Teraźniejsza Prawda nr 264-265 – 1972 – str. 78
(74) Następne czynności Najwyższego Kapłana z Kozłem Azazela wykonywane z niektórymi członkami Kapłaństwa pozostającymi jeszcze w ciele były wszystkie dokonane, a zatem każda czynność świadczy o poprzednim skończeniu żęcia wszystkich członków Kapłaństwa. (Ten więc dowód mógłby być zestawiony w szeregu kilku dowodów).
(75) Fakt, że Wielkie Grono wychodziło (i nadal) wychodzi „z tego [tak podaje język grecki] ucisku wielkiego”, omywa swoje szaty i wybiela je we krwi Barankowej (Obj. 7:14; D 718; T.P. '31,4, par. 5), dowodzi, że żęcie i pokłosie Małego Stadka jest skończone.
(76) Słudzy Wielkiego Grona, którzy stosowali Prawdę rozwijającą Wielkie Grono dla jego rozwoju (pozafig. córka – 3Moj. 12; T.P. '32,26-29) zaangażowali się od zakończenia się pozafig. 80 dni (od 1874 do 1954 r.) w pozafig. poświadczającą służbę matki (T.P. '31,9-10; '62,85-93), tzn. w budowanie Obozu Epifanicznego składającego się z żydów i pogan (w czym wielu innych przez głoszenie poselstwa o Chrystusie jako Zbawicielu i Królu dopomaga im – E. tom 10,672, par. 2). To więc dowodzi, że żęcie Małego Stadka i spokrewnione prace wobec niego już dawno się skończyły.
(77) Wielkie Grono w jego oświeconych członkach ogłasza przez wiele lat na podstawie Pisma Św. poselstwo z Obj. 19:6-9 jako wypełniony fakt (że „przyszło wesele Barankowe, a małżonka jego nagotowała się” itd.), a to również dowodzi, że Wysokie Powołanie jest ostatecznie i zupełnie skończone.
(78) Brat Russell nauczał (Z '13,181, szp. 2, par. 1; Z 5256, szp. 2, par. 3), że krew wszystkich proroków, która była wylana od krwi Abla aż do krwi Zachariasza, który zginął między ołtarzem a kościołem, przedstawia „ofiarowane życie kościoła”. „Wszystka krew sprawiedliwa wylana” (Mat. 23:35, 36; Łuk. 11:50, 51) włącza „krew wszystkich proroków”, od pierwszego proroka, Abla (przedstawiającego naszego Pana Jezusa, Głowę i pierwszego członka klasy Chrystusowej – Żyd. 11:4; 12:24) aż do ostatniego proroka zapisanego w Starym Testamencie według układu ksiąg jak one ukazują się w Biblii Hebrajskiej, Zachariasza (2Kron. 24:20-22) przedstawiającego Posłannika Epifanii, ostatniego członka klasy Chrystusowej wziętego do nieba (co do dowodów tego, zob. T.P. ’50, 27, szp. 1, par. 1; '51,46, 47; P '51,41-43, 108, 142; P '57,77, 78; '64,77, 78). Ponieważ wszystka pozafiguralna „krew sprawiedliwa”, cała Ofiara za grzech, została przelana, zupełnie ofiarowana, więc rzecz jasna, że Wysokie Powołanie zupełnie i ostatecznie się skończyło.
POTWIERDZENIA PIRAMIDY
(79) W C 396, par. 1, brat Russell mówi: „Patrząc w górę „Wielkiej Galerii” można zauważyć, że posiada ona koniec, tak jak i początek. Tym sposobem mamy powiedziane, że wielkie i drogocenne przywileje udzielane podczas Wieku Ewangelii z czasem skończą się, to jest, że wysokie powołanie do spółdziedzictwa
kol. 2
z Chrystusem – by stać się Jego „Oblubienicą” – skończy się, gdy dostateczna liczba, która ma stanowić „Maluczkie Stadko”, przyjmie to powołanie … Jak południowy koniec „Wielkiej Galerii” stanowi granicę, czyli koniec powołania do duchowej Boskiej natury, tak północny koniec reprezentuje początek tej wielkiej łaski”. Mierząc w górę „wzdłuż Wielkiej Galerii” wg. pomiarów używanych przez br. Edgara znajdujemy, że biegnąca linia podłogi Wielkiej Galerii spotyka się w masywnej budowie Stopnia z linią pionową południowej ściany Wielkiej Galerii w punkcie, który pokazuje datę 16 września 1914 r. (co do szczegółów, zob. dzieło Edgara „Przejścia Wielkiej Piramidy”, tom 2, str. 63; T.P. '32,20-22; '26,100, par. 16, 17). W zgodzie z oświadczeniem br. Russella powyżej podanym wnosimy, że „powołanie do Boskiej natury” skończyło się 16 września 1914 r. Piramida więc potwierdza nauki Pisma Św. na ten przedmiot.
(80) Wielki Świadek Kamienny (Izaj. 19:19, 20) również wskazuje na październik 1950 r. jako na czas dokonanego wesela Jezusa z Jego Oblubienicą. Świadek ten pokazuje to w liczne sposoby, lecz tutaj zauważymy tylko jeden z nich: Badacze Piramidy uznają liczbę 36 jako specjalną liczbę kluczową Wielkiej Galerii. Liczba ta jest pokazana siedmioma różnymi sposobami: (1) pionowa wysokość frontu Stopnia wynosi 36 cali (zob. 2Tom Edgara o Piramidzie, str. 76; T.P. '51,37); (2) kubiczna zawartość Wielkiej Galerii (obliczenie br. Petersena) wynosi 36 milionów kubicznych cali; (3) sufit Wielkiej Galerii jest zrobiony z 36 pochylonych kamieni; (4) ma on 36 zachodzeń kamieni jeden na drugi (P '47,163, par. 12); (5) 36 pochylonych odwróconych ostrych krawędzi sufitu na zachodniej ścianie; (6) 36 pochylonych odwróconych ostrych krawędzi sufitu na wschodniej ścianie (P '47,163, szp. 2, par. 24, 25); (7) 36 całkowitych pionowych odwróconych ostrych krawędzi w północnej i południowej ścianie ku rowkom i ku wschodniej i zachodniej ścianie (P '47,164, par. 8). Liczba 36 jest więc zupełnie ustalona jako specjalna liczba kluczowa do używania w . obliczeniach Wielkiej Galerii.
Od stworzenia Adama aż do początku Potopu Noego jest 1656+1/12 lat (B, Appendix, str. 380; T.P. '71,34, szp. 1 i 2), co daje 1656,096 lat. Wymiar podłogi od Pionowej Linii Potopu, który wskazuje na początek Potopu Noego (zob. tom 2 Edgara o Piramidzie, str. 137-139), wzdłuż dolnego Przejścia Głównego aż do Punktu Skrzyżowania wynosi 961,904 cali; od tego zaś punktu wzdłuż Pierwszego Przejścia Górnego aż do Wielkiej Galerii wymiar wynosi 1543,464 cali (tom 2 Edgara o Piramidzie, str. 166). Dodanie tego do długości Wielkiej Galerii (1881,598 cali – tom 2 Edgara o Piramidzie, str. 63) oraz do jej specjalnej liczby kluczowej (36), doprowadza nas do samego roku i miesiąca, w którym Drugi Adam i Druga Ewa zostali zupełnie połączeni na weselu w przygotowaniu się do odrodzenia świata pod Nowym Porządkiem (Mat. 19:28). Ponieważ: 1656,096 plus 961,904 plus 1543,464 plus 1881,598 plus 36 = 6079,062, więc pokazuje