Teraźniejsza Prawda nr 284 – 1976 – str. 15
jako jedyny symbol, zaczęło być wymagane po raz pierwszy w Anglii od około 1642 r. tj. wtedy, gdy ruch Maluczkiego Stadka był już od przeszło stu lat zamieniony w sektę. Prócz tego dwie wielkie rzeczy zostały zaprowadzone przez denominację baptyską i dane w darze chrześcijaństwu, które wypłynęły z szafarskiej doktryny tegoż Kościoła, tj. religijna wolność i zagraniczne misje. Bo gdy nawrócenie jest sprawą serca, nie powodowane zewnętrzną siłą, nie powinno się do niego dążyć przy pomocy zewnętrznej siły jak prześladowanie, lecz przez głoszenie Słowa Bożego; a ponieważ nawracanie drugich jest wielkim posłannictwem Kościoła, zagraniczne misje i krajowa praca ewangelistyczna powinny być podejmowane. Roger Williams przywiózł do Ameryki zasadę religijnej wolności a William Carey, szewc i kaznodzieja baptyski z Moulton w Anglii, zaprowadził zagraniczną pracę misjonarską i sam zaczął pracować jako misjonarz w Indiach. Praca ta była połączona ze znakiem, który poprzedził powrót naszego Pana – opowiadanie Ewangelii ustnie i przez tłumaczenie Biblii po całym świecie na świadectwo wszystkim narodom (Mat.24:14). Ruch Maluczkiego Stadka, nad którym się zastanawiamy jak i powstała z tegoż ruchu denominacja były o wiele srożej prześladowane, aniżeli którykolwiek inny ruch protestancki Maluczkiego Stadka lub protestancka denominacja, a przyczyna tego faktu leży bez wątpienia w tym, że broniono religijnej wolności bez używania do tego prześladowania – ich zasada nawracania uczyniła jej obronę doktrynalną, tak jak ich prześladowania uczyniły ją praktyczną koniecznością.
(7) Przed określeniem członka pozafiguralnego Jakuba, który zapoczątkował ruch Maluczkiego Stadka jaki wodzowie utracjusze koron zamienili na Kościół Baptyski, powinniśmy zwrócić uwagę na fakt, że przy zapoczątkowaniu każdego ruchu Maluczkiego Stadka, który później stał się systemem sekciarskim, chociaż nasz Pan użył jednego specjalnego brata najwybitniej, On zawsze dostarczył mu zdolnego pomocnika, widocznie według zasady przedstawionej w Ewangeliach, gdzie Jezus wysłał Swoich posłańców po dwóch. Tym sposobem Św. Jan miał do pomocy Polikarpa, Ireneusz Tertuliana, Luter Melanchtona, Zwingli Oekolampadiusa, Hubmaier Blaurocka, Serwetus Leliusza (nie Fausta) Socyna, Cranmer Latimera, Browne Harrisona, Fox Barclaya, Jan Wesley Karola Wesleya, Stone Tomasza (nie Aleksandra) Campbella, a Miller Wolfa (w Europie).
kol. 2
I ci bracia pomocnicy nie byli żadną miarą mało znaczącymi pomocnikami. W każdym wypadku oni byli prawie tak owocnymi, jak ich więcej użyci bracia wodzowie.
(8) Bratem z Maluczkiego Stadka, użytym do zapoczątkowania ruchu później obróconego na Kościół Baptyski, był dr Baltazar Hubmaier. Urodził się on w roku 1480 koło Augsburga w Niemczech; poniósł śmierć męczeńską na stosie 1528 roku, w Wiedniu w Austrii. Hubmaier był człowiekiem wykształconym i jeszcze jako katolik, był uważany jako następny dyskutant po doktorze Ecku, najzdolniejszym katolickim oponencie Lutra. W latach 1512- 1516 był księdzem i profesorem w Ingolstadt. W tym ostatnim roku został głównym kaznodzieją katedry ratyzbońskiej w Regensburgu (zwanym Ratyzboną). W r. 1521 został głównym księdzem w Waldshut, w dolnej Austrii gdzie panowała więcej liberalna atmosfera aniżeli w Regensburgu. W marcu 1523 r. publicznie przeszedł na protestantyzm i natychmiast zaczął głosić, że tylko prawdziwie nawróceni – ci, którzy odłączyli się od grzechu, błędu, siebie i świata a przyjęli samego Chrystusa za ich Zbawcę i Głowę – stanowili lud Boży – Kościół. W tym samym miesiącu zwiedził Zurych i nawrócił Zwingliego do swej idei z ostatecznym unieważnieniem chrztu niemowląt. Lecz dwa lata później Zwingli zauważył, że taka nauka wypróżniłaby kościół państwowy, w którym on prowadził swoją pracę reformatorską, odstąpił zatem od tej nauki a później stał się jej najsilniejszym przeciwnikiem. W październiku 1523 r., Hubmaier pojechał do Zurychu na drugą konferencję i popierał Zwingliego w sporze z katolickimi teologami. W Zielone Świątki 1524 r., miasto Waldshut przyjęło doktryny Hubmaiera zgadzając się stać w obronie jego i jego doktryn, przeciw opozycji rządu austriackiego, który nie znosił żadnej „herezji”. Po kilku miesiącach opozycja ze strony rządu zmusiła go do opuszczenia miasta, lecz w październiku znów powrócił jako uznany wódz religijnych i politycznych idei tego miasta.
(9) Hubmaier głęboko odczuwał cierpienia i krzywdy ponoszone przez niemieckich wieśniaków; i on ułożył 12 słynnych artykułów zawierających ich zażalenia. Te artykuły godne mądrego prawodawcy ateńskiego Solona były przedstawione szlachcie i niemieckiej publiczności. Ale w walce o ich prawa, nie radził im używania przemocy. Lecz fanatyk Tomasz Munzer namówił ich do wojny włościańskiej (1525 r.), która była dla nich fatalną