Teraźniejsza Prawda nr 263 – 1972 – str. 60
który zamienił ten ruch Malutkiego Stadka w sektę zwaną Chrześcijanami czyli Kościołem Uczni. Tak jak Kalwin zepsuł ruch Zwingliego, tak Aleksander Campbell był powodem zepsucia ruchu Stone’a i Campbella. Ponieważ on wprowadził zanurzenie w wodzie na przebaczenie grzechów – chrzest Jana – i tygodniowe obchodzenie Wieczerzy Pańskiej, tak jak Kalwin wprowadził doktryny absolutnego przeznaczenia i prezbiterianizmu do ruchu Zwingliego. Tym sposobem Aleksander Campbell okazuje się być najprzedniejszym z wodzów utracjuszy koron reprezentowanych przez Natanaela (dar Boży) syna Suharów (mały). Byli inni, którzy byli w pozafiguralnym Natanaelu, np. Samuel Rogers, Jan Smith, Tomasz Allen, Walter Scott i Izaak Errett. Ci byli zawsze gotowi głosić doktrynę, że lud Boży jest jeden i że powinien połączyć się na podstawie Biblii – ich jedynym wyznaniu wiary. Oni byli zawsze gotowi na formalne debaty w obronie tego stanowiska. Aleksander Campbell był jednym z najzdolniejszych religijnych dyskutantów i oratorów dziewiętnastego stulecia. On nigdy nie był zwyciężony w debatach. Jego główne debaty były prowadzone z p. Owen, niedowiarkiem, na tle świadectw chrystianizmu, z biskupem rzymsko-katolickim Purcellim, na tle religii rzymsko-katolickiej i z księdzem Rice, prezbiterianinem, na tle Chrztu i jedności Kościoła. Za jego przykładem kaznodzieje z Kościoła Uczni, szukając sposobności debatowania, mianowicie na temat chrześcijańskiej jedności, zawsze wygrywali w debatach na ten przedmiot.
(41) Gdy zapamiętamy, że specjalną Prawdą, którą nasz Pan powierzył denominacji zwanej chrześcijańską czyli Kościołowi Uczni, jest jedność ludu Bożego, zasadzająca się na Piśmie Św., jako ich jedynym wyznaniu wiary, to będziemy mogli lepiej zrozumieć, jak tracący koronę wodzowie tego Kościoła – pozafiguralny Natanael – ofiarowali swoją pozafiguralną misę (naprawienia), czaszę (zbijania) i łyżkę (ćwiczenia w sprawiedliwości). Oni są nazwani symbolicznie Natanaelem – znaczy dar Boży – a nazwa ta zdaje się nasuwać myśl, że oni proponują pokój podzielonemu Chrześcijaństwu jako dar od Boga. Ich symboliczna nazwa Suhar (mały) zdaje się odnosić do faktu, że domagania się przez nich jedności między ludem Bożym nie gruntują się na wielkich, lecz na małych warunkach, a mianowicie: przyjęcie Jezusa jako Zbawiciela, posłuszeństwo Jemu jako Panu i przyjęcie Biblii za jedyne wyznanie wiary. Te wymagania
kol. 2
porównane z wymaganiami takimi, jakie np. Papiestwo ogłasza za warunki jedności między ludem Bożym, są istotnie – Suhar – małymi.
(42) Pozafiguralna misa – raczej półmisek (naprawa) – jaką oni przynieśli, poprawiła mylne postępowanie przeciwne prawdziwej jedności między ludem Bożym. Ta pozafiguralna misa pokazała jakie jest zło w sekciarstwie i jak mogłoby być usunięte przez prawdziwą jedność ludu Bożego. Pokazała, że sekciarstwo podzieliło lud Boży, czyniąc go nieprzyjaznym, zazdrosnym, stronniczym, podłym, nikczemnym, samolubnym, ambitnym, tylko częściowo owocnym w dobroci, poddanym wodzom i denominacji i dlatego poddanym wrogim atakom ze strony obcych. Pozafiguralna misa wykazywała, że to wszystko zło mogłoby być naprawione przez jedność między ludem Bożym; wykazywała również, że ludzkie wyznania są produktem wielkiej nieświadomości, zabobonów i zepsucia obyczajów, które prowadzą do niezgody, próżnej chwały, błędu, podziału, stronnictwa, zrywania braterskiej społeczności, nieprzyjmowania postępującego światła i osadzania się w bagnie reakcjonizmu. Dalej wykazała, że to wszystko zło mogłoby być usunięte, gdyby Biblię przyjęto za jedyne wyznanie wiary, mając ufność, że gdy nadejdzie czas właściwy, Pan przez Swego Ducha otworzy tajemnice w niej zawarte tym, którzy będą chodzili w świetle postępującym. W te i inne sposoby pozafiguralny Natanael ofiarował swoją misę, i jesteśmy pewni, że Bóg przez ręce Jezusa przyjął tę misę.
(43) Również pozafiguralna czasza – nauki strofujące – była ofiarowana przez utracjuszy koron, to jest wodzów Chrześcijan czyli Kościoła Uczni. Stanowisko, odnoszące się do jedności ludu Bożego, oparte na ich przyjmowaniu Pisma Świętego będącego ich jedynym wyznaniem wiary, było przeciwne poglądom wyznawanym przez wszystkie inne denominacje. W dodatku sprzeciwiało się poglądom grecko i rzymsko-katolików przyjmujących, że tradycje są źródłami wiary. A także sprzeciwiło się poglądom wyznań i praktyk wszystkich denominacji; bo wszystkie z nich miały wypisane wyznania wiary i karności. Nic więc dziwnego, że wszystkie wyznania atakowały pogląd Chrześcijan czyli Kościoła Uczni. Lecz utracjusze koron, wodzowie tej denominacji, atakowali na odwet argumenty używane na obronę przez inne wyznania, pokazując, że te wyznania są niczym więcej, jak tylko korporacyjnymi regułami