i dla drugich. Biblia nie jest zbiorem, pism ludzkiej mądrości, „albowiem nie z woli ludzkiej przyniesione jest w starożytnym czasie proroctwo, ale od Ducha Świętego pędzeni będąc,
kol. 2
mówili święci Boży ludzie” (2Piotra 1:21, przekł. ASV). Modernizm i niewiara niszczą czystość i moc Słowa Bożego; one zastępują wiarę łatwowiernością.
B.S. '74,14.

kol. 1

OFIARY KSIĄŻĄT
WIEKU EWANGELII

(4Moj. 7:66-8:4; ciąg dalszy z T.P. '75,96)

      Na przykład nauką jaką Kościół Metodyski przyjmuje jako nawrócenie jest pokuta za grzechy i przyjęcie Chrystusa jako Zbawiciela. Do pokuty za grzechy i przyjęcia Chrystusa jako Zbawiciela, baptyści dodają jeszcze coś więcej, a mianowicie: odwrócenie się od siebie i świata a przyjęcie Jezusa jako swego Pana, a to oznacza poświęcenie. Ale nawrócenie według nauki biblijnej, ma nawet obszerniejsze znaczenie, aniżeli oni to pojmują. Albowiem w dodatku do tego co oni przyjmują za nawrócenie, są dołączone wszystkie części życia chrześcijanina, zawierając wyrobienie charakteru na podobieństwo naszego Pana. Innymi słowy, biblijne znaczenie nawrócenia się obejmuje to wszystko, co człowiek czyni gdy się odwróci od grzechu, błędu, siebie i świata, a nawróci się do Boga i trwa w tym tak długo, aż charakter jego zostanie skrystalizowany na podobieństwo Boże. Z tego możemy widzieć, że pogląd baptystki na nawrócenie, chociaż niezupełny, jest więcej prawdziwy, aniżeli pogląd Metodyskiego Kościoła. Z ich poglądu widzimy, że bezinteresowna miłość jak również wiara, wchodziły w ich szafarską doktrynę; ponieważ dwoma zaletami, które pobudzają człowieka do ofiarowania się, są: wiara, która ufa chociaż nie może wyśledzić Boga i bezinteresowna miłość do Boga. Dlatego baptyści są właściwie reprezentowani przez pokolenie na północ od przybytku – reprezentujące Miłość jako czwarty przymiot Boski. I oni są właściwie pierwszą denominacją na północy pozafiguralnego Przybytku, ponieważ miłość jest ześrodkowana w ofiarowaniu a ofiarowanie jest podstawą do przyszłego wzrostu w miłości. Podobnie prezbiterianie są pierwszymi na wschodniej stronie pozafiguralnego Przybytku, ponieważ ich szafarską doktryna – śmierć Chrystusowa za nas i nasze przyswajanie jej przez wiarę, jak to jest symbolizowane w Wieczerzy Pańskiej – jest głównie nauką pokoleń stojących na pozafiguralnym wschodzie, mocą Bożą za nas – głosimy „Chrystusa ukrzyżowanego…który jest mocą Bożą” (1Kor. 1:23,24). Tak i doktryna
kol. 2
o urzędzie naszego Pana jako Boskiego specjalnego Przedstawiciela zanim, stał się człowiekiem, gdy był człowiekiem i po jego istnieniu jako człowieka – tj. szafarska doktryna Kościoła Greckokatolickiego, jest główną doktryną tych, którzy formują tajemnicę, jako główne wyrażenie mądrości Bożej, a przeto daje Greckokatolickiemu Kościołowi pierwsze miejsce wśród denominacji na południu pozafiguralnego Przybytku. Na ostatek, doktryna usprawiedliwienia z wiary, szafarska doktryna Kościoła Luterańskiego jest główną doktryną tych pokoleń, które znajdują się na pozafiguralnym zachodzie Przybytku, przedstawiając sprawiedliwość Bożą i daje Kościołowi Luterańskiemu pierwsze miejsce między denominacjami na zachodzie pozafiguralnego Przybytku.

      (6) Jasne zrozumienie szafarskiej doktryny baptystów daje nam możność natychmiastowego zauważenia dlaczego oni przywiązują tak wielkie znaczenie do chrztu tylko dla dorosłych i dlaczego w późniejszych latach zaczęli oni nalegać na zanurzenie jako właściwą formę chrztu z wody. Jest samo przez się widoczne, że niemowlę nie mogłoby doświadczyć nawrócenia w baptyskim znaczeniu tego słowa; ponieważ tego rodzaju nawrócenie, jak oni rozumieją, wymagało dojrzałego wieku, w którym jest rozwinięty umysł i serce, czego niemowlę nie posiada. Przeto widocznym jest, że tylko ten, kto doświadczył nawrócenia w ich znaczeniu tego słowa, mógł rzeczywiście symbolizować je. Oni zatem nauczali, że tylko nawróceni mają przyjmować chrzest z wody, a ta zasada wyklucza chrzest niemowląt. Przeto od samego początku ruchu Maluczkiego Stadka, który został później zamieniony na denominację baptyską, uważano chrzest niemowląt za nieważny. Odmawiano chrztu niemowlętom już w 1520 r. przez tak zwanych „Zwikau proroków”, którzy poprzedzali ruch Maluczkiego Stadka rozpoczęty w marcu 1523 r. Bracia w tym ruchu nie nalegali na zanurzenie w wodzie jako właściwy symbol, lecz pozostawili wybór każdej jednostce czy woli być pokropiona, zlana czy zanurzona. Zanurzenie

poprzednia strona – następna strona