nieprzyjaciół pod nogi jego”. Wtedy On odda królestwo Bogu (1Kor. 15:24-28).

      Gdy Jezus zawołał „Wykonało się”, to odnosił się On tylko do pierwszej wymienionej części tego dzieła pojednania, mianowicie do dostarczenia ceny okupu, którą On w pełni złożył na krzyżu i poruczył, czyli złożył w ręce Ojcowskie. O tej właśnie części Jego dzieła pojednania mógł On powiedzieć: „Wykonało się”. Poniósł On karę za grzech Adama, którą była śmierć. „Chrystus umarł za grzechy nasze według pism” (1Kor. 15:3); On „za grzechy cierpiał, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby nas przywiódł do Boga” (1Piotra 3:18); On „dał samego siebie na okup za wszystkich, co jest świadectwem czasów jego” (1Tym. 2:6); „On jest ubłaganiem [zadośćuczynieniem] za grzechy nasze [Kościoła]; a nie tylko za nasze, ale też za grzechy całego świata” (1Jana 2:2). Najpierw Jezus zadowolił Sprawiedliwość za Kościół Pierworodnych (Żyd. 12:23) – Maluczkie Stadko i Wielki Lud (Obj. 7) – podczas Wieku Ewangelii; a potem zadowoli On Sprawiedliwość za świat, wyrównując dług grzechu Adamowego z ludzkości podczas Wieku Tysiąclecia. W obydwóch wypadkach przyprowadzi On ich do doskonałości na podobieństwo Boże, gdzie będą oni odzwierciedlać Jego chwałę – Kościół jako Nowe Stworzenia (Mat. 5:48; Jan 17:23; Rzym. 8:29; 2Kor. 3:18; Kol. 1:22, 23, 28; 4:12), a świat jako doskonałe ludzkie istoty w pełni przywrócone (Dz.Ap. 3:19-21; Izaj. 35:8-10; Obj. 5:13). Druga więc część wielkiego dzieła pojednania Jezusa – przywrócenie rodzaju ludzkiego do podobieństwa Bożego, do zupełnego pojednania z Bogiem – zajmie cały Wiek Ewangelii i Wiek Tysiąclecia, aby to dokonać.

      U Micheasza 4:8 czytamy: „A ty wieżo trzody [Chrystus,], baszto córki Syońskiej! wiedz, że aż do ciebie przyjdzie … pierwsze państwo”. W Psalmie 2:8 Bóg jest przedstawiony proroczo, jako mówiący do Jezusa:
kol. 2
„Żądaj ode mnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoje granice ziemi”. Jezus żąda tego dla świata na początku Wieku Tysiąclecia. Apostoł Paweł odnosi się do tego jako do „wykupienia nabytej własności” (Efez. 1:14). Jezus w jednej ze Swoich przypowieści odnosi się także do tego pokazując, że On sprzedał wszystko co miał (On „wylał na śmierć duszę swoją”), aby odkupić nie tylko rodzaj ludzki (skarb), ale również rolę (świat, ziemię) spod przekleństwa (Mat. 13:44).

      Podczas Wieku Tysiąclecia, błogosławienie wszystkich rodzajów ziemi (1Moj. 22:16-18; Gal. 3:8, 16, 29) przyjdzie przez Chrystusa, Głowę i Ciało (Obj. 22:17), z pomocą Wielkiego Mnóstwa na duchowym poziomie (Obj. 7:15; Psalm 45:16). a na ziemskim poziomie z pomocą Starożytnych i Młodocianych Godnych (Izaj. 2:3; 32:1; Psalm 45:17), z Poświęconymi Obozowcami Epifanicznymi (Psalm 72:3; 114:2; Izaj. 55:12), z Cielesnym Izraelem, z niepoświęconymi Niby-wybrańcami (Psalm 107:21, 22; Joel 2:28,32; E. tom 17, 348-350; P '41,50; '50,172) i z członkami klasy restytucji podobnymi do owiec (Psalm 107:31, 32; Mat. 25:34-40).

      Panowanie rodzaju ludzkiego nad ziemią nie będzie w pełni mu przywrócone przez Chrystusa, aż dopiero przy końcu Wieku Tysiąclecia, po „małym czasie” (Obj. 20:2, 3, 7-9), kiedy On powie sprawiedliwej ludzkości: „Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego! odziedziczcie królestwo wam zgotowane od założenia świata” (Mat. 25:34). „Cnotliwi będą mieszkali na ziemi, a doskonali trwać będą na niej” (Przyp. 2:21). „Sprawiedliwi odziedziczą ziemię, i będą w niej mieszkali na wieki” (Psalm 37:29, por. wiersze 9, 11, 22, 34). W ten sposób z jednego punktu zapatrywania ziemia dozna czterech dynastii, czterech rządzących władz: (1) Człowieka pod władzą Boga; (2) Śmierci i zła pod władzą Szatana; (3) Sprawiedliwości pod władzą Chrystusa; i (4) Pierwszego przywróconego panowania, Człowieka pod władzą Boga.

kol. 1

KĄSANIE I POŻERANIE JEDNI DRUGICH

      Apostoł Paweł w liście do Gal. 5:15 używa bardzo ostrych słów, ostrzegając przed złym postępowaniem pewnych jednostek wyznających iż są ludem Pańskim: „Ale jeśli jedni drugich kąsacie i pożeracie, patrzajcież, abyście jedni od drugich nie byli strawieni.” Oczywiście w słowach tych nie odnosi się on do literalnego kąsania, pożerania i trawienia, ponieważ nie adresuje ich do ludu o skłonnościach ludożerczych,
kol. 2
ale do Nowych Stworzeń. Kąsanie, pożeranie i trawienie są zatem symboliczne, lecz niemniej prawdziwe. Figura zawiera aluzję do dzikich bestii, które walczą ze sobą i w rezultacie nawzajem się kąsają, pożerają i trawią. Istnieje symboliczne kąsanie, które polega na odrywaniu części Nowego Stworzenia, pożeraniu ich a jeżeli jest to kontynuowane, kończy się całkowitym strawieniem Nowego Stworzenia.

poprzednia strona – następna strona