Teraźniejsza Prawda nr 70 – 1934 – str. 36
skutek. Z gotowości opuszczenia niebios przez naszego Pana i; stania się człowiekiem, ażeby tylko przypodobać się Bogu i Ojcu i wykonać Plan Jego, oni brali przykład napominając swoich słuchaczy ażeby uniżali się, by tym sposobem mogli podobać się Bogu i wypełniać zamiary Jego.
(12) Biorąc przykład z Chrystusowego poświęcenia się w Jordanie, na ofiarę Bogu w celu wypełnienia Planu Bożego zachęcali swoich słuchaczy, by się poświęcali Bogu i sprawom Jego. A że Chrystus służył wiernie sprawie Bożej, głosili, że i słuchacze ich powinni również wiernie służyć sprawie Bożej. Wskazywano, że ponieważ Chrystus rozwinął i objawił w Swojej urzędowej pracy wiarę, nadzieję, samokontrolę, cierpliwość, pobożność, braterską miłość, miłość (bezinteresowną), pokorę, prostotę, pracowitość, samo-ofiarniczość, długo-cierpliwość, miłosierdzie, szczodrobliwość, umiarkowanie, skromność w życiu, pokój, radość, cichość, posłuszeństwo, gorliwość, łagodność, wierność itp. dlatego oni zachęcali swoich słuchaczy do uprawiania tych wszystkich owoców i zalet Ducha Świętego. Pod tymi względami przedstawiali Co za przykład do naśladowania w tych cnotach L to było wielkiem ćwiczeniem w sprawiedliwości. Gdy kładli nacisk na śmierć Chrystusową za grzech ludzki, oni wyciągali z tego lekcje, iż obowiązkiem Chrześcijanina jest, by kładł życie swe dla Boga i na korzyść Jego Planu. Gotowość i natychmiastowe oddanie się naszego Pana, by dokonać swojej urzędowej pracy były powodem nawoływania słuchaczy, by byli gotowi i posłuszni w spełnianiu rozkazów Bożych. Okazanie przez naszego Pana wielkiej ufności w Bogu przy śmierci, gdy polecił swoją przyszłość i prawa życiowe w ręce Ojcowskie, posłużyły za dobry tekst do zachęty słuchaczy, by i oni tak samo czynili. Na śmierć Chrystusową wskazywano, jako na objaw wielkiej miłości Ojca i Syna względem rodzaju ludzkiego, napominając słuchaczy, by okazywali również podobną miłość.
(13) Wiele też ćwiczenia w sprawiedliwości osiągnął pozafiguralny Elisur z działalności naszego Pana od czasu kiedy On przestał być człowiekiem. Pańską gotowość, by przyjmować wszystkich, którzy przychodzą do Niego, pozafiguralny Elisur zastosował do swoich słuchaczy wskazując, ażeby używali tego natchnienia w przyjmowaniu wszystkich, co przychodzą do nich po taką pomoc, jaką Jego urząd upoważnia ich do udzielenia im. Jego wierność w okazaniu się w obecności Boga za nami, oni używali na pobudzenie swych słuchaczy do wierności w powołaniu. Jego wystawiania się za nami oni użyli jako przykładu w zachęcaniu swoich słuchaczy do naśladowania, oraz zachęcania do modlitw jednych za drugimi. Jego nauczanie ludzi odnośnie Planu Bożego, oni używali do zachęty swoich słuchaczy, by nie tylko przyjmowali powołanie, ale także ażeby zachęcali drugich, by i drudzy czynili to samo. Jego usprawiedliwienie pokutującego i wierzącego, oni używali jako cel w pomaganiu im do zachęcania drugich do pokuty i wiary. Jego uświęcenie Kościoła oni przedstawiali w taki sposób, ażeby dopomódz swoim słuchaczom do pobudzania drugich do poświęcenia swego człowieczeństwa Bogu, by wiernie kładli je w ofierze aż do śmierci, a przez to by mogli rozwinąć charakter na podobieństwo charakteru Chrystusowego podczas służenia swojem życiem Bogu – Wskazując na Pańskie przyprowadzanie wiernych do zwycięstwa w ich codziennych walkach życia chrześcijańskiego, oni zastosowali sposoby, przez które pobudzali swoich słuchaczy, by prowadzili on dobry bój wiary. Wskazując na Pańskie obiecane wiernym zwycięstwo i na chwalebne dziedzictwo z Nim w niebie, oni używali tego do pobudzenia swoich słuchaczy do wierności aż do śmierci. Tymi i innymi sposobami dawali oni wiele ćwiczenia w sprawiedliwości z biblijnych nauk o urzędzie Chrystusowym przed, podczas i po Jego istnieniu jako człowiek. Tym sposobem pozafiguralny Elisur ofiarował pozafiguralną złotą łyżkę pełną wonnego kadzidła.
