Teraźniejsza Prawda nr 69 – 1934 – str. 27
pracą), które uskutecznione zostało częściowo przez pozmienianie rozmaitych pracowników tuż przed jego śmiercią, a częściowo przez zmiany, jakie nastąpiły na zasadzie jego testamentu po jego śmierci, które również dały im i ich gorliwym i stronniczym poplecznikom specjalne sposobności do służby w drugiem uderzeniu Jordanu; (3) przez wprowadzenie Pasterskiej pracy i V.D.M.* [* Litery V.D.M. są skrótem słów łacińskich Verbi Dei Minister, co znaczy Sługa Słowa Bożego. Pastor Russell w roku 1916 ogłosił 22 pytania do odpowiedzi dla doświadczonych Badaczy Pisma świętego. Tak pytania V.D.M., jak i cel dla którego były one przygotowane był ogłoszony drukiem w Strażnicy angielskiej i polskiej w artykule „Godzina Pokuszenia”. Zob. Strażnice polską lub angielską z listopada 1916 roku. – Przyp, tłumacza ] dał on specjalną sposobność służby w uderzeniu Jordanu po raz drugi, tym; którzy z urządzeń tych skorzystali. W te i inne sposoby „on sługa” dał również stokrotną nagrodę. Grosz, drugiej klasie pomiędzy ludem Prawdy.
(52) Wiersz 10 dowodzi, że druga klasa owładnięta była bezbożną ambicją. Chcieli oni „więcej” i to „więcej” chcieli przed otrzymaniem stokrotnej nagrody, co dowodzi, że pielęgnowali niewłaściwego ducha. W jaki sposób oni szemrali? Dajemy odpowiedź, przez ich czynności. Fakt, że trzej Brytyjscy Zarządcy zagarnęli większą władzę aniżeli „on sługa” urządził, aby była im dana, był szemraniem przeciw Dobremu Gospodarzowi domu i przeciw wiernym sługom, których oni chcieli odsunąć na bok. Fakt, że „teraźniejszy zarząd” Towarzystwa zagarnął większą władzę, aniżeli „on sługa” urządził, aby posiadał, był szemraniem przeciw Dobremu Gospodarzowi Domu i jego wiernym sługom, których starali się usunąć. Tak więc wszyscy, którzy zagarnęli władzę i ich stronniczy poplecznicy szemrali przeciw Dobremu Gospodarzowi domu i jego wiernym sługom, a ich uczynki w tym względzie były ich szemraniem, i dowodzą niezbicie, że chcieli oni „więcej” aniżeli wierni otrzymali.
(53) Akty te stanowiły rewolucjonizm niezbożnej ambicji przeciw urządzeniu Pańskiemu dla specjalnych sposobności służenia w związku z uderzeniem Jordanu, jak dane było przez „onego sługę”, jako „Szafarza” Przypowieści. W osobistej rozmowie z nami wspomniał on o sobie jako o „szafarzu tej Przypowieści”. Uczynił to również do Br. Sturgeona tuż przed swoim zgonem. Br. Woodworth ofiarował nam innego Szafarza i aby myśli tej dać chociaż pozór prawdopodobieństwa, spaczył Przypowieść tak, jak mało wyjątków z Pisma była kiedykolwiek spaczonych, lecz fakty historyczne, tak pięknie się zgadzające, jak podane powyżej, zupełnie obaliły jego pogląd na rzeczy i dowodzą, że pogląd „onego sługi” jest poprawny. Ponieważ dzień Br. Woodwortha nie skończył się aż w Paździer., 1917, jego szafarz dał swój Grosz, Tom VII, zanim jego wieczór nadszedł, co jest wprost zaprzeczeniem Przypowieści.
(54) Wiersz 13 dowodzi, że Tom VII (przeciw któremu tak zwanemu Groszowi ani jedno słowo nie było powiedziane w jadal-ni w Bethel dnia 17 Lipca, 1917, mimo przeciwnego twierdzenia Brata Woodwortha) nie jest Groszem Podobieństwa, albowiem nie był on przyobiecany w pierwszej godzinie któregokolwiek pojmowania Przypowieści, gdyż siedm tomów nie było przyrzeczone aż długo potem. Lecz stokrotna nagroda obiecana była w rzeczywistej pierwszej godzinie. Brata Woodwortha porządek, w jakim Grosz był dany, nie jest porządkiem Przypowieści. Jego określenie tych, którzy pierwsi otrzymali Grosz – to jest bracia zagraniczni, większość których wezwana była przed jedenastą godziną – zaprzecza Przypowieści, która naucza, że (z reguły) wezwani w jedenastej godzinie, bez względu na miejsce zamieszkania, pierwsi go „otrzymali”; co więcej jeszcze, żaden z zagranicznych braci nie otrzymał go tak wcześnie, jak bracia Amerykańscy. Strażnica 1917, str. 372, kol. 2, par. 1, dowodzi, że wysłany on był wszystkim prenumeratorom „Strażnicy” przy jednem rozdawnictwie, a zatem nie był dany ludowi Prawdy w dwóch odrębnych rozdawaniach, odpowiadającym klasom spładzanych z ducha, jak wymaga Przypowieść przy rozdawaniu rzeczywistego Grosza. Jakże mechaniczne, zagmatwane i niehistoryczne wytłumaczenie dał nam Brat Woodworth! Jednak jakże zgodne z faktami i zasadami jest wytłumaczenie dane powyżej! Wiersz 12 wykazuje, że szemrzący nie chcieli, aby drudzy byli „równi” z nimi. Chcieli zatem przewagi, większej władzy i przewodnictwa. Zagarnęli przeto władzę i stali się panami nad dziedzictwem Bożem, buntując się przeciw urządzeniu Pańskiemu względem
kol. 2
stokrotnej nagrody danego, przez rzeczywistego Szafarza Przypowieści! Jasno jest przeto wykazane, że rzeczywistymi Rewolucjonistami są przewódcy Towarzystwa i ich stronniczy poplecznicy.
