które stosują się do tej sprawy w pozafigurze. Powinniśmy akuratnie wiedzieć, jakie jest pokrewieństwo pozafiguralnego złotego obrazu do bestii i obrazu bestii. A wiedząc to, powinniśmy z inteligentnym ocenieniem zająć nasze stanowisko z taką stanowczością i wytrwałością, jaką tylko możemy. Jako pomoc w tym stanowisku, zastanówmy się nad sprawami Bożymi, sprawami Prawdy i sprawiedliwości w tej sprawie. Również oceńmy inteligentnie zamiar bestii w tej sprawie i zamiary jej obrazu, a poza tymi zamiarami, zamiary Szatana. Te zastanowienia dopomogą nam do właściwego ocenienia tej sytuacji. Pamiętajmy o tym, że zwyciężenie każdej fazy dziwnych doktryn i praktyk bestii i jej obrazem jest to specjalną rzeczą wymaganą od zwycięzców przy końcu tego Wieku. (Objaw. 14:11, 12; 15:2; 20:4).
kol. 2
I to jest tym punktem środkowym tej całej sytuacji na tyle, na ile ona nas obchodzi. Jeżeli tak będziemy zapatrywać się na sprawy, to będziemy w możności zająć i utrzymać stanowisko, które bez względu na to, czy Bogu upodobałoby się wyrwać nas z pozafiguralnego pieca i mocy władz cywilnych, czy też nie, jesteśmy zdecydowani nie popierać wierzeń chrześcijaństwa („bogom twoim służyć”) ani też poddawać się pozafiguralnemu złotemu obrazowi. Takie musimy zająć stanowisko przed, podczas i po doświadczeniu z piecem ognistym. A podczas tego wszystkiego Osoba „podobna Synowi Bożemu” będzie z nami ku pomocy, pociechy, wzmocni i uczyni nas zwycięzcami przez Jego łaskę. Naszym hymnem stosownym do rocznego tekstu będzie na ten rok numer 333 – ci.

kol. 1

RUTA – FIGURA I POZAFIGURA

(Present Truth 1933, 82)

      W artykule, który ukazał się w siedmiu po sobie następujących Strażnicach, od 15-go listopada 1932, do 15-go lutego 1933, J.F. Rutherford, jak już wykazaliśmy w Teraźniejszej Prawdzie w nr 66 str. 76, stara się zastosować historię Księgi Ruty, jako figurę do swego ruchu, który w błąd wprowadza już od końca roku 1916-go. Jak już wykazaliśmy w naszym przeglądzie, że jego starania prowadzone w tym kierunku, są jeszcze jednym więcej przykładem jego zamyśliwania, jako małego papieża, by zmieniać czasy i prawa. Kilkakrotnie obiecywaliśmy dać braciom pozafiguralne wyjaśnienie Księgi Ruty i tu w streszczeniu to czynimy. To również posłuży za stanowczy odpór niedorzeczności, które J.F. Rutherford podaje w swoim tłumaczeniu tej księgi, bo gdy błąd ukazuje się w tym przedmiocie, to myślimy, że czas na wyrozumienie tej figury musiał już nadejść. Ażeby zaoszczędzić miejsca w naszym piśmie, nie będziemy podawali całych wierszy, lecz tylko numer danego wierszu, który będzie komentowany. Prosimy przeto, aby Bracia dla lepszego wyrozumienia tego przedmiotu odczytywali odnośne wiersze z Księgi Ruty, przy czytaniu wyjaśnień podawanych w tym artykule. Rozumiemy, że pozafiguralny czas na wydarzenia z tej księgi jest od roku 1844 do 1921. Głód (wiersz 1) jest figurą na niedostatek nowej Prawdy między ludem Bożym po zawodzie od roku 1844 do 1874 r. Betlejem (dom chleba) jest figurą na zakres Prawdy biblijnej na czasie, a której bardzo mało było we wspomnianych 30 latach, co jest reprezentowane przez brak chleba w Betlejemie podczas owego głodu. Elimelech (wiersz 1, 2, znaczy raczej potężny król, niżeli mój Bóg jest królem) reprezentuje wodzów utracjuszy koron, którzy brali udział w ruchu Millera, a którzy po roku 1844 wrócili się do nominalnego Kościoła (ziemi Moabskiej, Moab znaczy z ojca, przedstawia nominalny kościół rozwinięty przez wodzów utracjuszy koron, pozafiguralnego Lota). Noemi (przyjemność) reprezentuje utracjuszy koron, będących zwolennikami wodzów, którzy korony stracili. Mahalon (raczej Mahlon – chorobliwy) i Cheliona (tęskniący, zniszczenie) pierwszy reprezentuje wierniejszych, drugi zaś, mniej wiernych wodzów z pośród tymczasowo usprawiedliwionych. Podczas ich pobytu w ruchu Millera oni byli mniej lub więcej w swych miejscach pełni owoców (Efratejczykami). Juda znaczy chwalony, przedstawia w tem miejscu lud Boży, będący godnym pochwały, iż znajduje się w Judzie. Ich odejście do ziemi Moabskiej było niewiernością i reprezentuje niewierność ich pozafigur wracających do nominalnego Kościoła. Śmierć Elimelecha (w. 3) przedstawia, że duchowość wodzów, którzy utracili swoje korony zgasła, z powodu światowych warunków panujących w nominalnym Kościele – przez co nastąpiła śmierć ich nowych stworzeń. A że Noemi ze swymi synami została opuszczoną z powodu śmierci jej męża przedstawia, że ich pozafigury zostały pozbawione pomocy i współtowarzystwa ich wodzów. Mahalon i Chelion (wiersz 4), biorący sobie za żony córki Moabskie przedstawiają dwa gatunki tymczasowo usprawiedliwionych wodzów, zaprzyjaźnionych ze sobą i prowadzących klasę tymczasowo usprawiedliwionych, która w charakterze
kol. 2
odpowiada dwom gatunkom w wyż wspomnianym usprawiedliwionym wodzom. Orfa (sztywnego karku, uparta), reprezentuje tych, co połączyli się z mniej wiernymi, usprawiedliwionymi wodzami, a Ruta (przyjaźń) reprezentuje tych, co byli zaprzyjaźnieni z wierniejszymi z pośród usprawiedliwionych wodzów. Ich dziesięcioletnie przebywanie w ziemi Moabskiej, przedstawia zupełność czasu pozostawania w nominalnym Kościele, tak członków Wielkiego Grona jak i ich współtowarzyszów, usprawiedliwionych z wiary.

