka dni przed jego śmiercią.
(32) Najpierw on ogłosił o usprawiedliwieniu i poświęceniu w doskonałej miłości w kościołach Kościoła Anglikańskiego, jako wyświęcony prezbiter tego Kościoła;