Teraźniejsza Prawda nr 264-265 – 1972 – str. 76
zaangażowane w podtrzymywaniu pozafiguralnej zasłony Dziedzińca (Chrystusa jako Zbawiciela i Króla – T.P. '31,9, szp. 2). To więc dowodzi, że żęcie Małego Stadka było już dawno przedtem skończone.
(47) Rozwinięcie się Prawdy Epifanicznej zapoczątkowanej w r. 1916 dowodzi, że dawanie Prawdy Paruzyjnej już poprzednio się skończyło i że ona dokonała pracy żęcia Małego Stadka.
(48) Proroctwo naszego Pana zawarte w Ew. Łuk. 13:24-27 wypełnia się począwszy od r. 1914 w tym, iż wielu poświęconych ale nie spłodzonych z Ducha usiłuje dostać się do Wysokiego Powołania na próżno (w. 24), ponieważ drzwi są zamknięte (w. 25). Pomimo ich usilnych twierdzeń, że są oni badaczami słów Jezusa i że Jego nauki są w zgodzie z ich drogami (ulicami, w. 26), Pan jednak mówi im, że nigdy ich nie uznał jako członków Swego Ciała (w. 25, 27). A to Pan mówi im przez powyżej podane i inne dowody, że żęcie Małego Stadka skończyło się w jesieni 1914 r., a pokłosie na wiosnę 1916 r.
(49) Nauczanie, że Wysokie Powołanie jest jeszcze otwarte dla nowych aspirantów po rozpoczęciu się niszczenia pozafiguralnej Sodomy (21 września 1914 r.) jest fałszywą doktryną (winem), którą dwie córki pozafiguralnego Lota (niektórzy Młodociani Godni i tymczasowo usprawiedliwieni, którzy nalegają, że Wysokie Powołanie jest jeszcze dla nich otwarte) symbolicznie upiły Lota (zachwiały błędem niektórych nieczystych członków Wielkiego Grona; 1Moj. 19:30-38). To rozważanie jest innym dowodem, że żęcie Małego Stadka skończyło się w jesieni 1914 r., a pokłosie na wiosnę 1916 r.
(50) Kazirodny związek pomiędzy Lotem i jego dwoma córkami przedstawia symbolicznie kazirodną współpracę odpowiednich członków Wielkiego Grona zaślepionych błędem z nalegającymi na Wysokie Powołanie twierdzeniami członków Młodocianych Godnych i z nalegającymi na Wysokie Powołanie twierdzeniami tymczasowo usprawiedliwionych począwszy od jesieni 1914 r. w usilnie czynionych wysiłkach, aby wytworzyć innych mających ambicje podobne do tych, którzy są przedstawieni przez dwie pozafiguralne córki Lota (T.P. '38,55, szp. 2). To symboliczne kazirodztwo nie byłoby popełnione, gdyby Wysokie Powołanie było nadal otwarte dla nowych aspirantów.
(51) Konsekwentne niezmienne wytwarzanie pozafiguralnych Moabitów i Ammonitów (symbolicznych bękartów, 4Moj 23:2-6; D 715, par. 1), a nie pozafiguralnych Izraelitów, z wszystkich takich wypadków pozafiguralnego kazirodztwa, dowodzi, że żęcie skończyło się w jesieni 1914 r. (tuż przed zaczęciem się niszczenia pozafiguralnej Sodomy), a pokłosie na Wielkanoc 1916 r.
