Teraźniejsza Prawda nr 264-265 – 1972 – str. 86
ZAŚLEPIENIE IZRAELA PRZEMIJA
Brzask podaje Rzym. 11:25 jako rzekomo rozstrzygający dowód, że drzwi do spłodzenia z Ducha są jeszcze otwarte: „Zaślepienie z części przyszło na Izraela, pókiby nie weszła zupełność pogan”. I na podstawie tego rzekomego dowodu oni rozumują jak następuje: Izrael jest jeszcze zaślepiony, więc zupełność pogan jeszcze nie weszła; a zatem Wysokie Powołanie jest jeszcze otwarte dla nowych aspirantów. Co jest złego w tym rozumowaniu? Przeoczą ono fakt, że gdy w proroctwie czas wydarzenia obejmujący długie trwanie na jego wypełnienie jest pokazany, to zazwyczaj początek, a nie koniec tego wydarzenia jest pokazany.
Tak właśnie sprawa tu się przedstawia. A jak my to wiemy? Z faktu, że ten tekst, porównany z Izaj. 40:2; Jer. 16:18 i Zach. 9:12, wskazuje na Równoległe Dyspensacje i przez nie zaznacza dokładną datę powrotu Izraela do łaski, a co nastąpiło na wiosnę 1878 r.
Dwa zarysy są objęte w zamierzonej łasce Bożej dla Izraela: (1) Powrót Izraela do jego ojczyzny i (2) uleczenie Izraela z jego częściowej ślepoty. Oba te wydarzenia długo się ciągną w swoim wypełnieniu, ale każde z nich zaczęło się 11 czerwca 1878 r., a to było Boską datą na Zielone Świątki tego roku, chociaż nie było to datą nominalnego Kościoła. Te wydarzenia zaczęły się (1) uchwałą Kongresu Narodów w Berlinie wymuszającą od Turków dla Żydów większe przywileje w Palestynie, a wśród innych pozwolenie na ich łatwiejszy dostęp do niej niż poprzednio i (2) cyrkulację pomiędzy Żydami Przejrzanego Nowego Testamentu Hebrajskiego Delitzscha a co Delitzsch twierdzi, że zaczęło się 11 czerwca 1878 r. (zob. broszurę Delitzscha o Hebrajskim Nowym Testamencie, str. 37). Pierwsze z tych wydarzeń zaczęło przywracać łaskę Izraelowi co się tyczy ziemi, a drugie z nich zaczęło przywracać łaskę Izraelowi co się tyczy Prawdy.
Św. Paweł w liście do Rzym. 11:25, jak to Równoległe Dyspensacje dowodzą, odnosi się do początku łaski dla Izraela w celu uzdrowienia go z częściowej ślepoty, tak jak Jer. 16:14-18 odnosi się do początku łaski dla Izraela w celu odzyskania jego ziemi: bo tak jak odjęcie łaski od Izraela było rzeczą stopniową w Żniwie Żydowskim, tak podobnie jego powrót do łaski jest tutaj stopniowy. Obie te formy powracającej łaski Bożej do Izraela objawiają stale wzmagające się wypełnienie, np. co do drugiej formy, to bardzo wielka zmiana w poglądzie Izraela na Jezusa jest w toku.
W r. 1878 Żydzi prawie powszechnie splunęliby i zaklęliby na wymienienie imienia Jezus, jako na imię największego grzesznika. Obecnie prawie powszechnie Żydzi uważają Go jako jednego z ich największych proroków, a niektóre z wychwalań Jezusa wygłaszane z kazalnic żydowskich mogą zaledwie być prześcignione przez wychwalania z kazalnic chrześcijańskich, o ile chodzi o ludzką stronę Jezusa. Gdyby nie nastąpiła ta zmiana żydowskiej postawy od r. 1878, to br. Russell jako chrześcijański pastor nie otrzymałby nigdy tak
kol. 2
sympatycznego posłuchu jaki on właśnie otrzymał od Żydów od r. 1910 do 1916. Ponieważ głoszenie chrześcijańskiego pastora Żydom w r. 1878 byłoby uważane za splugawienie dla nich i za obrzydliwość dla Boga.
Jako przykłady stopniowego powracania Izraela z jego częściowej ślepoty, moglibyśmy wymienić kilka wychwalających biografii o Jezusie napisanych przez Żydów będących w dobrej reputacji u swoich współwyznawców. Na przykład jeden życiorys był napisany przez doktora J. Klausnera, który był prezydentem Uniwersytetu Jerozolimskiego [Hebrajskiego] i jednym z najbardziej pod względem intelektualnym wpływowych Żydów w święcie, a który w swoim życiorysie o Jezusie wychwala Go pod niebiosa jako największego z Żydów i największego z hebrajskich proroków, chociaż ma się rozumieć nie wierzy, że jest On Mesjaszem. Jego książka jest wszędzie przyjmowana przez Żydów jako wyraz ich postawy wobec Jezusa, który w ich poprzedniej ślepocie był dla nich najgorszy z grzeszników, a zatem był przedmiotem głębokiej nienawiści i niezrozumienia (ślepoty). To, co podano powyżej dostatecznie obala powierzchowny, rzekomo „rozstrzygający” dowód, że Wysokie Powołanie jest jeszcze otwarte dla nowych poświęconych. Tutaj możemy powiedzieć, że podobnie do P.B.I., Brzask zaprzecza poglądowi br. Russella o równoległościach.
Na twierdzenie Brzasku, że nowi poświęceni pracują ramię w ramię z poświęconymi już 40 lat temu i że to oznacza, iż drzwi są jeszcze otwarte, odpowiadamy, że ten wniosek nie ma podstawy Pisma Św. ani rozumu. Ponieważ już od r. 1881 do 1914 wielu poświęconych nie spłodzonych z Ducha współpracowało ramię w ramię z Nowymi Stworzeniami, a od czasu zamknięcia drzwi wszyscy wierni nowi poświęceni to samo czynią.
Zbiliśmy powyżej główne argumenty, które wodzowie Brzasku przedstawiają przeciwko zakończeniu się Wysokiego Powołania i których oni używają w swoich wysiłkach, by dowieść, że Wysokie Powołanie jest jeszcze otwarte. Nie są oni jednak wyłącznie tymi, którzy zwalczają obecną Prawdę, którą Pan daje Swojemu ludowi na ten i inne przedmioty. Wodzowie różnych innych grup Pańskiego ludu Prawdy czynią podobnie i używają oni w dużej mierze tych samych lub podobnych argumentów. Dlatego przedstawiamy powyższe zbicia stosownych błędów nie w celu szczególnego uderzenia Brzasku, ale raczej do użycia ich przedstawień jako reprezentatywnych argumentów wysuwanych przez niektórych wodzów grup Prawdy w ogólności. Ci wodzowie, sprzeciwiając się Pismu Św. o zakończeniu się Wysokiego Powołania i usiłując dowieść, że ono jest jeszcze otwarte, zwodzą wielu przez przyprowadzenie ich do myślenia, że ubiegają się oni o nagrodę Wysokiego Powołania. W ten sposób doprowadzają oni wielu do tego, że stają się „czynicielami nieprawości” (Mat. 7:21-23; Łuk. 13:25-27) i tylko zbiorą w końcu gorzkie rozczarowanie.
Mając szczerą miłość wobec wszystkich i nie