Teraźniejsza Prawda nr 263 – 1972 – str. 59
doktrynami, na które pozafiguralni książęta odpowiednio przedstawiali swoje poglądy. Każdy z nich ofiarował naprawienia (misy), zbijania błędu (czasze) i instrukcje czyli ćwiczenia w sprawiedliwości (łyżki), różniące się od tych drugich jedenastu na tyle, na ile odnośna Prawda była przedstawiona przez każdego z pozafiguralnych książąt na inny przedmiot. Z tego więc powodu, w omawianiu ofiar tych drugich jedenastu książąt, opuścimy szczegóły o misach, czaszach, łyżkach i różnych ofiarach bydląt, odsyłając naszych czytelników do poprzednich paragrafów tego artykułu.
(37) Wiersz 18: Zauważmy, że każdy z figuralnych książąt ofiarował innego dnia. Te dni pozafiguralnie następują po sobie tylko między trzema pozafiguralnymi pokoleniami, z których każda z tych czterech grup się składa. Gdybyśmy próbowali ułożyć te dni tak, aby następowały w porządku czasowym, jeden po drugim według wszystkich pozafiguralnych pokoleń, to wnet byśmy się znaleźli w nie dającej się pogodzić ze sobą trudności. Np. Naason, który ofiarował w dniu pierwszym jak to już widzieliśmy, reprezentuje utracjuszy koron, wodzów Prezbiteriańskiego Kościoła, gdy zaś Elisur (wiersz 30) reprezentuje utracjuszy koron wodzów Grecko-Katolickiego Kościoła. Pozafiguralny Naason zaczął ofiarowywać około 1535 roku po Chrystusie, gdy zaś pozafiguralny Elisur zaczął ofiarowywać przed 250 rokiem po Chrystusie, pomimo faktu, że figura podaje, że Naason złożył swoją ofiarę w dniu pierwszym, a Elisur w dniu czwartym. Natanael (w. 18) i Elijab (w. 24) reprezentują utracjuszy koron, pierwszy wodzów denominacji, która się nazywa Chrześcijanami, a drugi — Kościołów wtórego Adwentu czyli Adwentystów, podczas gdy Selumijel (w. 36) reprezentuje utracjuszy koron, wodzów Kościoła Rzymsko-Katolickiego, a Elijasaf (w. 42) wodzów Kościoła Episkopalnego. Ci czterej ostatnio wspomniani pozafiguralni książęta zaczęli ofiarowywać jak następuje: Natanael około roku 1815, Elijab około roku 1850, Selumijel około roku 400, a Elijasaf około roku 1550 po Chrystusie. Tym więc sposobem widzimy, że porządek czasowy składania ofiar jest podany w obrębie każdego pozafiguralnego obozu, ale nie między każdym obozem. Te uwagi muszą być zapamiętane, gdy się zastanawia nad porządkiem dni w figurze i pozafigurze. Pozafiguralny Naason, Natanael i Elijab, zaczynają ofiarowywać odpowiednio około lat 1535, 1815 i 1850; uważamy, że porządek
kol. 2
czasowy jest kolejny w tym pozafiguralnym obozie; jak również to samo będziemy mogli zauważyć w tych trzech innych pozafiguralnych obozach.
(38) Doktryna, którą Bóg dał wiernym członkom denominacji, którą nazywamy Chrześcijanami, czyli Kościołem Uczni, jako jej szafarstwo, jest następująca: Jedność ludu Bożego uzasadniona na Biblii będącej jej jedynym wyznaniem wiary. Ta nauka była najpierw ogłoszona przez Bartona W. Stone w 1804 roku w stanie Kentucky, St. Zjedn. Tak jak nasz Pan zaczął dawać przez Zwingliego prawdę o Wieczerzy Pańskiej, w obronie której pozafiguralny Naason ofiarował nauki ku naprawie, zbijaniu i ćwiczeniu w sprawiedliwości, jako nauki odnoszące się do specjalnej prawdy Prezbiteriańskiego Kościoła, reprezentowane przez odnośną misę, czaszę i łyżkę; tak też On zaczął dawać przez Bartona W. Stone specjalną prawdę na podstawie jedności ludu Bożego, w obronie której pozafiguralny Natanael ofiarował odpowiednie naprawienia, zbijania i ćwiczenia reprezentowane przez przyniesioną na ofiarę misę, czaszę i łyżkę. Podobnie jak do Zwingliego przyłączyli się inni Kapłani w przedstawianiu prawdy o Wieczerzy Pańskiej, tak samo i do brata Stone przyłączyli się drudzy Kapłani w przedstawianiu prawdy o jedności ludu Bożego, jako opartej na Biblii, ich jedynym wyznaniu wiary.
(39) Najprzedniejszy między nimi był Tomasz Campbell, ojciec Aleksandra Campbella, który był główną figurą (osobą) w pozafiguralnym Natanaelu, tak jak Kalwin był główną jednostką pozafiguralnego Naasona. Tomasz Campbell w roku 1809 zapoczątkował w Zachodniej Pennsylwanii (St. Zjedn.) ruch z tą samą nauką, jaką już od pięciu lat prowadził Barton W. Stone. Ale przez wiele lat obaj pracowali osobno, a żaden z nich nie wiedział, iż nauczali tej samej doktryny, aż dopiero później dowiedzieli się, że Duch Pański wprowadził ich do tej samej prawdy. Każdy z osobna protestował piórem i ustnie przeciw sekciarstwu, każdy z osobna zaczął jako Prezbiterianin, ale tak jeden jak i drugi wnet odrzucił sekciarstwo i doktrynę absolutnego przeznaczenia. Każdy z osobna obstawał za tym, że jedność chrześcijan ma być na podstawie Biblii wolna od wszystkich elementów sekciarstwa; każdy z osobna wierzył w zanurzenie w wodzie przy chrzcie i każdy z osobna, nie wiedząc jeden o drugim, pracował wytrwale i skutecznie jako antysekciarz.
(40) Aleksander Campbell był tym,