(14) Teraz ukończyliśmy nasze badanie ofiary czwartego książęcia – figurę i pozafigurę. Pozafiguralny Elisur miał za doktrynę w łączności z którą ofiarował naprawiające, zbijające i etyczne nauki, najbogatszą z czterech doktryn dotąd traktowanych, przez tych czterech książąt, których ofiary wieku Ewangelji dotąd badaliśmy; ponieważ urząd Chrystusowy jako specjalnego Przedstawiciela Jehowy jest jednym z najbogatszych doktryn w całej Biblji. W niej Boska Mądrość znajduje jedno z jej najwyższych wyrażeń. Nie dziw więc, że to pokolenie,, które otrzymało tę doktrynę za swoje szafarstwo jest umieszczone po tej stronie pozafiguralnego przybytku, która przedstawia Mądrość Bożą. Pozafiguralny Elisur wypełniając figurę z 4 Mojż. 7:30-35, był bezwiednym świadkiem księgi Bożej: ponieważ jego czynności są wypełnieniem proroctwa danego w figuralnej formie w 4 Mojż. 7:30-35. A więc, uwielbienie, cześć i chwała niech będzie naszemu Bogu za tę jeszcze jedną ucztę z Jego spiżarni, przez którą objawił nam jeszcze jeden zarys Swej niedościgłej Mądrości i przewidywania rzeczy naprzód.
(15) Dotąd w naszem badaniu o Ofiarach Książąt Wieku Ewangelji zastanawialiśmy się nad pierwszemi czteroma książętami, tj. nad pozafigurą trzech książąt, których hufce stały obozem na wschodzie przybytku, i pozafigurą jednego księcia, którego hufce stały na południowej stronie Przybytku. Innemi słowy, dotąd zastanawialiśmy się nad ofiarami wodzów, którzy utracili swoje korony z Kościołów: Presbiterjańskiego, Chrześcijańskiego, Adwentyskiego i Grecko-Katolickiego. Następna grupa wodzów tracących swoje korony, którzy są nam dani pod uwagę we figurze 4 Moj. 7:36-41, jest ta grupa, która obróciła ruch Maluczkiego Stadka na kościół Rzymsko-Katolicki. Ruch ten był oparty na prawdzie, że jest tylko jeden Kościół, który w swej katolickości (całości) jest szafarzem Prawdy i ma ją bronić przed błędem i atakami osób błądzących, a służyć nią w błogosławieniu tym, którzy ją przyjmują. Ten ruch był rozpoczęty przez Ireneusza, ucznia Polikarpowego, który zaś był uczniem św. Jana Apostoła. Ireneusz urodził się między rokiem 115-ym a 125-ym po Chrystusie w Smyrnie, albo blisko Smyrny, w Małej Azji, i tamże stał się zdolnym uczniem Polykarpa, od którego zaczerpnął wiele Prawdy i Ducha Prawdy, także dowiedział się o niektórych wypadkach z życia św. Jana, które nie są podane w Piśmie św. Później został wysłany, jako misjonarz z Smyrny do Galji (Teraźniejszej Francji) zamieszkując w Lyons i Wiedniu, gdzie wpierw został prezbitrem*, a później (r. 178) biskupem. W tych i innych miejscowościach pracował słowem i piórem z wytrwałością i powodzeniem. Po roku 190-ym nie można już znaleźć żadnego pewnego śladu po nim, chociaż tradycja, która powstała kilka set lat później – a której dowody są mgliste i niewiarygodne – podaje, że on umarł, jako męczennik w roku Pańskim 202.
NACISK NA SPECJALNĄ PRAWDĘ
(16) Greckie słowo eirenaios, złacinizowane na irenaeus, znaczy spokojny; i rzeczywiście pokój był charakterystyką Ireneusza, który zdaje się być trzecim członkiem gwiazdy Kościoła Smyrneńskiego, Św. Jan i Polikarp byli jego poprzednikami, jak członkowie tej gwiazdy. On pośredniczył między Wschodnim a Zachodnim Kościołem w sporze o datę Wielkanocną, gdy rzymski biskup, Wiktor w sekciarski sposób zerwał społeczność z Wschodnimi braćmi, ponieważ oni trzymali się 14-go Nisana przeciw innowacji Rzymskiego kościoła. Tym sposobem Ireneusz zachował ich jako całość – katolickość – będącą przeciw rozłączeniu. Główną więc pracą Ireneusza było nauczanie prawdy o jednym Kościele, jako całości i o jego szafarstwie Prawdy, sprzeciwiając się separatyzmowi nauczanemu przez fałszywych nauczycieli Gnostycyzmu, który był kombinacją pogańskich (perskich, indyjańskich, egipskich i greckich) poglądów z różnemi przekręceniami poglądów chrześcijańskich. Głównym jego utworem literackim było dzieło przeciw wszystkim herezjom, w którem on bronił Prawdę chrześcijańską przeciw wszelkiemu błędowi, jaki powstawał do jego czasów i który zetknął się z chrześcijaństwem.
____________________
* Słowo spolszczone prezbiter pochodzi od słowa greckiego prezbuteros znaczy starszy lub przełożony gmin (kościołów) w pierwotnym Chrześcijaństwie, – Przyp. tłum