Teraźniejsza Prawda nr 72 – 1934 – str. 75
Rzym. 3:25, 26); (5) Że pokutującemu grzesznikowi, który serdecznie wierzy w tę obietnicę są mu odpuszczone grzechy i otrzymuje przypisaną sprawiedliwość Chrystusową, jako swoją sprawiedliwość, ( Rzym 3:28; 4:22-24; 10:4; 1 Kor. 1:30; Filip. 3:9 ); (6) Że usprawiedliwienie jest dziełem Bożym, a nie naszym, a przeto jest zobowiązujące i poczytane czyli przypisane przez Niego, a nie dokonywa się aktualnie w nas lub przez nas, tj., że nie usprawiedliwiamy samych siebie i nasze usprawiedliwienie nie czyni nas aktualnie doskonałymi, ale tylko poczytuje nas za doskonałych (Rzym. 8:33; 3:28; 3:20, 26; Gal. 2:16; 3:10-12, 21, 22; Filip. 3:9; 1 Jana 1:7-10; 2:1, 2) i (7) że w usprawiedliwieniu wiara jest poczytana za sprawiedliwość, ponieważ zatrzymanie sprawiedliwości Chrystusowej za swoją, jest jedynym wymaganiem, jakie Bóg żąda od pokutującego grzesznika, by mógł być usprawiedliwionym, (Rzym. 3:28; 4:3-25; 5:1; 10:4, 10; 1 Kor. 1:30; Gal. 2:16,17). Zgodnie z powyżej przytoczonymi twierdzeniami, pozafiguralny Elisama używał i bronił tego twierdzenia, że Bóg jest źródłem i skuteczną przyczyną usprawiedliwienia, że Chrystus jest zasłużoną przyczyną i że wiarą jest tegoż pośrednią przyczyną. Rzeczywiście, że to jest prawdziwą i biblijną doktryną, a z powodu tych jej elementów jako część składowych jest ona najgłówniejszą doktryną Pisma świętego. Sama natura tejże doktryny była przyczyną, że jej obrońca – Luter – zadał najcięższy cios papiestwu, jaki kiedykolwiek był zadany przez innych Reformatorów. Ażeby więc to oświadczenie uwidocznić, będzie dobrze, gdy się przyjrzymy niektórym objawom papiestwa.
(62) Papiestwo w swojej organizacji, naukach i praktykach nie może być właściwie zrozumiane, chyba, że się je pozna jako Antychrysta. Jako Antychryst, ono jest szatańskiem sfałszowaniem organizacji, nauk i praktyk Chrystusowych. Innemi słowy, Szatan skaził w fałszywych formach całą organizację, nauki i praktyki Chrystusa (Głowy i Ciała) w zupełności. Między innymi rzeczami w papiestwie Szatan sfałszować całkowite zarządzenie Tysiącletnie na podźwignięcie z upadku ludzkości, oraz sfałszował czas, w którym miało się to wykonać, przeznaczając go w Wieku Ewangelji. Pismo święte jasno poucza, że potem, gdy zasługa Chrystusa w Tysiącleciu uwolni świat od wyroku Adamowego, wtedy świat przez kapłańską, królewską, proroczą, pośredniczą, rodzicielską, uzdrawiającą i sądowniczą usługę Chrystusa stopniowo osiągnie aktualne – nie poczytane – usprawiedliwienie i to przez uczynki, gdy zaś dla celów Wieku Ewangelji. Pismo święte uczy, że usprawiedliwienie jest z wiary, odrębne od dobrych uczynków. Takie papieskie zmienienie „czasów i praw” wprowadziło za sobą niezliczone błędy, wszystkie mniej lub więcej stojące w sprzeczności z usprawiedliwieniem z wiary. Tym więc sposobem ideja katolików usprawiedliwiających samych siebie przez uczynki i otrzymanie przez nie przebaczenie z win i kary za grzechy jest sama w sobie fałszywą, ponieważ fałszywie przedstawia pewne Tysiącletnie ofiary za występek, i, rozumie się, jest błędem ze względu na obecnie działające usprawiedliwienie z wiary. Przekreślenie światu w Tysiącleciu przekleństwa, Adamowego, jest fałszywie przedstawione przez papieski chrzest z wody, który jest przedstawiony jakoby oczyszczał z grzechu pierworodnego i z grzechów przed chrztem popełnionych. Chrystus w Tysiącleciu jako Król, Prorok, Lekarz, Rodzice, Pośrednik i Sędzia, jest fałszywie przedstawiony, przez odnośne tytuły, jakie sobie papiestwo przypisuje. Msza jest fałszywą ofiarą kościoła, jako część ofiary za grzech. Czyściec fałszuje chłosty królestwa, które będą oczyszczać z mniej lub więcej czynienia złego. Pokuta fałszuje prawdziwy żal, wyznanie i zadośćuczynienie za zło popełnione w Tysiącleciu. Zakonnicy i zakonnice są sfałszowaniem Starożytnych i Młodocianych Świętych Tysiąclecia. Śluby pierwszych i pustelnicze życie drugich, jest sfałszowaniem ślubów ofiarowania i samozaparcia się Starożytnych i Młodocianych Świętych. Zaliczeni w poczet błogosławionych są fałszywem Wielkiem Gronem Tysiąclecia, a kanonizowani są fałszywem Małem Stadkiem Tysiąclecia. Tak zwane dobre uczynki katolików jak np. posty, modlitwy, pielgrzymki, odpusty, jałmużny, ofiary itd. są fałszywymi