(55) Wiersze 13-15 wykazują, że Pan skieruje wyjątkowo ostrą naganę na klasę, którą nazywa „przyjaciółmi”. Uważamy, że klasą tą są przewódcy Rewolucjonizmu – Wiersz 14 pokazuje, że „temu „przyjacielowi” dany był jego Grosz, drugiego uderzenia Jordanu. „Wielki Ruch”, od jesieni, 1917 do wiosny, 1918 i pozostawiono go, aby poszedł swoją „własną drogą”, drogą, która była przeto drogą samolubstwa ze współistniejącym z nim błędem i klęską. Zapewne dotąd ich droga była drogą wielu błędów i klęski, albowiem zrządzili straszną ruinę w Towarzystwie. Jakiej szkody nie wyrządzili ci Towarzystwu, którzy fałszywie oskarżyli niektórych ze swych braci o sprzysiężenie, aby je zrujnować! Ostatnia część zdania tego wiersza powinna być przetłumaczona: „Chcę bowiem temu ostatniemu (klasie przeto, jako bowiem i „przyjaciel”, jest klasą) dać, jako i tobie”.
(56) Wiersz 15 dowodzi, że Pan postąpił dobrze i że klasa wyobrażona przez tego, którego on nazwał „przyjacielem”, pragnęła i postąpiła źle. Pomimo dobroci Pańskiej, że dał im stokrotną nagrodę, ich oko, wyobrażenie, widziało w tem sposobność do złego – pochwycenia władzy i panowania nad dziedzictwem Bożem. Pan dał im nagany z wierszów 13-15 za pomocą pewnych protestów i publikacji „opozycyjnych” w roku 1917. Wiersz 16 wyraża myśl, celem zademonstrowania której Jezus dał tą Przypowieść – to jest, że pod koniec Wieku, w związku z wydawaniem stokrotnej nagrody, z reguły ostatnio przybyli do pracy osiągną współdziedzictwo z Chrystusem w Królestwie, podczas gdy z reguły wezwani przed nimi zaliczeni będą do Wielkiej Kompanji. Jakże jasno te wypadki dowodzą spełnienia się Przypowieści!
SZÓSTA BROŃ KU ZABIJANIU
(57) Szóstą bronią ku zabijaniu jest REWOLUCJONIZM, a Rewolucjoniści przedstawieni są przez szóstego męża z bronią ku zabijaniu. Ktokolwiek między poświęconymi rewolucjonizuje (buntuje się) przeciw urządzeniom Pana, danym przez „onego sługę”, ten wyobrażony jest przez szóstego męża z bronią ku zabijaniu, i ktokolwiek pomiędzy poświęconymi wchłania jego błędy i popiera go w jego praktykach, ten wyobrażony jest przez pozabijanych w świątyni. Rewolucjonizm przybrał dwie postacie pomiędzy ludem Prawdy: Klerykalizm i Podręcznictwo. Pierwszy odznacza zagarnianie władzy i panowanie nad dziedzictwem Bożym, a drugie – używanie Biblii jako podręcznika zamiast jako księgi tekstów. Obie te praktyki przeciwne są ochronnym zarządzeniom Pana, danym przez „onego sługę”. Klerykalizm objawił się w dwóch postaciach: powszechnej i miejscowej. Powszechny Klerykalizm zagarnął władzę nad organizacją ludu Pańskiego, i mniej lub więcej panuje generalnie nad Kościołem, podczas gdy klerykalizm miejscowy przejawia się w lokalnych starszych, zagarniających władzę i panujących nad zborami. Jednym z ostatnich ostrzeżeń naszego drogiego Pastora było ostrzeżenie przed klerykalistami, dane w artykule: „Godzina Pokuszenia”, Strażnica 1916, strona 327 (w polskim wydaniu 1921, str. 137-141). Mało spodziewaliśmy się wtenczas, że trzej Brytyjscy Zarządcy i Przewódcy Towarzystwa będą przewodnikami Klerykalizmu! Przewódcy Pastoralnego Komitetu Biblijnego są tak samo Rewolucjonistami, przyjęli bowiem czarter odbiegający od czarteru naszego Pastora jeszcze nawet bardziej aniżeli czarter Brata Rutherforda odbiega. Daremnie przewódcy P.B.I. wskazują i na swoje usprawiedliwienie, iż czarter Stowarzyszenia Kazalnicy Ludowej (People’s Pulpit Association) jest odmienny od czarteru Towarzystwa. Odpowiadamy im na tym punkcie zupełnie tak samo, jak oni odpowiedzieli Bratu Rutherfordowi w sprawie tego samego punktu: Czarter Stowarzyszenia
____________________
* Litery V.D.M. są skrótem słów łacińskich Verbi Dei Minister, co znaczy Sługa Słowa Bożego. Pastor Russell w roku 1916 ogłosił 22 pytania do odpowiedzi dla doświadczonych Badaczy Pisma Świętego. Tak pytania V.D.M., jak i cel, dla którego były one przygotowane, był ogłoszony drukiem w Strażnicy angielskiej i polskiej w artykule „Godzina Pokuszenia”. Zob. Strażnice polską lub angielską z listopada 1916 roku. – przyp. tłumacza.