Teraźniejsza Prawda nr 264-265 – 1972 – str. 70
kiedy zaczęła się czynność z Wielkim Gronem jako klasą.
(12) Fakt, że zimowy czas ucisku zaczął się w 1914 r. i objął część Chrześcijaństwa, a w r. 1916 objął całe Chrześcijaństwo i zaznaczył, że wszystkie Nowe Stworzenia, które nie zostały popieczętowane na ich czołach, były utratnikami koron i nie mogły być zachowane w zbawieniu Wysokiego Powołania (Jer. 8:20; D 717, 718), dowodzi, że poprzednio całe Małe Stadko zostało wyzwolone z Babilonu, czyli świata, tzn. zostało zżęte.
(13) O czasie żęcia w szerszym znaczeniu tego słowa, obejmującym również pokłosie, jest mowa jako o „godzinie” (Obj. 14:15, przekł. Diaglotta; Mat. 24:36; 25:13; Mar. 13:32). Oczywiście, że „godzina” ta nie jest okresem o 60-ciu tylko minutach, ale jest to 1/24 część Tysiącletniego Dnia, czyli 41 lat i 8 miesięcy; ta więc godzina zaczęła się 12 września 1874 r., pierwszego dnia siódmego miesiąca księżycowego tego roku, a skończyła się 3 maja 1916 r. Zatem dowodzi to, że do 3 maja 1916 r. wszelkie żęcie włączając pokłosie skończyło się (T.P. '27,79, par. 26).
(14) Podobnie „godzina pokuszenia” (doświadczenia, wg przekł. Diaglotta; Obj. 3:10), od której Kościół z okresu filadelfijskiego (który to okres skończył się w r. 1874) był zachowany, miała 41⅔ lat. ,,Godzina” ta zaczęła się na wiosnę 1878 r. pierwszym przesiewaniem Żniwa (przeciwko Okupowi) i skończyła się w grudniu 1919 r. Wszystkie sześć przesiewań Żniwa (sześć broni ku zabijaniu – Ezech. 9:5-7) zaczęły się i osiągnęły swój szczyt w ciągu tej „godziny”. „Godzina” ta skończywszy się w grudniu 1919 r. dowodzi, że żęcie i pokłosie zostały skończone jakiś czas przedtem, ponieważ wszystkie Nowe Stworzenia wówczas żyjące miały specjalne próby w ciągu tej „godziny”.
1MOJ. 15:7-21; OBJ. 16:17; 19:1-3 ITD.
(15) 1Moj. 15:7-21 podaje dowód czasowy, który wskazuje na 17 kwietnia od godz. 6 wieczorem do 18 kwietnia do godz. 6 wieczorem, tj. na 15 dzień miesiąca Nisan, na pierwszy dzień święta Przejścia (3Moj. 23:6; 4Moj. 28:17; 33:3; F 580, par. 3; Z 5869; T.P. ’48, 10, par. 4), jako na datę, kiedy ostatni członek klasy Chrystusowej został zapieczętowany na czole. Według Z 3957 (zob. Komentarz Bereański na w. 9) dnie lat ofiarniczych zwierząt i ptaków Abrahama wynosiły 3960 i one przedstawiają tyle właśnie lat. Przymierze było uczynione z Abrahamem 15 Nisan 2045 r. przed Chr., dokładnie 430 lat co do dnia przed Wyjściem Izraela z Egiptu (2Moj. 12:41), a to znowu stało się w części nocy 15 Nisan 1615 r. przed Chr. (w. 42), ponieważ Izraelici nie mogli opuścić swoich domów podczas nocy 14 Nisan (w. 22). Data 15 Nisan 2045 r. przed Chr. daje 2044 lata i 8½ miesięcy przed 1 stycznia 1 r. po Chr. Różnica więc między 3960 lat i 2044 lat i 81/2 miesięcy wynosi 1915 lat i 31/2 miesięcy, a która od 1 stycznia 1 r. po Chr. kończy się (wg czasu księżycowego) 17 kwietnia
kol. 2
od godz. 6 wieczorem do 18 kwietnia godz. 6 wieczorem, czyli 15 Nisan 1916 r. (a nie 1915 r., jak to podaje Clayton Woodworth w Komentarzu Bereańskim). Stąd pełne 3960 lat od 15 Nisan 2045 r. przed Chr. skończyły się 15 Nisan 1916 r.
