Teraźniejsza Prawda nr 263 – 1972 – str. 62
a Helon znaczy mocny. Ich wodzowie, utracjusze koron, jako gorliwi głosiciele, że Bóg jest życiodawcą, który okaże Swoją Moc w łączności z Wtórym Przyjściem Chrystusowym, gdy wierzącym będzie dane życie przez Moc Bożą, są więc tym sposobem wskazani przez imię książęcia, który jest ich figurą. Zatem widzimy, że adwentyzm jako sekta kładzie nacisk na moc Bożą w zmartwychwstaniu, podobnie jak kalwinizm kładł nacisk na moc przez swoje hasło wszechwładzy w Boskim wyborze i na wzór Campbella kładącego nacisk na moc, że tylko w Biblii jest moc Boża do połączenia ludu Bożego w jedno. Zatem widzimy, że trzy pokolenia na wschodzie przybytku, są figurą na te trzy denominacje, które szczególnie kładą nacisk na moc Bożą jako Boski przymiot w ich wyznaniach.
(48) Ruch Wtórego Przyjścia był zaczęty (Jakób spładzając Zabulona) przez Wilhelma Millera, który najpierw był niewierzącym, ale przez badanie Biblii stał się wiernym Bogu. Około roku 1816 zaczął badać proroctwa i chronologię. Do roku 1825 wypracował on cały swój system chronologii prorockiej i doktryny w zupełności. Ale nie głosił wiele o tym, aż dopiero w roku 1829 i to na początku tylko przez prywatne i osobiste rozmowy! Pierwszy jego publiczny wykład o Wtórym Przyjściu był dany w pierwszą niedzielę sierpnia 1831 (książka White’a ,,Żywot Millera”, str. 80). Brat Miller kładł głównie nacisk na kilka rzeczy, szczególnie (1) na proroczą chronologię, (2) Wtóre Przyjście Chrystusa i (3) Tysiącletnie panowanie świętych z Chrystusem po Wtórym Jego Przyjściu. Do końca swego życia (20 grudnia 1849) wierzył w nieśmiertelność duszy, w przytomność po śmierci (poza grobem), że sprawiedliwi idą po śmierci do wiecznej szczęśliwości, a źli na wieczne męki. Powrotu naszego Pana spodziewał się najpierw i to widzialnego w ciele, około czasu pomiędzy marcem a październikiem w roku 1843, a potem, gdy się to nie spełniło, 22 października roku 1844. Po swoim drugim zawodzie, wyznał on pokornie i publicznie swoją pomyłkę, ale nie mógł wykazać, gdzie się pomylił w swoich proroczych obliczeniach, które głównie były od marca 1844 roku, właściwie rozumiane; lecz on zaczął swoje 1290 i 1335-letnie okresy 30 lat przed jego 1260-letnim okresem, które od około marca 1844 i nadal były dopiero właściwie rozpoczęte w 539 roku po Chrystusie. Przed marcem 1844 on liczył je od 538 roku. Okres 2300 dni rozpoczynał liczyć 457 roku przed Chr., a kończył 1843 po Chr.
kol. 2
Zapewne, że nie rozumiał właściwie czasu, celu i sposobu Wtórego Przyjścia naszego Pana. Jednak jego chronologiczne okresy na ogół były właściwe, chociaż on niektóre ich części źle zastosował. Jego ruch był rzeczywiście ruchem według porządku Bożego i odpowiadał w równoległej dyspensacji do „prawdziwych Izraelczyków” i Mędrców przed i zaraz po narodzeniu się naszego Pana idących na spotkanie Mesjasza.
CZAS PROROCZY
(49) Jaką specjalną doktrynę nasz Pan dał przez niego, w łączności z którą pozafiguralny Elijab ofiarował swoją pozafiguralną misę, czaszę i łyżkę z ich zawartościami i ofiarami za grzech, śniedną i spokojną? Utracjusze koron, wodzowie adwentyzmu kładli nacisk w sposób rozmaity na niektóre wyznawane przez nich doktryny. Większość z nich kładła większy nacisk na śmiertelność ludzką, nieprzytomność umarłych i na zniszczenie niepoprawnych. Te doktryny nie mogły być tymi, w łączności z którymi pozafiguralny Elijab ofiarował pozafiguralną misę, czaszę i łyżkę, ponieważ brat Miller – jako część pozafiguralnego Jakóba zaczynając ruch, który został zamieniony przez utracjuszy koron, wodzów adwentyzmu w sektę – nie wierzył w nie, przeto nie mógł je użyć w daniu życia ruchowi adwentyzmu. Ani doktryna o przedtysiącletnim powrocie Chrystusa na ziemię nie mogła być tą doktryną, gdyż baptyści stulecia przed Millerem przyjęli to za punkt swojej wiary. Ani też sabat (to jest przyjęcie soboty za dzień odpoczynku, zamiast niedzieli), który większość adwentystów teraz przyjmuje, nie mógł wcale być tą doktryną, bo brat Miller nigdy o tym nie nauczał, ani też żaden z jego zwolenników przed rokiem 1846. Z tych trzech rzeczy, na które on specjalnie kładł nacisk, jest tylko jedna, na którą żaden poprzedni ruch nie położył specjalnego nacisku, a na którą utracjusze koron, wodzowie adwentyzmu kładli, tj. na proroczą chronologię. Więc prorocza chronologia jest to nauka biblijna, przez którą brat Miller zaczął swój ruch – Jakób spładzający Zabulona. I fakty bezspornie dowodzą tego. Czas proroczy był tym specjalnym punktem, na który on kładł głównie nacisk, który pociągnął wielu zwolenników do jego ruchu i który był głównym przedmiotem strzałów ze strony jego przeciwników. Tym więc sposobem fakty dowodzą, co było tą biblijną nauką powierzoną adwentystom,