Teraźniejsza Prawda nr 73 – 1934 – str. 95
i Onego sługę w zakresie rządzenia jako Jego specjalnych przedstawicieli, to jednak ci przedstawiciele są używani w celu usługiwania a nie rządzenia, tak w Kościele powszechnym jako też w kościołach miejscowych. Pan nie polecił Kościołowi powszechnemu rządzenia nad kościołami miejscowymi, ani też nie polecił żadnemu miejscowemu kościołowi rządzenia nad innymi kościołami miejscowymi lub nad Kościołem powszechnym. Poza temi trzynastoma osobami powyżej nadmienionymi, którzy mieli pewne władze rządzenia polecone im pod nadzorem Chrystusowym W Kościele powszechnym, Jezus pozostawi) każdy kościół wolny od rządzenia nim przez którykolwiek inny kościół i wolnym pod Nim, jako Głową, aby rządził wszystkimi własnymi sprawami według swego wyrozumienia Jego woli. To pokazuje, że tak jak każda eklezja (zbór czyli kościół) jest panią w swoim gronie, poddaną według swego wyrozumienia woli Pańskiej. To więc czyni Chrystusa monarchą każdego zboru w jego pokrewieństwie do Niego, a każdy zbór demokracją w odróżnieniu do siebie a innych osób, zborów lub zborowych organizacji. Z powyższego widzimy, że nasz Pan użył dwunastu Apostołów, aby związywali i rozwiązywali we wszystkich kościołach i w Kościele powszechnym i aby zarządzali pracą Kościoła powszechnego. I On użył Onego Sługę do wytłumaczenia wszystkich rzeczy, tak związanych i rozwiązanych i aby zarządzał pracą Kościoła powszechnego. To oni kilkakrotnie uczynili w swoich względnych Żniwach, jako pozafiguralny Eleazar. Nasz Pan używa i innych specjalnie upoważnionych sług, aby dawali pokarm na czas słuszny, lecz nie do rządzenia pracą Maluczkiego Stadka, lub względem pracy onegoż chociaż byli i są przez Niego używani z upoważnieniem do pracy dla osób Usprawiedliwionych, Wielkiemu Gronu i Młodocianym świętym.
(82) W dwóch poprzednich paragrafach daliśmy w skróceniu określenie organizacji Kościoła, powszechnego i miejscowego i w skróceniu wyjaśniliśmy rząd kościelny, który jest z Boskiego upoważnienia dla Kościoła powszechnego i dla miejscowych kościołów. W tern traktowaniu, między innym i rzeczami omawialiśmy rzeczy, które stanowią szafarską doktrynę: Kościoła kongregacyjnego. Ta doktryna szafarską może być określona jak następuje: Każda eklezja czyli zgromadzenie, zbór ludu Pańskiego jest pod Chrystusem jako Głową panią swych własnych spraw, zupełnie niezależną od wszystkich innych osób, zborów i zborowych organizacji, lecz uznaje swoje związki z innymi w Chrystusie dla chrześcijańskiej społeczności i pomocy. Tę doktrynę uważamy za prawdę biblijną. Ona potwierdza, że w pewnym znaczeniu każde zgromadzenie jest absolutną monarchią – Chrystus zaś jest absolutnym Władcą. Ona potwierdza, w innym znaczeniu, tj. we wzajemnych stosunkach członków, stanowiących zbór, jako zgromadzenie świętych – że zbór pod Chrystusem jest prawdziwą demokracją, rządzącą się swymi sprawami przez wszystkich lub większość swoich członków. Ona odrzuca wszystkie zewnętrzne osoby i kościoły lub kombinacje kościołów od prawa i praktyki dyktowania albo rządzenia sprawami zboru, chociaż zbór przyjmuje innych chrześcijan i zbory do chrześcijańskiej społeczności i jedności ze sobą w Chrystusie i jest gotowy pomagać im w Panu. Ta doktryna jest w skróceniu zrozumiana w wyrażeniu, kongregacjonalizm lub eklezjastycyzm (pierwsze słowo z łacińskiego a drugie greckiego pochodzenia)?