W 1Moj. 15:8 Abraham nie pyta się, kiedy odziedziczy ziemię, ale „po czymże poznam, iż ją odziedziczę?” – chciał on pewnego upewnienia. Bóg odpowiednio wskazał na Nasienie obietnicy. Kiedy ostatni członek klasy Chrystusowej będzie znaleziony i w jego człowieczeństwie położony na ołtarzu ofiary oraz okaże, że ofiara ta naprawdę została złożona przez opuszczenie symbolicznego Egiptu w symbolicznym czwartym pokoleniu (1Moj. 15:13-16) – tzn. (1) Wiek Patriarchów, (2) Wiek Żydowski, (3) Wiek Ewangelii, (4) Wiek Tysiąclecia (w którym znajdujemy się już od r. 1874) – to wówczas podstawa zapewnienia będzie zupełna; ponieważ wówczas Nasienie, które da Abrahamowi i innym podobnym do niego dziedzictwo, będzie zupełnie popieczętowane (Dz. 7:5; Żyd. 11:39, 40). Zgodnie z tym, 1Moj. 15:7-21 dowodzi, że 15 Nisan 1916 r., który to dzień skończył się 18 kwietnia o godz. 6 wieczorem, ostatni członek klasy Chrystusowej dowiódł, że jego człowieczeństwo zostało ofiarowane przez opuszczenie symbolicznego Egiptu, tzn. przez jego zdobycie wystarczającej ilości Prawdy (otrzymał pieczęć na czole), aby odłączyć się od tego obecnego złego świata włączając Babilon.
(16) Oddział Wielkiego Grona na czele Strażnicy ogłosił 26 marca 1918 r., że Małe Stadko było w tym czasie skompletowane w swoich członkach. Był to „głos wielki z kościoła niebieskiego [raczej, ze świątyni Bożej, wg manuskryptu synajskiego; słowa „od stolicy” nie znajdują się w manuskrypcie synajskim.; one stosują się do Małego Stadka – Obj. 19:5 – ale nie do Wielkiego Grona; o Wielkim Gronie, podobnie jak o Małym Stadku, może być mowa jako o świątyni Bożej, gdy jeszcze znajduje się w ciele – 1Kor. 3:16, 17; 6:19; 2Kor. 6:16-18], mówiący: „Stało się” (Obj. 16:17; zob. Komentarz Bereański; T.P. '35,96, par. 81 i str. 97, szp. 2; T.P. '27,77, par. 20, 21). To więc z poprzednimi wydarzeniami dowodzi, że żęcie już przedtem się skończyło.
(17) Poselstwo Wielkiego Grona odnoszące się do osądzenia wielkiej wszetecznicy, które jest opisane w Obj. 19:1, 2 i na które wyrażają zgodę 24 księgi Starego Testamentu oraz cztery wielkie przymioty charakteru Bożego (w. 4), zaczęto ogłaszać w r. 1917 przez tom 7 (wśród licznych złych zarysów ma ten tom niektóre dobre punkty) i przez różne ulotki, kazania itd. A to dowodzi, że jakiś czas przedtem całe Małe Stadko zostało zżęte.
(18) Fakt, że zwolennicy Towarzystwa w r. 1918 (po ograniczeniu ich przez jakiś czas w rozpowszechnianiu tomu 7 itd.) na nowo ogłaszali to samo poselstwo, a więc znowu mówili: „Halleluja!” (Obj. 19:3) i że do nich przyłączyły się inne grupy Wielkiego Grona, dowodzi, iż żęcie skończyło się jakiś czas przedtem.