Teraźniejsza Prawda nr 263 – 1972 – str. 58
ustne lub pisemne, przynosiły Bogu zaszczyt przez ich służenie Mu w krzewieniu tego szczególnego zarysu Jego Planu – Wieczerzy Pańskiej. Pszenna mąka przedstawia szczegółowość nauk pozafiguralnego Naasona; olej zaś przedstawia, że było to ofiarą Nowych Stworzeń używających przynajmniej pewną miarę Ducha Pańskiego w swojej pracy. Jest powiedziane, że złota łyżka była pełna kadzidła. To kadzidło reprezentuje wyborne ludzkie siły pozafiguralnego Naasona, które były uważane za doskonałe przez zasługę Jezusa i zostały użyte w obronie symbolicznego zrozumienia Wieczerzy Pańskiej, która pobudzała do pobożności, a przez to rozwinęła cnoty przyjemne Bogu. Ponieważ z Boskiego punktu zapatrywania, Nowe Stworzenia, które utraciły korony były do 1917 roku zaliczane do ciała pozafiguralnego Aarona, jest jawne, że ich ofiarowanie w duchu i Prawdzie było przez Chrystusa przyjemne Jehowie i zrodziło w nich pewien stopień cnót, zgodnie z ich nauczaniem i prowadzeniem się według tych nauk. Fakt, że Naason przyniósł te naczynia na korzyść złotego ołtarza dowodzi, że pozafiguralnym Naasonem musiały być Nowe Stworzenia służące sprawom Nowych Stworzeń; ale to, iż nie był on kapłanem dowodzi, że jego pozafigura składała się z utracjuszy koron – co jest jeszcze jednym dowodem, iż książęta są figurą na utracjuszy koron. Podobnie fakt, że naczynia te nie były miedziane lecz srebrne i złote, również dowodzi tej samej rzeczy.
(35) Wiersze 15-17 pokazują nam ofiary ze zwierząt w trzech formach: ofiary palonej, ofiary za grzech i ofiary spokojnej. Jak nam wskazał nasz Pastor, ofiara palona (całopalenie) reprezentuje przyjęcie ofiary przez Jehowę; ofiara za grzech – pojednawczy charakter tej ofiary; a ofiara spokojna, obowiązki przymierza, które były na się przyjęte, a które były wypełnione przez ofiarę. Rozumiemy, że młody cielec w ofierze całopalenia wyobraża naszego Pana jako tego, którego zasługa czyni ofiarę przyjemną. Baran przedstawia Kościół jako ten, do którego ofiary byli załączeni i utracjusze koron przed rokiem 1917, a tym sposobem i Kościół jest środkiem, przez który ofiary utracjuszy koron są pożyteczne, albowiem są częścią jego własnej ofiary. Baranek wyobraża utracjuszy koron, którzy przez zasługę Chrystusową zostali przyjęci przez Jehowę i załączeni do Kościoła. W pierwszym paragrafie tego artykułu wytłumaczyliśmy znaczenie kozła z kóz na ofiarę za grzech (w. 16). W. 17 wymienia liczbę bydląt ofiarowanych
kol. 2
w ofierze spokojnej. Rozumiemy, że pozafigura tego jest następująca: Przez zasługę Chrystusową (dwa woły) i z powodu włączenia ich do Kościoła (baranów pięć), jako część ofiary za grzech (kozłów pięć), ofiary utracjuszy koron są wypełnieniem ich ślubów poświęcenia (baranków rocznych pięć). A że baranek w ofierze całopalenia i w ofierze spokojnej był roczny, przedstawia dojrzałość utracjuszy koron do pracy ofiarniczej jaką wykonywali. Przedstawiliśmy już ten fakt, iż książęta przynoszący ofiarę za grzech udowadniają, że pewni ofiarnicy Wieku Ewangelii – a zatem Nowe Stworzenia – tracący swoje korony są przedstawieni przez książąt. Ta sama myśl wypływa z faktu, że oni przynoszą ofiarę całopalenia, ponieważ jedyna ofiara przyjemna Jehowie, składana podczas Wieku Ewangelii, to ofiara (członków) Chrystusa. Podobnie ta sama konkluzja wypływa z faktu, że oni przynieśli ofiarę spokojną; ponieważ jedyne ofiarnicze przymierze uczynione i wypełnione podczas Wieku Ewangelii jest przez (członków) Chrystusa. Ta sama myśl wypływa z faktu, że specjalne bydlę w ofierze całopalenia i ofierze spokojnej, jest figurą na nich, jako odrębnych od Jezusa i Kościoła. Tym sposobem znaleźliśmy siedem argumentów, które dowodzą, że książęta reprezentują sekciarskich wodzów utracjuszy koron w obrazie na Wiek Ewangelii: (1) ofiarowali ofiarę za grzech; (2) ofiarowali naczynia, których waga w syklach była w liczbie 10 albo w jej wielokrotnych ilościach i wynosiła razem 210 syklów, a których osobne wagi i waga wszystkich razem reprezentowała ludzkie istoty spłodzone z Ducha, którym była przypisana doskonałość oraz nowe stworzenia, lecz dwoistego umysłu: (3) ofiarowali złote i srebrne naczynia; (4) te naczynia należały do złotego ołtarza; (5) przynieśli ofiarę paloną; (6) przynieśli ofiarę spokojną; i (7) oni są reprezentowani w ofierze palonej i spokojnej przez bydlę osobne i różniące się od bydląt, które przedstawiają Jezusa i Kościół.
(36) W poprzednich paragrafach zastanawialiśmy się nad szczegółami o misach, czaszach, łyżkach, ich zawartościach i różnych ofiarach z bydląt, danych nam pod uwagę w wierszach 12-17, a połączonych z ofiarami Naasona. W zastanawianiu się nad ofiarami tych drugich jedenastu książąt nie będzie potrzeba wchodzić w szczegóły, albowiem figura podaje te same rzeczy i w tych samych słowach, ponieważ one są, ogólnie mówiąc, takie same i w pozafiguralnych ofiarach. Różnica w pozafigurze zachodzi tylko pomiędzy dwunastoma