(83) Ta doktryna może być udowodniona Pismem świętem jest to więc niewątpliwym faktem, że zbory zakładane przez Apostołów rządziły swemi własnymi sprawami i to pod dyrektywą Jezusa i Apostołów, którzy między innymi rzeczami byli zobowiązani do „związywania” właściwego rządu kościelnego w zborach. Apostołowie w używaniu tej władzy związywania radzili i zezwalali na obieranie urzędników zborowych przez zbór: (1) diakonów – tj. siedmiu diakonów (Dz.Ap. 6:1-6) i diakonów zborowych do zbierania ofiar i zanoszenia je ubogim świętym w Jeruzalemie (2 Kor. 3:18,19,23; greckie słowo cheirotoneo, jest dobrze przetłumaczone w tern miejscu w polskiej Biblii, a mianowicie „obrany przez głosy”, to znaczy, że wybrany przez podniesienie ręki) i (2) starszych ( Dz. 14:23; w tym miejscu cheirotoneo jest źle przetłumaczone „postanowili”). Za poradą św. Pawła zbory decydowały sprawy interesowe, tj. aby dać ofiarę ubogim świętym i aby naznaczyć osoby, któreby zbierały kolektę i doręczały te pieniądze ( Kor. 8:1-24). Przeto widzimy, że z zezwolenia apostolskiego zbory decydowały swoje sprawy interesowe. Dalej znowu, według polecenia Chrystusowego (Mat. 18:15-17) administracja karności jest w rękach zboru i przyjęte napomnienie do Koryntian od św. Pawła, aby jednomyślnie zastosowali karność do wszetecznego brata (1 Kor. 5:1-13) dowodzi,
kol. 2
że ten zbór wymierzał karność. A że ten zbór przez głosowanie przyjął tego brata na powrót do swej społeczności, gdy pokutował (2Kor. 2:5-10) dowodzi, że zbór decydował, którzy ludzie mają, a którzy nie mają być przyjęci do ich społeczności. Zbory także wysyłały misjonarzy (Dz. 13:1-3). Te pięć faktów – (1) zbory obierają swoich, starszych i djakonów, (2) załatwiają interesa, (3) wymierzają karność, (4) przyjmują ludzi do społeczności i (5) wysyłają misjonarzy, wszystko to za zezwoleniem naszego Pana i Apostołów dowodzi, ze pod nadzorem naszego Pana, każdy zbór był szafarzem swych własnych spraw. Doktryna ta jest również dowiedziona przez doktrynę, że kapłaństwo składa się z poświęconych wietrzących (1 Piotra 2:5, 9), co znaczyłoby, że indywidualne członki zboru miałyby równe prawa kapłańskie, a przeto prawo załatwiania swoich pospolitych spraw jednogłośnie albo przez większość, tj, przez kongregacyjne rządzenie. Ta doktryna jest także prawdziwą, ponieważ ona prowadzi lepiej niż jakakolwiek Inna metoda rządu kościelnego do upoważnionego przez Boga sposobu wyrobienia zalet na podobieństwo Chrystusowe, wymaganych w ludzie Bożym w ich pokrewieństwach jednych z drugimi (Rzym. 8:29; 12:2-8). Dlatego każdy zbór z postanowienia Boskiego jest demokracją w swem rządzie, dając równe prawa wszystkim swoim członkom w prawach kościelnych, które to fakty są zupełnie zgodne z rozmaitością talentu, osiągnięć, funkcyj itd., posiadane przez różnych członków zboru; tak jak demokracja Amerykańska jest zogdna według miary rozmaitego talentu, osiągnięcia funkcyj itd. obywateli amerykańskich, z których wszyscy mają przynajmniej teoretycznie równe prawa wobec prawa krajowego. Kościół kongregacjonalny wierzy w to teoretyczne uznanie równych praw członków zboru w urządzie zborowym, na tej podstawie, że kapłaństwo składa się z poświęconych członków i to stanowisko dało mu miejsce na pozafiguralnym zachodzie pozafiguralnego Przybytku, tj. broni on Sprawiedliwości, która jest jego główną doktrynalną myślą.