kol. 2
dobrymi uczynkami klasy restytucyjnej. Katolickie modlitwy do świętych są sfałszowaniem modlitw klasy restytucyjnej do Kościoła w Tysiącleciu, gdy zaś ich modlitwy do Marii i Piotra są bardzo możliwie fałszywymi modlitwami do tych dwóch z pośród świętych, z których jeden ma być po prawej, a drugi po lewej stronie naszego Pana. Wstawianie się papieskich świętych jest sfałszowaniem pośrednictwa świętych Tysiąclecia. Odpuszczanie grzechów (odpusty) są fałszywem przebaczeniem w Tysiącleciu za grzechy popełnione z powodu słabości albo nieświadomości. Bierzmowanie jest fałszywym posileniem, jakie będzie udzielone klasie restytucyjnej w Tysiącleciu. Wyświęcenia są sfałszowaniem uczynienia kapłanów z poświęconych w Wieku Ewangelii. Ostatnie namaszczenie jest sfałszowaniem ostatniej pomocy udzielonej przez Chrystusa klasie restytucyjnej przed małym okresem przy końcu Tysiąclecia. Ceremonia małżeństwa może być sfałszowaniem uczynienia świata jedno z Chrystusem (Izaj. 62:5). Tradycja jako część przepisu i źródła wiary i praktyki jest sfałszowaniem objawień tyczących się wiary i praktyki, jakie będą dane w Tysiącleciu. Papieskie pojęcie wiary, jako jedyne wierzenie jest sfałszowaniem wiary Tysiąclecia, która nie będzie wiarą bez wierzenia. Papieskie czczenie relikwii, obrazów i posągów świętych jest sfałszowaniem czczenia czynów i charakterów prawdziwych świętych przez klasę restytucji. A papieskie święta są sfałszowaniem radości klasy restytucyjnej w błogosławieństwie udzielonym przez Chrystusa (Głowę i Ciało) w jego rozmaitych pamiętnych czynach. Gdy ktokolwiek spojrzy na te różne części papieskiego fałszerstwa, to zauważy mniej więcej pewien związek pomiędzy temi częściami a papieską doktryną usprawiedliwienia przez uczynki; ponieważ te wszystkie rzeczy są w papiestwie tak nauczane, aby były użyteczne ku otrzymaniu odpuszczenia grzechów i życia wiecznego dla rzymsko – katolików. Przeto cały papieski sposób zbawienia jest zupełnie przeciwny doktrynie o usprawiedliwieniu z wiary. Jeżeli ta druga przemaga, to pierwsza upada, jeżeli zaś pierwsza przemaga, to druga upada. W nauce o usprawiedliwieniu z wiary widzimy Mądrość Bożą zaraz na początku protestanckiej reformacji, która stanęła w opozycji przeciw papieskiemu sposobowi zbawienia tj. usprawiedliwieniu przez uczynki.
(63) Członkiem pozafiguralnego Jakóba, przez którego ruch reformacyjny mający za główny temat doktrynę o usprawiedliwieniu z wiary był zapoczątkowany, jest Marcin Luter, który równocześnie był bohaterem całej Reformacji. Marcin Luter urodził się w Eisleben, Saksonji, prowincji Niemiec, dnia 10 listopada 1483 roku i tamże umarł dnia 18 lutego 1546 roku. Ojciec jego był górnikiem, później kamieniarzem. Młody Marcin pobierał najpierw nauki w Magdeburgu, a później (1498-1501) w Eisenach, gdzie musiał zarabiać śpiewem na swoje utrzymanie według dawnego zwyczaju ubogich studentów, aż nareszcie zaopiekowała się nim pewna zamożna pani Urszula Cotta. W roku 1501 wstąpił na uniwersytet w Erfurcie, jako słuchacz fakultetu prawa, który ukończył z dyplomem w roku 1505 i w tym samym uniwersytecie rozpoczął dawać swoje wykłady. Tego samego roku, pomimo sprzeciwu rodziców, wstąpił do zakonu Augustianów. W roku 1507 został księdzem, a następnego roku został profesorem filozofii w nowo założonym uniwersytecie w Wittenbergu w Saksonii. Następnie udał się do Rzymu w roku 1510 w interesie swego zakonu. W roku 1512 zdobył Doktorat Pisma Świętego, a ten stopień dawał mu prawo wykładania i pisania w zakresie Biblii w całym Chrześcijaństwie. Odtąd więc wykładał Pismo święte w tym uniwersytecie. Nareszcie dnia 31go października 1517 roku, przybił Luter na drzwiach frontowych kościoła na zamku w Wittenbergu, 95 tez, jako protest przeciwko bezwstydnemu handlowaniu odpustów przez Tetzla. Wkrótce potem, jego tezy wywołały wielkie zainteresowanie i ogólne wzburzenie nie tylko w Niemczech, lecz w całym Chrześcijaństwie Europy i spowodowały Reformację. Papież Leon X potępił ostro jego tezy, jako kacerskie. W roku 1519 Luter prowadził spór z Dr. Eck, rzymskim obrońcą o władzy papiestwa, a w roku 1520 wydał dwa dzieła, które wielce pomogły Reformacji: (1) „Do chrześcijańskiej szlachty narodu niemieckiego,