Teraźniejsza Prawda nr 264-265 – 1972 – str. 94
że Logos musiał stać się Ciałem, ażeby mógł być Zbawicielem człowieka (Ew. Jana 1:14; 3:16; 1Jana 4:2, 3); że urzędowym dziełem Chrystusa było poświęcić Samego Siebie na ubłaganie Boskiej Sprawiedliwości za człowieka Adama (1Jana 2:2; 4:10); że misją Chrystusa było wybawienie Kościoła, a w przyszłości świata (1Jan 2:1; 3:2: Ew. Jan 17:21, 23). Widzimy więc, ze tak w tych, jak i w wielu innych ustępach, Św. Jan kładł głównie nacisk na urzędowe dzieło naszego Pana, zanim stał się On człowiekiem, podczas Jego bytności na ziemi jako człowieka i po Jego istnieniu jako człowieka, gdy wstąpił do niebios. Między 90-tym a 100-nym rokiem zaczęły wkradać się błędy ciemności, a to wymagało ażeby Apostoł Jan wywarł silniejszy nacisk na urzędowe dzieło spełnione przez naszego Pana z tych trzech punktów zapatrywania. Niektórzy, mianowicie żydowscy heretycy – zaprzeczali, że Pan nasz istniał przedtem. Gnostycy zaprzeczali, że nasz Pan sprawował jakiekolwiek dzieło, zanim stał się człowiekiem, albo iż był specjalnym Boskim Przedstawicielem w stwarzaniu. Jeszcze inni tzw. doceci (liczba pojedyncza „doceta”, członek sekty zaprzeczającej człowieczeństwa Chrystusa) zaprzeczali rzeczywistości śmierci i zmartwychwstania Pana jako naszego Zbawiciela. Jeszcze inni zaprzeczali jego obecnej urzędowej pracy dla Kościoła i Jego przyszłej pracy dla świata. Był jeszcze piąty rodzaj błędów za owych czasów i to było powodem, dla którego Apostoł Jan kładł w swych pismach tak silny nacisk, na urzędowe dzieło naszego Pana, a tymi błędami były rozwijające się nauki Antychrysta, kończące się kilka stuleci później częściowo w doktrynach Boga-człowieka i trójcy. Głównymi pomocnikami Apostoła Jana w tych naukach byli Ignacjusz z Antjochii, który zginął śmiercią męczennika, będąc pożarty przez lwy około 115 roku i Polikarp ze Smyrny, który został spalony na stosie około 153 lub 165 roku, po 85-ciu latach poświęconego życia, a którego śmierć nastąpiła, gdy miał przeszło 100 lat. Urzędowym dziełem Chrystusa jako Boskiego specjalnego Przedstawiciela była zatem doktryna, której szafarstwo Bóg polecił Kościołowi Grecko-Katolickiemu.
SILNA I JASNA PRAWDA
(3) Ponieważ wodzowie utracjusze koron z Kościoła Grecko-Katolickiego byli mniej lub więcej powodem splugawienia tej doktryny, są częściowo za to odpowiedzialni; dlatego oni tak jak i ci drudzy utracjusze koron w jedenastu grupach nie są przedstawieni w figurze
kol. 2
jako przynoszący srebrny albo złoty kubek, jako część ich ofiar, a inną przyczyną było to, że tylko członkowie Maluczkiego Stadka, jak np. Św. Jan i inni, przedstawili tę doktrynę we właściwym świetle i tym sposobem ofiarowali ten pozafiguralny kubek. Ci koronę tracący wodzowie są reprezentowani przez Elisura (mój Bóg jest skałą), którym zostało powierzone szafarstwo silnej Prawdy o urzędzie Chrystusowym, który to urząd jest głównym dziełem Planu Bożego i jest symbolicznie przedstawiony przez skałę, opokę, to jest silną Prawdę (Mat. 16:18). W tym urzędzie nasz Pan jest Mądrością jako też Mocą Bożą (1Kor. 1:24; 2:7). On i Jego urząd są najgłówniejszą częścią tajemnicy (Kol. 1:27). Imię Sedeur (szerzyciel światła) stosuje się do nich pozafiguralnie, ponieważ urzędowe dzieło Chrystusa czyni Go światłością świata (Jan 1:9; 9:5), a ci służąc tej doktrynie z konieczności są szerzycielami światła. Mając doktrynę o urzędowym dziele Chrystusa za swoje szafarstwo, gdzie Chrystus pod tym względem był ześrodkowaniem Mądrości Bożej, Kościół Grecko-Katolicki jest stosownie reprezentowany jako jedna z trzech denominacji (Kościoły Rzymsko i Anglikańsko-Katolickie są tymi dwiema drugimi), które bronią Mądrości Bożej, będąc reprezentowane przez pokolenia Rubenowe, Symeonowe i Gadowe, których obóz był na południe od przybytku. Ale wodzowie utracjusze koron z Grecko-Katolickiego Kościoła splugawili mniej lub więcej doktrynę o urzędowym dziele Pana naszego przez ich doktrynę o trójcy i Chrystusowym rzekomym istnieniu jako Boga-człowieka. Te splugawienia stosują się do pokrewieństwa Jego urzędowego dzieła jakie miał u Ojca przed, podczas i po Jego pobycie na ziemi po wejściu do chwały. Orygines, jeden z najzdolniejszych ówczesnych ojców Kościoła, profesor teologii w Aleksandrii w Egipcie, około roku 240 wprowadził pierwsze skażenie doktryny twierdząc, że Logos istniał od wieków, czyli że nie miał początku, chociaż równocześnie utrzymywał, że On jest poddany Ojcu. Dionizy z Rzymu, około r. 262 wprowadził myśl, że Logos był współistnym i równym z Ojcem zaś Atanazy z Aleksandrii, około roku 320 stał się obrońcą tych błędów, walcząc przeciw Ariuszowi, który od roku 318 zwalczał te błędy. Pomimo tego pozafiguralny Elisur, ofiarował swoją misę, czaszę i łyżkę.
(4) Pozafiguralny Elisur głosił doktrynę, odnoszącą się do urzędu Chrystusowego, jaki Chrystus zajmował przed, podczas i po Jego ludzkim istnieniu na ziemi jako środek ku naprawie niesprawiedliwości, tym więc sposobem ofiarował pozafiguralną misę. Oni więc używali tej doktryny do zbijania i naprawiania nieposłuszeństwa przez wykazywanie jak Jezus w czynności Swego twórczego urzędu, jako Logos, wystrzegał się nieposłuszeństwa i tym sposobem uchronił się od znieważania Ojcowskich planów twórczych i od szkodzenia w ich wykonaniu. Podawano za przykład czynności Logosa w objawieniu Słowa Bożego pisarzom Starego Testamentu i towarzyszących temu zarządzeń, by tym sposobem naprawić
_______________________________
* Gnostyk (1) teolog albo filozof religii w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, uznający gnozę za źródło poznania Boga: (2) członek sekty opierającej się na gnozie. Gnoza (po grecku gnosis – wiedzący) poznanie Boga rozumowe, spekulacyjne albo kontemplacyjne, przeciwstawiane bezpośredniej wierze w objawione dogmaty; metoda poznawania tajemnic religijnych, uznawana przez teologów i filozofów zwanych gnostykami w pierwszych wiekach chrześcijaństwa (Słow. Jęz., Pol. Karłowicza – Przyp. tłum.).