      (2) Śmierć (w. 5) Mahalona i Cheliona w krainie Moabskiej reprezentuje pochłonięcie właściwego ducha usprawiedliwionych wodzów przez warunki panujące w nominalnym Kościele – zanik stanu usprawiedliwienia. Noemi, będąc pozbawiona swego męża i synów reprezentuje, jak zwolennicy z pośród tracących korony zostali opuszczeni przez niewiernych wodzów, do których lgnęły ich serca. To przedstawia duchowe ogołocenie, a jej ubolewania nad stratą (w. 20, 21) pokazują, że jej pozafigury rozpoznają, że duchowe ogołocenie było ich doświadczeniem w nominalnym Kościele za opuszczenie społeczności ze świętymi. Bóg, dając znowu chleb Izraelowi (w. 6), reprezentuje Jego udzielenie Prawd Paruzji (to jest również przedstawione przez drugi posiłek Elijasza), której początki datują się od powrotu naszego Pana, w roku 1874, kiedy niewidzialny powrót Pański był wyjaśniony, który był w pozafigurze pierwszym rokiem jedzenia tego „chleba”. Noemi, słysząc o tem, reprezentuje jak zwolennicy, utracjuszy koron, którzy wrócili się do nominalnego Kościoła między 1844 a 1874 rokiem, dowiedzieli się przez poselstwo Prawdy podawanej w latach od 1874 do 1878 roku, że Prawda znowu postępuje i staje się jaśniejszą i obfitszą. „A tak wstawszy postanowiła wrócić się i jej synowie z nią”, reprezentują jak ich pozafigury zainteresowały się Prawdą będącą wtedy na czasie, a z punktu Boskiego zapatrywania się, ten wiersz wskazuje na zamiar powrotu utracjuszy koron do Prawdy. One wychodząc (w. 7) z miejsca ich zamieszkiwania do ziemi Izraelskiej reprezentuje początek postępowania, tych trzech klas ku Prawdzie Parouzyjnej, porzucając błędy i praktyki nominalnego Kościoła, których się dotąd trzymały. Pierwsza odezwa Noemi do swoich synowych, żeby się wróciły do ludu swego, reprezentuje nie słowa, lecz czyny ze strony utracjuszy koron, nowych stworzeń, postępujących ku Prawdzie i jej duchowi, będące pozafigurą ziemi Chananejskiej, mającej nieco ujemny skutek na te dwie klasy z tymczasowo usprawiedliwionych, iż potykały się o nią; tak jak nap. słowa Eliasza wypowiedziane do Elizeusza, aby się wrócił nie reprezentują słów, a raczej czyny wiernego Maluczkiego Stadka, które odpychały utracjuszy koron i były z trudnością zwyciężane przez pozafiguralnego Elizeusza. Trudności w postępowaniu w Prawdzie wobec przyjętych zwyczajów nominalnego Kościoła, były bez wątpienia łatwo pokonywane przez pozafiguralną Noemi, lecz były o wiele trudniejsze do pokonania dla innych klas, a oprócz tego wywierano na nich wrażenie, że im się

poprzednia strona – następna strona