Teraźniejsza Prawda nr 285-286 – 1976 – str. 25
INTERESY PIENIĘŻNE DYKTUJĄ POLITYKĘ
Franklin D. Roosevelt natychmiast po jego elekcji w listopadzie 1932 r. odleciał z Chicago do płk E. M. House do Magnolii, Stan Massa., na naradę. Później oznajmił: „W polityce nic nie dzieje się z przypadku, a jeśli coś się zdarza, to możecie być pewni, że w taki sposób zostało zaplanowane”. Jego administracja i polityka były dyktowane głównie przez interesy pieniężne.
Ci sami finansiści, którzy utworzyli System Rezerwy Federalnej zorganizowali także Radę do Spraw Stosunków Zagranicznych (CFR) z wytyczonym celem ustanowienia światowego rządu. Ten potężny, niewidzialny rząd „wtajemniczonych” kontroluje spoza sceny ogólną politykę USA i innych krajów. David Rockefeller, prezes Banku Chase Manhattan, który obecnie faktycznie włada Rezerwą Federalną, jest także prezesem CFR.
Interesy pieniężne CFR powodowały wojny, kontrolowały środki masowego przekazu, wystawiały swoich ludzi na kandydatów obu głównych partii politycznych (oni nie mogli ryzykować straty) i tworzyli inflacje oraz depresje według swojej woli.
SPOWODOWANIE KRYZYSU GOSPODARCZEGO W 1929 R.
Badania Izby (Reprezentantów) nad stabilizacją siły nabywczej dolara jasno wyjawiły, że krach mający miejsce w 1929 r. został zaplanowany w tajemnicy w 1927 r. podczas obiadu Zarządów Rezerwy Federalnej i dyrektorów banków europejskich.
W dniu 6 lutego 1929 r., gdy nastąpiła starannie zaplanowana inflacja, Montagu Norman, dyrektor Banku Angielskiego (opisany jako „walutowy dyktator w skali światowej”), udał się do Waszyngtonu w celu naradzenia się z sekretarzem skarbu Andrzejem Mellonem. Natychmiast po tym Zarząd Rezerwy Federalnej zaczął podnosić stopę dyskontową, przygotowując w ten sposób zaplanowany wybuch finansowego wrzenia.
W dniu 9 marca 1929 r. Paweł Warburg z Zarządu Rezerwy Federalnej poufnie zachęcił „wtajemniczonych” do sprzedaży. Wskazówką dla nich było jego publiczne oświadczenie: „Gdyby orgie nieograniczonych spekulacji rozprzestrzeniły się za bardzo… ostateczny krach jest pewny… mogący wywołać ogólną depresję”.
kol. 2
William Jennings Bryan w Nierozwiązanych monetarnych i politycznych problemach Stanów Zjednoczonych stwierdził: „Kiedy wszystko było gotowe, nowojorscy finansiści wystąpili z wezwaniem do spłaty w ciągu 24 godzin maklerskich pożyczek zwrotnych na żądanie… maklerzy giełdowi i klienci musieli rzucić na rynek papiery wartościowe w celu zdobycia środków na spłatę pożyczek. To naturalnie wywołało krach giełdowy a w konsekwencji bankowy… rychłe wyczerpanie środków pieniężnych i zamknięcie działalności…”.
Zaplanowana depresja wywołała straszne cierpienia w społeczeństwie, wielu utraciło wszystko co posiadali. Ale „wtajemniczeni” korzystali podczas tego naukowo zaprojektowanego krachu. Członek Kongresu, Louis Mc Fadden, przewodniczący Komitetu do spraw bankowych i walutowych w Izbie Reprezentantów wskazał, że depresja „nie była przypadkową”. Ale, że była starannie przemyślanym zjawiskiem… Międzynarodowi bankierzy usiłowali wprowadzić stan desperacji w tym celu, aby mogli następnie wystąpić jako władcy nad nami wszystkimi” (Cytat z raportu Allena, str. 2, 3).
Pewnego razu Tomasz Jefferson ostrzegał: „Wierzę, że instytucje bankowe bardziej zagrażają naszej wolności, aniżeli stałe armie… Jeśli naród amerykański kiedykolwiek pozwoli prywatnym bankom kontrolować emisję waluty, wpierw przez inflację, później przez deflację, to banki i (korporacje, które wyrastają naokoło stopniowo pozbawią ludność wszelkiej własności, aż jej dzieci przebudzą się bezdomne na kontynencie, który podbili ich ojcowie” (Z Encyklopedii Jeffersona, tom l, str. 73).
PRZEJĘCIE ZŁOTA
W dniu 5 kwietnia 1933 r. Roosevelt wydał zarządzenie nakazujące wszystkim Amerykanom odnieść ich złoto w sztabach, monety i walutę pokrytą złotem do swoich banków i wymienić je na walutę nie podlegającą wykupowi za złoto, ale za inny kawałek papieru — za „Banknot Rezerwy Federalnej” lub asygnaty upoważniające do podjęcia srebra (które później zostały także wycofane z obiegu). Banki były zobowiązane do dostarczenia złota do Banku Rezerwy Federalnej, który zmagazynował je w podziemiach Fort Knox. To uniemożliwiło użycie złota jako protekcji przed przyszłą działalnością przechwytywania władzy przez System Rezerwy Federalnej. Droga była