Teraźniejsza Prawda nr 288-289 – 1976 – str. 70
tego świata i Babilonu, jest więc widoczne, że my dotąd żyjemy w Czasie Końca, gdyż te królestwa dotychczas nie zostały zupełnie zdetronizowane a my w nim pozostaniemy aż do 1954 r., aby wykazać jaki jest cel niniejszej uwagi.
Skoro Czas Ucisku i Epifania oznaczają to samo i skoro podczas Epifanii papiestwo ma być zniszczone (2Tes. 2:8), a także królestwa tego świata i Babilon (Obj. 16:18-20; 18:21), a my możemy udowodnić, że Epifania jest czterdziestoletnim okresem, to w takim razie okaże się, że Czas Ucisku, którym kończy się Czas Końca jest okresem czterdziestoletnim i w konsekwencji Czas Końca trwa od 1799 r. do 1954 roku. Poniższe rozważania dowodzą, że Epifania jest okresem czterdziestoletnim:
(1) Paruzja i Epifania występujące w tych samych związkach są nazywane dniami, a każdy z nich oddzielnie jest określany jako dzień – symboliczny dzień. (Łuk. 17:22 – Paruzja była ,,jednym” z dwóch „dni” Syna Człowieczego; w. 26, „dni”; w. 28, „dzień” – Epifania jest dniem objawienia się naszego Pana; 2Tym. 3:1; 2Piotra 3:3). Skoro każdy z nich jest nazywany dniem, a o obydwóch razem mówi się jako o dniach i ponieważ dzień Paruzji trwa czterdzieści lat, to dzień Epifanii podobnie trwa czterdzieści lat.
(2) Dwukrotny czterdziestodniowy pobyt Mojżesza na górze przedstawia te dwa okresy: czterdzieści dni podczas każdego pobytu przedstawiają czterdzieści lat, czterdzieści lat Paruzji i czterdzieści lat Epifanii, góra przedstawia królestwo, do którego Chrystus wstępuje z dwóch punktów widzenia, z punktu widzenia Paruzji i Epifanii.
(3) Czterdziestoletnie okresy Paruzji i Epifanii są potrzebne do wypełnienia symbolicznej nocy trwającej od 1799 r. do 1954 r. i w celu uczynienia z kwietnia 1877 r. dokładnej północy (ponieważ okres od października 1799 r. do kwietnia 1877 r. jest tak samo długi, jak od kwietnia 1877 r. do października 1954 r.) wymaganej przez przypowieść o mądrych i głupich pannach i przez fakty wypełnione w odniesieniu do kwietnia 1877 r., jako czasu, w którym rozległ się okrzyk: Oto Oblubieniec.
(4) Czterdzieści lat wydają się być biblijnym okresem prób dotyczących pewnych zasad, jak: czterdziestoletnie typowe doświadczenia na puszczy, czterdziestoletnie panowanie Saula, Dawida i Salomona jako typowe okresy prób i czterdzieści lat doświadczeń podczas żniw Wieku Żydowskiego i Wieku Ewangelii, przedstawionych przez czterdzieści
kol. 2
dni szpiegowania ziemi itd., itd., itd. Spodziewamy się, że odpowiednio Wielka Kompania i Młodociani Godni jako klasy podobnie będą mieć czterdzieści lat – Epifanię (2Tym. 4:1; Obj. 7:14) – przeznaczonych na okres prób dotyczących odpowiednich zasad.
(5) Wyznaczenie przez Pana dwunastu godzin na dzień pracy (Jan 9:4; 11:9) i przygotowanie wieczoru z przypowieści o groszu, a w konsekwencji nocy (czterdzieści lat) następującej po dniu żęcia (Mat. 20:8) pokazuje, że okres dwunastu symbolicznych godzin następujących po paruzyjnym dniu żęcia (dwunastogodzinny dzień wynoszący czterdzieści lat) musi być tej samej długości, dowodząc tym samym, że Epifania trwa podobnie czterdzieści lat; pierwszy jest nie tylko dniem, a ostatni nie tylko nocą z przypowieści, lecz także dniem i nocą z Ps. 91:5, 6 i 121:6.
(6) Wypełnione fakty sześciu z ośmiu wielkich cudownych dni dowodzą, że istnieje osiem dziesięcioleci (osiemdziesiąt lat), które podobnie wskazują, że pierwsze czterdzieści lat, od 1874 r. do 1914 r., pokrywają się z Paruzja, a następny okres czterdziestu lat pokrywa się z Epifanią od 1914 do 1954 roku.
(7) W 3Mojż. 12 oczyszczanie się matki po urodzeniu syna przez czterdzieści dni przedstawia oczyszczanie Prawdy rozwijającej Maluczkie Stadko i jej sług przez czterdzieści lat Paruzji, podczas gdy oczyszczanie się matki przez osiemdziesiąt dni po urodzeniu córki przedstawia oczyszczanie Prawdy rozwijającej Wielką Kompanię i jej sług podczas osiemdziesięciu lat Paruzji i Epifanii razem, co dowodzi, że Epifania jest okresem czterdziestoletnim.
(8) Ponieważ czas sekretnej obecności naszego Pana (Paruzja i Epifania) jest okresem ciemności w odniesieniu do świata (Izaj. 60:1, 2; 1Tes. 5:1-5; Łuk. 17:26-30; Mat. 24:37-39) i jest symbolicznie nazwany nocą (2Moj. 11:4; 12:29), podczas której dokładnie o północy rozpocznie się Wielki Ucisk, a tym samym zabijanie pozaobrazowych pierworodnych, to dowodzi, że dokładnie w 1914 r. następuje północ, wobec czego 1954 r. musi być jej końcem, jeśli 1874 r. był jej początkiem.
(9) Czterdzieści lat podróżowania Izraela po puszczy ma podwójne zastosowanie zgodnie z tym, co dowodził nasz Pastor: (1) Wiek Ewangelii jako okres symbolicznego podróżowania ludu Bożego (za wyjątkiem wiernych) z powodu jego niewiary podczas Żydowskiego czasu żęcia i (2) okres Epifanii jako czas symbolicznego podróżowania ludu Bożego