(52) Fakt, że tacy nalegający członkowie Młodocianych Godnych i tymczasowo usprawiedliwieni biorący udział w kazirodztwie oraz ich kazirodne potomstwo tracą swoje stanowisko w Wieku Ewangelii przed Panem i że nie otrzymają oni wyższej nagrody w Wieku Tysiąclecia od klasy restytucyjnej (5Moj. 23:2-6; T.P. '38,56, par. 1; P '54,26-28; '69,26-28),
kol. 2
dowodzi, że ich teoria o Wysokim Powołaniu, jakoby ono było jeszcze otwarte i to pomimo zaczęcia się niszczenia pozafiguralnej Sodomy 21 września 1914 r., jest błędna. To również dowodzi, że żęcie skończyło się w jesieni 1914 r., a pokłosie na Wielkanoc 1916 r. Prosimy zauważyć, że utrzymujemy, iż Żniwo w szerszym znaczeniu, obejmujące procesy wiązania w snopy, suszenia, młócenia, przewiewania, przesiewania i gromadzenia do spichlerza nadal trwało po r. 1914-1916. Natomiast twierdzimy, że Żniwo w jego ograniczonym sensie żęcia i pokłosia skończyło się w tym czasie. Żęcie w jesieni 1914 r., a pokłosie na Wielkanoc 1916 r.
(53) Fakt, że Głupie Panny kupują olej w ich ,,doświadczeniach w wielkim czasie ucisku” (C 94, 95), a to zaczęło się w jesieni 1914 r., dowodzi, że żęcie Małego Stadka było już poprzednio skończone.
(54) Druga faza wielkiego Czasu Ucisku – Rewolucja Światowa, czyli trzęsienie ziemi z 1Król. 19:11 – która obecnie stopniowo wybucha, dowodzi, że żęcie Małego Stadka już dawno temu się skończyło.
DOWODY Z POZAFIGURALNEGO ELIASZA
(55) Ostatnią pracą pozafiguralnego Eliasza (zob. art. „Ostatnie Pokrewne Czynności Eliasza i Elizeusza” w T.P. '35,83; T.P. '27,55-56, 69-72, 85-88, 99-101; T.P. '61,76; E. tom 3,67-148) przed utraceniem jego płaszcza było uderzenie Jordanu (2Król. 2:8), a to zostało dokonane od jesieni 1914 r. do jesieni 1916 r. (Z 5846, 5772, par. 13). Aby stać się członkiem pozafiguralnego Eliasza (Małego Stadka jako proroka Pańskiego dla świata, reformatora i mówczego narzędzia Wieku Ewangelii – Mal. 4:5; B 282) taki członek musiał posiadać wystarczającą znajomość Prawdy, by odłączyć się od Babilonu lub świata (musiał on być zżęty sierpem. Prawdy) na czas celem wzięcia udziału w ostatniej pracy Eliasza z płaszczem. Dlatego byli oni wszyscy zżęci przed jesienią 1916 r.
(56) Rozłączenie się pozafiguralnego Eliasza od pozafigiguralnego Elizeusza, czyli Małego Stadka od Wielkiego Grona, a co rozpoczęło się w niektórych przedstawicielach każdej klasy 27 czerwca 1917 r., dowodzi, że przed tym czasem wszyscy członkowie klasy Chrystusowej w ciele posiadali Prawdę (byli zżęci). Ponieważ przed tym czasem mieli oni skończyć swoją pracę z płaszczem (określoną w Z 5846; T.P. '35,83, par. 8-12) wobec nominalnego duchowego Izraela, przed utraceniem go na rzecz klasy Elizeusza.
(57) Dzień z 2Król. 2:3 (40-letni dzień od 1878 do 1918 r. – zob. T.P. '32,20, szp. 2; '26,38, szp. 1) wypełniwszy się i skończywszy się dopiero – jak przepowiedziano – gdy pozafiguralnego Eliasz odłączył się od pozafiguralnego Elizeusza, dowodzi, że żęcie Małego Stadka skończyło się jakiś czas przed r. 1918; ponieważ wszyscy mieli być zżęci przed tymczasowym zniknięciem ze sceny pozafiguralnego Eliasza, pozostawiającego swój płaszcz pozafiguralnemu Elizeuszowi.
(58) Krzyk Elizeusza: ,,[1] Ojcze mój, ojcze mój! [2] Wozie Izraelski i [3] jazdo (jezdni wg Biblii ang.) jego” (2Król. 2:12; T.P. '35,92,