Teraźniejsza Prawda nr 264-265 – 1972 – str. 75
(38) 40 lat służby Jeremiasza (Jer. 1:2, 3; por. z równoczesną długością panowania Jozyjasza, Joakima i Sedekiasza -Łuk. 13:24-27 B 51), tak jak to dowodzi równoległość (dwójnasób) 2520 lat, równoległości okresu od 1874 do 1914 r. i służba Jeremiasza jako figura i równoległość, przedstawia pewne zarysy służby żęcia „onego Sługi” od 1874 do 1914 r. Zgodnie więc z tym, 40 lat żęcia skończyło się w r. 1914.
(39) Fakt, że pokłosie było wykonywane przez Wielkie Grono („ubogiego” – takim ono jest z powodu pozbawienia go bogactwa Wysokiego Powołania) i przez Młodocianych Godnych („przychodnia” – takimi oni są, bo nie pochodzą z Duchowego Izraela – 3Moj. 19:9, 10), podczas gdy Małe Stadko wykonywało sąd zapisany (tzn. ogłaszało wyrok zniszczenia Chrześcijaństwa); uderzało pozafiguralny Jordan w jego Pierwszym Uderzeniu, prowadziło Pierwszą Walkę pozafiguralnego Gedeona i wyznawało grzechy nad Kozłem Azazela od jesieni 1914 do jesieni 1916 r., dowodzi, że żęcie jako odrębne od pokłosia trwało 40 lat i że pokłosie odbywało się jedynie w ciągu dwóch następnych lat od 1914 do 1916 r.
(40) 40-dniowa służba Jezusa przed wniebowstąpieniem świadcząca o rzeczach Królestwa (Dz. 1:3) przedstawia 40-letnią służbę żęcia Jego członków Ciała występujących z poselstwem Królestwa. Ta służba skończyła się dla nich w r. 1914, ponieważ natychmiast potem Małe Stadko zamiast ogłaszać poselstwo o Królestwie jako poselstwo żęcia, zaczęło uderzać pozafiguralny Jordan, wyznawać grzechy Chrześcijaństwa nad Kozłem Azazela, wykonywać sąd zapisany i prowadzić Pierwszą Walkę Gedeona, pozostawiając ogłaszanie tego poselstwa Wielkiemu Gronu i Młodocianym Godnym w ich pracy pokłosia (3Moj. 19:9, 10). Wynika więc z tego, że koniec 40-dniowej służby Jezusa przed wniebowstąpieniem przedstawia koniec służby żęcia Małego Stadka w r. 1914.
(41) Kuszenie Jezusa przez 40 dni na puszczy, gdy badał Słowo Boże, przedstawia 40-letnie pokuszenie członków Jego Ciała na pozafiguralnej puszczy od r. 1874 do 1914, gdy badali Słowo Boże. Okres ten odpowiada ich służbie żęcia, w ciągu którego byli oni szczególnie kuszeni (doświadczani w pięciu wielkich przesiewaniach czasu żęcia Żniwa).
(42) 40 dni oczyszczenia matki, któremu musiała się poddać po porodzie syna (3Moj. 12:2-4), przedstawia 40 lat (od r. 1874 do 1914), w ciągu których Prawda rozwijająca Małe Stadko i słudzy, którzy stosowali ją do Małego Stadka byli oczyszczeni. To oczyszczenie zaczęło się w jesieni 1874 r. przez oczyszczenie pierwszej prawdy Żniwa i pierwszego ziarna pszenicy (br. Russella) od błędu o przyjściu Chrystusa w ciele, a to przez danie mu prawdy o sposobie Powrotu naszego Pana. To więc dowodzi, że żęcie zaczęło się w r. 1874 i skończyło się w r. 1914.
