Teraźniejsza Prawda nr 263 – 1972 – str. 50
UTRACONE I PRZYWRÓCONE PANOWANIE
(P '71,34-36)
Gdy Bóg stworzył człowieka, to obdarzył go przymiotami podobnymi do Swoich. Zaopatrzył go w przymioty sądu i sprawiedliwości, aby był mądrym i sprawiedliwym władcą; przymioty zaś miłosierdzia i miłości przygotowały go, aby był rozumnym i dobrotliwym władcą. Jest to krótki opis pierwszego króla ziemi – Adama. Na wyobrażenie jego Stwórcy (nie fizyczne, lecz umysłowe, moralne i religijne) został on wyposażony we władzę nad ziemią, nad jej stworzeniami i sprawami, tak jak Bóg jest władcą nad wszystkimi. Stąd czytamy (1Moj. 1:26-28), że człowiek był stworzony nie tylko na wyobrażenie Boże, lecz także na Jego podobieństwo, mając panowanie nad rybami morskimi, nad ptactwem niebieskim, nad bydłem i nad wszelkim zwierzem, które się porusza – ,,na ziemi”. „Mało mniejszym uczyniłeś go od aniołów, chwałą i czcią ukoronowałeś go. Dałeś mu opanować sprawy rąk twoich; wszystkoś poddał pod nogi jego” (Psalm 8:6, 7). Adam był wyposażony we wszelką chwałę, cześć i panowanie, aby używał tego zgodnie z jego naturą, która będąc doskonałą była w doskonałej zgodzie z wolą jego Stwórcy.
kol. 2
Bóg nie zarządził wówczas, aby cała ziemia była uczyniona odpowiednią i sprzyjającą dla trwałego bytu człowieka. Znając koniec na początku, Bóg wiedział, że Adam zgrzeszy, dlatego przygotował On tylko bardzo małą część ziemi. On ,,nasadził sad w Eden na wschód słońca i postawił tam człowieka, którego był stworzył” (1Moj. 2:8). W taki sposób Jehowa zaopatrzył Adama we wszystkie warunki dobrobytu w ogrodzie przygotowanym dla jego próby. Środki zapewniające ciągłość doskonałego życia ludzkiego były – ogólnie mówiąc – w ,,każdym drzewie sadu” (1Moj. 2:16), tzn., że żywność dostarczona Adamowi celem utrzymania jego życia była zupełnie wystarczająca, aby zaspokoić wszystkie potrzeby i zużycia jego organizmu i aby zachować świeżość i energię jego doskonałej istoty na zawsze – dając mu życie wieczne na ziemi.
Adam był poinformowany zaraz na początku, że jego nieposłuszeństwo Stwórcy sprowadzi na niego śmierć jako karę (1Moj. 2:17). Adam nie był zwiedziony, lecz zgrzeszył samowolnie w swoim przestępstwie (1Tym. 2:14). Sprawiedliwość wymagała, że kara – „śmierć” – musi być wykonana. Nie ma znaczenia,