(Ciąg dalszy nastąpi).
BEREAŃSKIE PYTANIA DO POWYŻSZEGO PRZEDMIOTU
(74) Jak pozafiguralny Elisama zbił następujące argumenty papieskich kontrowersjonistów: (1) Że usprawiedliwienie znaczy uczynić człowieka sprawiedliwym, przez dobre uczynki; (2) Że uczynki Zakonu, których Apostoł Paweł mówił, że nie mogą usprawiedliwić miał na myśli uczynki z obrzędów zakonnych, a nie z dziesięciu przykazań; (3) że sama natura dobrych uczynków jest, aby usprawiedliwić; (4) że Bóg nie dałby zakonu z ofertą żywota, gdyby człowiek nie mógł urzeczywistnić tejże oferty; (5) że wiara sama nie jest wystarczająca, aby usprawiedliwić; (6) że sprawiedliwość jednego nie mogłaby usprawiedliwić drugiego?
(75) Jak pozafiguralny Elisama zbił następujące argumenty papieskich kontrowersjonistów; (7) Że Bóg nie dozwoliłby Kościoło-wi błądzić o usprawiedliwieniu; (8) że dobre uczynki są warunkiem dostania się do nieba; 9) Że zasługa Chrystusowa nie zadowalnia sprawiedliwości, lecz jest to wylanie miłości w serce, które czyni sprawiedliwym; i (10) że katolicka doktryna o usprawiedliwieniu jest prawdą, ponieważ przychodzi z Boskiego nieomylnego „źródła”? Jaki był charakter zbijań pozafiguralnego Elisama?
(76) Co pozafiguralny Elisama na końcu ofiarował? Jak on użył naukę o usprawiedliwieniu z wiary w pobudzeniu do uwielbienia Boga i Chrystusa? Do wiary, nadziei, mdłości i posłuszeństwa? Do pocieszania? Do samokontroli i cierpliwości? Do poświęcenia? Do wzmocnienia? Do radości? Do przebaczania? Do rodzicielskiej dobrotliwości, cierpliwości i litości? Do miłości ku grzesznikom? Do pokory? Do szczerości? Do sprawiedliwości? Do męstwa? Do odwagi przed śmiercią? Do braterskiej miłości? Do nienawiści grzechu? Tak czyniąc, do czego on zastosował doktrynę o usprawiedliwieniu z wiary?
(77) Jakie właściwe miejsce dała ta doktryna luterańskiemu Kościołowi? Dlaczego? Jak powinniśmy czuć się względem usług pozafiguralnego Elisama?
(78) W łączności z jakimi doktrynami co się tyczą papiestwa złożyły ofiary te pięć grup protestanckich utracjuszy koron, nad któremi dotąd zastanawialiśmy się? Udowodnij to w każdym wypadku. Jak ta rzecz się ma względem tych innych pięciu grup wodzów protestanckich utracjuszy koron?
(79) Nad jaką grupą książęcych ofiar zastanowimy się następnie? Kto reprezentował ich ofiarników? Co słowa Gamaliel i Peda-sur znaczą? Jak ich znaczenia stosują się pozafiguralnie? W której figurze jest Kościół kongregacjonalny opuszczony? Gdzie on należy w tej figurze? Dlaczego? W których denominacjach jest jego specjalna nauka przyjęta? W jakiej figurze jest on przedstawiony? Przez które pokolenie?
(80) Jaka figura ilustruje Kościół organizacyjnie? Czym jest Kościół z tego punktu zapatrywania? Co jest przedstawione przez kręgosłup ludzki? Przez siedm kręgów karkowych, dwanaście kręgów grzbietowych i ich dwanaście par żeber? Pięć kręgów lędźwiowych? Kość krzyżową i kość ogonową? Prawe ramię i prawą ręk4? Lewe ramię i lewą rękę. Prawą nogę i stopę? Stopy odrębnie Od nóg?