(43) Ogłaszanie Jonasza o karaniu Niniwczyków przedstawia mówcze narzędzia Kościoła Nominalnego głoszące, że nie będzie przyszłej próby dla rodzaju ludzkiego, ale wieczne męki jako nadchodzący gniew przy końcu 40-letniego
kol. 2
okresu żęcia Żniwa („Po czterdziestu dniach” – Jonasz 3:4; Z 3568, szp. 2, par. 7; 4786 u góry; P '38,188, par. 1). Boskie obalenie tego głoszenia przez poselstwo Żniwa o przyszłej próbie – restytucji – od r. 1874 do 1914 jest przedstawione przez Boskie odrzucenie poselstwa Jonasza. W głębokiej pokorze przed Bogiem wielu odpowiedziało na Prawdę i przyszło do Prawdy – zostali zżęci – i szukali łaski Bożej w ciągu 40 lat żęcia Żniwa od r. 1874 do 1914. Tą więc ostatnią datą zakończyło się żęcie jako odrębne od pokłosia.
IZAJ. 52:8; ŁUK. 13:24-27; 1Moj. 19:30-38 ITD.
(44) Izaj. 52:8 mówi nam, że gdy Pan będzie gromadził Małe Stadko z niewoli babilońskiej, a co było dokonywane przez pracę żęcia i pokłosia, to stróżowie (pielgrzymi, posiłkowi pielgrzymi, ewangeliści i starsi w ogólności) zgodnie będą podnosili swój głos, tzn. ogłaszali Prawdę na czasie – Pieśń Mojżesza i Pieśń Baranka. Wspólnie ogłaszali oni poselstwo żęcia w zupełnej zgodzie – widzieli oni „okiem w oko” (jasno – C str. 259, par. 1). Ale zauważmy, kiedy ta zgoda miała panować – „kiedy Pan zasię Syjon przywiedzie [Swoje Małe Stadko, 144 000 członków – Obj. 14:1]”. Kiedy Pan „zasię” przywiódł Syjon? Syjon był w dwóch niewolach. Pierwsza niewola była w Żydostwie, w Rabinizmie, której doświadczyli prawdziwi cieleśni Izraelici; w Żniwie Żydowskim więc Bóg wywiódł Syjon z tej niewoli. Druga niewola była w symbolicznym Babilonie, z której Bóg wywiódł Syjon (Obj. 18:4) w czasie żęcia Żniwa i pokłosia – „zasię Pan Syjon przywiedzie”. Jednak krótko przed śmiercią br. Russella nastąpiła wielka niezgoda wśród pielgrzymów, posiłkowych pielgrzymów, ewangelistów i starszych zarówno w Ameryce, jak i w Wielkiej Brytanii. Ona wyraziła się w sposób wzrastający w sporach na tematy doktryny i zarządzeń, aż doprowadziła do rozwoju 60 grup lewickich pod kierownictwem wzmiankowanych pielgrzymów, posiłkowych pielgrzymów, ewangelistów i starszych, nie zgadzających się ze sobą. Dlatego żęcie i pokłosie musiało się skończyć przed śmiercią br. Russella.
(45) Rozwój grup Prawdy na ich 60 przepowiedzianych podziałów lewickich nastąpił, a zaczął się on w jesieni 1916 r. To więc znowu dowodzi, że Małe Stadko zostało zżęte poprzednio.
(46) 60 oczyszczonych i częściowo oczyszczonych grup Prawdy – przedstawionych przez 60 słupów Dziedzińca Przybytku (2Moj. 27:9-18), przez 60 opisanych wodzów rodzin lewickich (4Moj. 3:17-21; 1Kron. 23), przez 60 mocarzów Salomona (Pieśń 3:7, 8), przez 60 żon królewskich (Pieśń 6:7) itd. (T.P. '37,32; T.P. ’25, 87, par. 24-29; T.P. '50,70, szp. 2, par. 1 do str. 74) – było sklasyfikowanych wg. charakteru ich działalności (tak jak to miało miejsce z Lewitami Wieku Ewangelii – T.P. '28,44, par. 2; T.P. '64,29, szp. 1; T.P. '70,25, szp. 1) i są one obecnie (w proporcji do ich stopnia oczyszczenia)